• ر.ک:السید احمد الخوانساری، پیشین، ج۶، ص۲۵۶. ↑
  • ر.ک: سیدمحمود هاشمیشاهرودی، پیشین، ج۲، ص۲۲۲. ↑
  • «هَلْ تَرَى الشَّمْسَ عَلَى مِثْلِهَا فَاشْهَدْ أَوْ دَع» (محمدبنعلی بنابراهیم الإحسائی (ابنابیالجمهور)، عوالیاللئالیالعزیزیۀ فی الاحادیثالنبویه (قم: [بینا]، ۱۴۰۴ه.ق، چاپ اول، ج۳) ص۵۲۸؛ الحر العاملی، وسایلالشیعه، پیشین، ج ۱۸، ص۲۵۱). ↑
  • السید ابوالقاسم الخوئی، مبانیتکملۀالمنهاج (قم: [بینا]، ۱۳۹۶ه.ق، چاپ دوم، ج۱) ص۱۱۱. ↑
  • الفاضلالآبی، کشفالرموز (قم: مؤسسۀ النشر الاسلامی، ۱۴۱۰ه.ق، چاپ اول، ج۲) ص۵۲۹. ↑
  • ر.ک: السید ابوالقاسم الموسویالخوئی، مبانیتکملۀالمنهاج ، پیشین، ج۱، ص۱۱۱. ↑
  • ر.ک: المرتضی علمالهدی، الانتصار، پیشین، ص۵۰۳؛ الشیخالطوسی، المبسوط، پیشین، ج۸ ، ص۱۸۲؛ الشهیدالاول، الدروس، پیشین، ج۲، ص۱۲۲؛ العلامهالحلی، تحریرالاحکام، پیشین، ج۵، ص۳۶۲ وهمو، قواعدالاحکام، پیشین، ج۳، ص۵۰؛ محمدحسن النجفی، جواهرالکلام، پیشین، ج۴۱، ص۱۵۰؛ المحققالاردبیلی، مجمعالفائدۀ و البرهان، پیشین، ج۱۲، ص۴۵۳؛ الامامالخمینی، تحریرالوسیله، پیشین، ج۲، ص۴۰۲. ↑
  • ر.ک: محمدجعفر جعفریلنگرودی، دایرۀالمعارف علوم اسلامی قضایی، پیشین، ج۲، ص۷۹۵. ↑
  • السید کاظم الحائری، پیشین، ص۴۲۸. ↑
  • احمد بن محمدمهدی النراقی، عوائدالایام (قم: مکتبالاعلامالاسلامی، ۱۳۷۵، چاپ اول) صص۸۱۷-۸۱۸. ↑
  • السید محمدحسن علیاصغر الموسویالبجنوردی، القواعدالفقهیه (قم: الهادی، ۱۳۷۷ ه.ش، چاپ اول، ج۳) ص۲۳. ↑
  • الامامالخمینی، تحریرالوسیله، پیشین، ج۲، ص۴۴۵. ↑
  • ر. ک: محمدعلی الکاظمیالخراسانی، فوائدالاصول، پیشین، ج۳، ص۱۴۲. ↑
  • ناصر کاتوزیان، اثبات و دلیل اثبات، پیشین، ج۲، ص۱۱۱. ↑
  • همانجا. ↑
  • ر.ک: مهدی حسنزاده «رابطه کارشناسی و شهادت در فقه وحقوق»، مجلهی فقه و حقوق، (بهار ۱۳۸۴)، شمارهی۴، ص۷۹. ↑
  • «البته در اینکه اقامهی بیّنه حقی برای مدعی است یا حکمی شرعی، اختلاف است. برخی اقامهی بیّنه را حکم شرعی می- دانند». (ر.ک: الشیخ الطوسی، المقنعه، پیشین، ص۷۲۳؛ السید محمدرضا الموسویالگلپایگانی، کتابالقضاء (قم: [بینا]، ۱۴۰۱ه. ق، ج۱) ص۴۳۰). ↑

  • ر.ک: ابوالحسنالاصفهانی، پیشین، ص۴۸۸؛ السید محمد سرور الواعظ الحسینیالبهسودی، پیشین، ج۲، ص۱۳۴؛ السید مرتضی الحسینیالیزدیالفیروزآبادی، پیشین، ج ۳، ص ۱۳۹. ↑
  • ر.ک: الآخوند، کفایۀالاصول، پیشین، ص۳۲۹؛ الشیخالانصاری، فرائدالاصول، ج۱، پیشین، ص۷۵. ↑
  • محمد حسینیشیرازی، الفقه (بیروت: دارالعلوم، ۱۴۰۷ه.ق، چاپ دوم، ج۱) ص۱۸۶. ↑
  • ر.ک: احمد بن محمدمهدی النراقی، عوائدالایام، پیشین، صص۸۱۵- ۸۱۶؛ السید محمدحسن البجنوردی، قواعدالفقهیه، پیشین، ج۳، صص۲۳-۲۴؛ محمدعلی الکاظمیالخراسانی، فوائدالاصول، پیشین، ج۳، ص۱۴۲؛ علیپناه اشتهاردی، المحصول فی علم الاصول (تقریرات سیدمحمود جلالیمازندرانی) (قم: مؤسسۀ الامامالصادق، ۱۴۱۴ ه.ق) ص۱۷۸. ↑
  • السید محمدحسن الموسویالبجنوردی، القواعدالفقهیه، پیشین، ج۳، ص۲۳. ↑
  • ر.ک:السید محمدباقر الصدر ، مباحثالاصول (تقریرات سید کاظم حائری) (قم: مکتبالاعلامالاسلامی، ۱۴۰۵ه.ق، چاپ اول، ج ۲) صص۲۵۹-۲۶۱. ↑
  • سیدمحمود هاشمیشاهرودی، پیشین، ج۲، ص۷۶۶. ↑
  • ناصر کاتوزیان، اثبات و دلیل اثبات، پیشین، ج۲، ص۱۱۲. ↑
  • در حکم شماره ۸۸۵- ۱۵/۴/۱۷ و ۱۳۵- ۲۵/۱/۱۶ شعبهی ۲ دادگاه کیفری استان نیز آمده است: «…عقیدهی اهل خبره در اموری که اعمال نظر خبروی لازم است در حکم شهادت محسوب و ناچار باید غیر از هیأت حاکمه باشد». (معاونت آموزش قوهی قضاییه، رویهی قضایی ایران در ارتباط با دادگاه کیفری استان، پیشین، ج۱، ص۵۸). ↑
  • روشنعلی شکاری، پیشین، ص۱۰۶. ↑
  • یوسفعلی باقرپور، پیشین، ص۱۰۶. ↑
  • محمدجعفر جعفریلنگرودی، دایرۀالمعارف علوم اسلامی قضایی، پیشین، ج۲، ص۱۰۰۳. ↑
  • ناصر کاتوزیان، اثبات و دلیل اثبات، پیشین، ج۲، ص ۱۱۵. ↑
  • ر.ک: روشنعلی شکاری، پیشین، ص۱۰۱. ↑
  • ر.ک: مهدی حسنزاده، پیشین، ص۸۰. ↑
  • سید جلالالدین مدنی، ادله اثبات دعوی، پیشین، ص۲۲۵. ↑
  • اعداد مرکز المعجمالفقهی، پیشین، ص۴۹۶؛ ر.ک: علیبنالحسین الموسویالبغدادی (السید المرتضی علمالهدی)، رسائل الشریفالمرتضی (قم: منشورات دارالقران الکریم، ۱۴۰۵ه.ق، ج۲) ص۳۱۲. ↑
  • اعداد مرکز المعجم الفقهی، پیشین، ص۴۹۶. ↑
  • حسینقلی حسینینژاد، ادله اثبات دعوی ([بیجا]: میزان، ۱۳۷۴، چاپ اول) ص۱۱۶. ↑
  • ر.ک: سید جلالالدین مدنی، ادله اثبات دعوی، پیشین، ص۲۲۷. ↑
  • عبدالله شمس، ادله اثبات دعوی، پیشین، ص۲۲۷. ↑
  • ناصر کاتوزیان، اثبات و دلیل اثبات، پیشین، ج۲، ص۱۳۱. ↑
  • حسن امامی، پیشین، ج ۶، ص۲۱۱. ↑
  • الشیخالانصاری، فرائدالاصول، پیشین، ج۲، ص۷۰۵. ↑
  • همانجا. ↑
  • ر.ک: محمدجعفر جعفریلنگرودی، دایرۀ المعارف علوم اسلامی قضایی، پیشین، ج۱، ص۲۵۹. ↑
  • ر.ک: اعداد مرکز المعجم الفقهی، پیشین، ص۴۹۶. ↑
  • ر.ک: همانجا. ↑
  • الفاضلالهندی، کشفاللثام (قم: مؤسسۀ النشر الاسلامی، ۱۴۱۶ ه.ق، چاپ اول، ج۳) ص۱۷۱. ↑
  • اعداد مرکز المعجمالفقهی، پیشین، ص۴۹۶. ↑
  • شیخ میفرماید: «اماره موجب ظن (نوعی) نیست، بلکه کسی که به امارهای توجه میکند، برای او ظن ابتدایی حاصل میشود، زیرا میدانیم وقتی جماعت بسیاری در امارهی واحد از جهت واحد توجه کنند برای همهی ایشان ظن حاصل نمیشود (مراد شیخ از ظن و اماره در اینجا ظن و امارهی شخصی است)». ( ابیجعفر محمد بن الحسن الطوسی، العدّۀ فی اصول الفقه ([بیجا]: [بینا]، ۱۳۷۶ه.ش، چاپ اول، ج۱) ص۲۴). ↑
  • «ظن نوعی، ظن عامهی مردم یا اغلب ایشان است گرچه برای یک شخص مفید ظن نباشد». ↑
موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...