سالمندی با ایجاد تغییرات اساسی در ظرفیت دستگاه عصبی برای پردازش اطلاعات و فعال کردن عضله همراه است، به طور ویژه، سالمندی بر توانایی دریافت محرک ها و پردازش اطلاعات به منظور تولید پاسخ اثر می گذارد. هر دوی حرکات پیچیده و ساده در دوران سالمندی کندتر اجرا می شوند، با این حال اشخاصی که کماکان فعال و پر تحرک بمانند فقط اندکی کندتر از افراد جوان فعال هستند. تغییرات عصبی- عضلانی که به هنگام سالمندی ایجاد می شوند، حداقل مسئول بخشی از کاهش قدرت و سرعت و استقامت عضلانی به شمار می روند، با وجود این مشارکت فعالانه در فعالیت های ورزشی از اثر منفی سالمندی بر عملکرد ورزشی می کاهد. ای موضوع به این معنا نیست که پیری بیولوژیک می تواند با فعالیتهای بدنی منظم متوقف شود، بلکه اشاره به این مطلب دارد که بسیاری از اختلالات در ظرفیت کار جسمانی می تواند از طریق شیوه زندگی پرتحرک به طور قابل ملاحظه ای کاهش یابد، در سالمندانی که مبتلا به استئوآرتریت زانو هستند این کاهش سرعت بیشتر از سالمندان دیگر مشاهده می شود زیرا افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو افراد به خاطر درد و ترس از افتادن و درد در ناحیه زانو از تحرک امتناع نموده و زندگی بی تحرکی را برای خود بر می گزینند و این زندگی بی تحرک که اکثر افراد به آن خو کرده اند باعث می شود افراد از ساده ترین لذت های زندگی گریزان و فقط به همان اعمال روزمره بسنده کنند و این عادت باعث می شود رفته رفته تغییرات اساسی در دستگاه عصبی- عضلانی(برای پردازش اطلاعات و فعال کردن عضله) ایجاد می کند که نتیجه ای جز ناتوانی بیشتر را در بر ندارد(کلین سایل ۲۰۰۱، ترجمه اعزازی ۱۳۸۳).

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۱٫۱۷٫۲٫۲٫ روش اندازه گیری سرعت راه رفتن
یک چرخه کامل راه رفتن از ضربه پاشنه راست، هنگامی که پاشنه راست با زمین تماس دارد تا ضربه بعدی پاشنه راست به عنوان یک گام[۵۳] شناخته شده است(شکل ۲-۶).
شکل ۲-۶- سیکل گام برداری
هر چرخه گام از دو قدم[۵۴] تشکیل شده است که هر قدم شامل ضربه پاشنه یک پا تا ضربه پاشنه پای دیگر است (شکل ۲-۷). فاصله ای که در این چرخه پیموده می شود طول گام نام دارد. و نسبتی که هر گام برداشته می شود فرکانس گام نامیده می شود که تعداد گام ها در واحد زمان است(گام در ثانیه). با تکیه بر فاصله گام و فرکانس آن می توان سرعت راه رفتن را محاسبه کرد:
افزایش سرعت راه رفتن باید نتیجه افزایش طول یا افزایش فرکانس آن باشد.
سرعت راه رفتن= طول گام × فرکانس گام (تعداد گام ها در ثانیه)
شکل ۲- ۷ – طول گام

        1. پیشینه تحقیق

در این قسمت مروری بر مطالعات انجام گرفته در داخل و خارج از کشور در خصوص تمرینات غیر داروئی که بر روی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، انجام خواهد گرفت.
۱٫۳٫۲٫ تحقیقات انجام شده داخل

    • مهدیزاده (۱۳۸۹)، در تحقیقی با عنوان تاثیر یک دوره تمرین ورزش در آب و خشکی بر میزان درد مفصل زانو و تعادل بانوان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو، را انجام دادد و گزارش کرد که تمرین در آب و تمرینات ترکیبی به طور معناداری بیشتر از تمرین در خشکی تعادل را افزایش می دهد، اما تفاوت معناداری بین تمرین در آب و تمرین ترکیبی وجود نداشت و همچنین این روش ها در کاهش درد بیمار تفاوت معناداری نداشتند (مهدیزاده ۱۳۸۹).
    • شایسته و همکاران (۱۳۸۷)، تحقیقی با عنوان مقایسه اثرات آب درمانی و فیزیوتراپی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو انجام دادند و گزارش کردند که آب درمانی و فیزیوتراپی بر میزان درد، کیفیت زندگی، فعالیت های روزمره، ورزش و تفریح بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو اثر بخشی معناداری دارد و آب درمانی نسبت به فیزیوتراپی اثر بخشی بهتری را در کیفیت زندگی عملکردهای ورزشی و فعالیت های تفریحی نشان داد(شایسته ۱۳۸۷).
    • دهاقین و همکاران (۱۳۸۷)، در تحقیقی تحت عنوان بررسی عوامل خطرساز استئوآرتریت زانوبرنامه جامع نگر کنترل بیماری روماتیسمی، مشاهده کردند که فاکتور سن به همراه فاکتور جنس، به طور معناداری عامل خطر برای آرتروز زانو محسوب می شوند. اضافه وزن و چاقی و نسبت دور کمر به دور باسن نیز در افراد مبتلا بیشتر از گروه شاهد بوده است. هر چه سطح تحصیلات بالاتر باشد، احتمال آرتروز زانو کمتر است. محققان در این پژوهش به این نتیجه رسیدند که عواملی نظیر سن، جنس، چاقی و اضافه وزن به عنوان عامل خطر ساز استئوآرتریت زانو بوده و سطح تحصیلا به عنوان عامل محافظت کننده می باشد و مذهب و قومیت، مصرف سیگار و قلیان از عوامل خطر ساز برای استئوآرتریت زانو نبوده است(دهاقین ۱۳۸۷).
    • صادقی و علیرضایی (۱۳۸۶)، در تحقیقی تحت عنوان تاثیر یک دوره تمرین ورزش درآب بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند به این نتیجه رسیدند که اعمال برنامه تمرین درمانی برای سالمندان، سیستم های فیزیولوژیک درگیر در تعادل را به چالش می اندازد که نتیجه آن بهبود تعادل ایستا و پویای سالمندان می شود و در نتیجه از خطر افتادن جلوگیری می کند(صادقی ۱۳۸۶).
    • بیات و همکارانش (۱۳۸۵) در مطالعه به منظور ارزیابی ارتباط بین شدت علائم بالینی میزان درد و فونکسیون مفصل با طبقه بندی علائم بالینی و رادیولوژیک وجود نداشت. زنان و مردان تفاوت معنی داری از نظر علائم بالینی و طبقه بندی رادیولوژیک نداشتند(بیات ۱۳۸۵).
    • رمضان پور و وطن خواه (۱۳۸۵)، تحقیقی با عنوان بررسی یک برنامه تمرینی منتخب بر تعادل و عزت نفس مردان ۶۰ تا ۷۵ سال، انجام دادند و گزارش کردند که برنامه تمرینی منتخب بر میزان تعادل و عزت نفس مردان سالمند به طور معناداری تاثیر دارد(رمضان پور ۱۳۸۵).
    • کریم زاده و همکاران (۱۳۸۴) در یک تحقیق به صورت کارآزمایی بالینی، ۳۰ بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو را طی هفته ها ۴ و ۸ و۱۲ از نظر شدت درد زانو، وضعیت عمومی و شاخص عمومی و شاخص عملکرد در دو گروه کلروکین و تزریق داخلی مفصل کورتیکو استروئید مورد مقایسه قرار دادند. نتایج نشان داد که کاهش شدت درد در گروه کلروکین معنی دار بود ولی در گروه تزریق داخلی مفصل کورتیکواستروئید معنی دار نبود(کریم زاده ۱۳۸۴).
    • مرتضوی و همکاران (۱۳۸۴) در تحقیقی با عنوان اثر لیزر کم توان مادون قرمز در درمان بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو را به طور تصادفی در دو گروه لیزر و لیزر نما قرار دادند لیزرتابی با بهره گرفتن از لیزر GATAS با طول موج ۸۱۰ نانومتر در طی ۵ نقطه با چگالی انرژی۳j/cm در ۱۲ جلسه پیاپی انجام شد. در پایان میزان درد در زمان های استراحت و فعالیت های بیماران براساس NRS وعملکرد روزانه آنها براساس پرسش نامه Lequesne Index ارزیابی شد، نتایج مطالعه افزایش معنادار عملکرد روزانه و کاهش معنادار درد در زمان استراحت و فعالیت را در بیماران گروه لیزر در مقایسه با گروه لیزر نما نشان داد(مرتضوی ۱۳۸۴).
    • پروانه م (۱۳۸۴) در تحقیقی با عنوان مقایسه اثر دوگانه ورزش ایزومتریک و ایزوکنیتیک ماهیچه های چهار سر ران در استئوآرتریت مفصل زانو در یک کارآزمایی بالینی توصیفی تحلیلی، ۱۶۰ بیمار با انتخاب تصادفی ساده را در دو گروه ۸۰ نفری قرار دارند به گروه یک ورزش ایزومتریک و به گروه دو ورزش طراحی شده که از ترکیب دو گونه حرکت ایزوتونیک و یک گونه حرکت ایزومتریک زانو بود، آموزش داده شد. شدت درد در آغاز و پایان دوره درمان و پس از گذشت ۶ ماه به وسیله یک مقیاس دیداری درد ( Visual Analog Pain Scale) ده شماره ای بررسی شد. در گروه دو میانگین کاهش شدت درد در پایان درمان و میانگین سرعت کاهش درد در هر جلسه به گونه ای معنادار (P<0.001) بیشتر از گروه یک بود، همچنین بهبود کاهش محدودیت حرکتی در گروه دو به گونه ای معنادار(P<0.001) بیشتر از گروه یک بود، در پایان درمان ۳۱% از گروه یک دارای دردی با شدت زیاد یا متوسط و ۳% از گروه دودارای دردی با شدت متوسط بودند. در بررسی شش ماه پس از درمان، ۵۷ درصد گروه یک و ۲۳% از گروه دو افزایش درد داشتند و به این نتیجه دست یافتند که ورزش طراحی شده به دلیل اثر ترکیبی دو گونه ورزش، نیروی وارده به وسیله وزنه مناسب بر اجزای گوناگون مفصل و به دست آمدن نتایج درمانی بهتر دراز مدت بر ورزش معمولی برتری دارد، بنابراین می توان از این الگوی ورزش بی هراس از عوارض، تحرک بیشتر در مفصل بیماران با استئوآرتریت زانو بهره جست(پروانه ۱۳۸۴).
    • شکراله شیرازی (۱۳۸۳)در مطالعای با عنوان بررسی اثر یک دوره تمرینی ۱۲ هفته ای بر روی استئوآرتریت زانو بر روی ۵۰ نفر با بهره گرفتن از womac index به این نتیجه رسید که برنامه تمرینی قدرتی و کششی در بهبود استوآرتریت زانو بسیار مفید است(شکراله شیرازی ۱۳۸۳).
    • بهرامی و همکاران (۱۳۸۱) تعداد ۹۰ نفر مبتلا به استئوآرتریت زانو را طی ۵ روز و ۵ جلسه مورد مطالعه قرار دادند. قبل و بعد از درمان، پرسش نامه استاندارد KPS و شاخص درد VAS و استئوآرتریت ارزیابی محقق از شدت درگیری زانو ITA در فرم های مخصوص تکمیل گردید. نتایج نشان دادند که تاثیر درمان اولتراسوند به همراه ژل پیروکسیکام بر استئوآرتریت زانو بیشتر از اولتراسوند به تنهایی است(بهرامی ۱۳۸۱).

۲٫۳٫۲٫ تحقیقات انجام شده در خارج کشور

    • وگنر[۵۵] و همکاران (۲۰۱۱)، تحقیقی را تحت عنوان مقایسه اثر بخشی یک برنامه آب درمانی با برنامه تمرینی ایروبیک بر تعادل و عملکرد فیزیکی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو انجام دادند و گزارش کردند هر دو گروه آب درمانی و ایروبیک تعادل و عملکرد فیزیکی بیشتری نسبت به گروه کنترل بهبودی معناداری داشته است(Vegner 2011).
    • کالی[۵۶] و همکاران (۲۰۱۰)، تحقیقی را با عنوان تمرین ورزش در آب و آموزش بر کاهش خطر افتادن افراد مسن مبتلا به استئوآرتریت ران، انجام دادند و به نتیجه رسیدند که ورزش در آب برای افراد مبتلا به استئوآرتریت اندام تحتانی در کاهش درد و افزایش عملکرد فیزیکی مفید می باشد، در واقع نتایج این تحقیق بیان می کند که تمرینات ورزش در آب به همراه برنامه آموزشی می تواند باعث کاهش خطر افتادن گردد و مشخص گردید که تمرینات ورزش درآب به تنهایی روی کاهش خطر افتادن تاثیر گذار نمی باشد(Carly 2010).
    • چای پین یو[۵۷] و همکاران (۲۰۰۹)، تحقیقی را با عنوان هیچ تفاوتی بین تمرینات قدرتی خانگی و تعادلی خانگی در درد بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو وجود ندارد، انجام دادند. نتایج حاکی از آن می باشد که هیچ تفاوت معنا داری در کاهش درد بین دو گروه وجود ندارد و تنها تفاوت معنادار بین گروهی، در کیفیت زندگی افراد است که در آن تاثیر تمرینات قدرتی بیشتر می باشد(Chapinyo 2009).
    • نیل[۵۸] و همکاران (۲۰۰۹)، در تحقیقی بازنگری با عنوان تمرین و استئوآرتریت زانو سود یا زیان، به مطالعه تحقیقاتی که درگذشته در مورد استئوآرتریت زانو انجام شده بود، پرداختند و به این نتیجه رسیدند که فعالیت داشتن و تمرین ورزشی در افرادی که مبتلا به استئوآرتریت زانو نمی باشند، می تواند از فساد تخریبی مفصل جلوگیری کند و در افرادی که مبتلا به استئوآرتریت زانو می باشند، به کاهش درد و ناتوانی آنها کمک می کند، اما در هر مورد با ید از فعالیت های که باعث ضربه می شوند جلوگیری کرد(Noil 2009).
    • دمیرهان[۵۹] و همکاران (۲۰۰۸)، تحقیقی را با عنوان تاثیر تمرینات طولانی مدت حس حرکتی، تعادلی و قدرتی بر بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، انجام دادند. هدف از انجام این تحقیق مقایسه تمرینات حس حرکت عضله به اضافه تمرینات قدرتی در مقابل تمرینات قدرتی به تنهایی بود و محققان برای تعیین تاثیر این تمرینات بر درد و وضعیت عملکردی بانوان مبتلا به استئوآرتریت خفیف تا متوسط زانو به انجام این پژوهش پرداختند. هر دو گروه در تمامی پارامترهای مورد مطالعه پیشرفت معناداری را داشتند و نتایج نشان داد، بهبود درد، سفتی و عملکرد فیزیکی در گروه حس حرکتی- قدرتی، به طور معناداری بهتر از گروه قدرتی می باشد، بنابراین محققان به این نتیجه دست یافتند که اجرای تمرینات حس حرکتی همراه با تمرینات قدرتی موثرتر از تمرینات قدرتی به تنهایی می باشد(Demirhan 2008).
    • هرناندز[۶۰] و همکاران (۲۰۰۸)، تحقیقی با عنوان تاثیر تمرین درمانی بر درد استئوآرتریت ران، انجام دادند و مدعی شدند تمرین درمانی بخصوص تمرینات قدرتی تاثیر بسزایی در درمان استئوآرتریت ران دارد(Hernandz 2008).
    • بلک هام[۶۱] و همکاران (۲۰۰۸)، تحقیقی با عنوان آیا تمرینات منظم درد و سفتی حاصل از استئوآرتریت را کاهش می دهد؟ انجام دادند و گزارش کردند درد بیماران مبتلا به استئوآرتریت با انجام تمرینات منظم کاهش می یابد، اما این مسله که تمرینات منظم به سفتی مفلصل نیز کمک می کند را بی پاسخ گذاشتند(Blackham 2008).
    • جیم وت[۶۲] و همکاران (۲۰۰۸) به بازنگری تاثیرات روش های درمانی انجام گرفته بین سالهای ۲۰۰۰-۲۰۰۸ بر روی بیماران مبتلا به استئوآرتریت پرداختند و یافتند که تمرین و کاهش وزن سبب کاهش وزن سبب کاهش درد و بهبود عملکرد حرکتی بیماران شده است. آنها مدارک نسبتا خوبی گواه بر اینکه طب سوزنی و TENS و درمان با لیزر کم توان سبب کاهش درد می شود یافتند، مدارکی نیز نشان داد که روان درمانی سبب کاهش درد در بیماران مبتلا به استئوآرتریت می گردد( Jamtvedt 2008).
    • رساند[۶۳] و همکاران (۲۰۰۸)، تحقیقی با عنوان تاثیر تمرینات ورزش در آب بر تعادل و پیشگیری از افتادن بانوان سالمند، انجام دادند و گزارش کردند که تمرین هیدروتراپی تعادل بانوان سالمند را به طور معناداری افزایش می دهد و خط افتادن را کاهش می دهد(Resede 2008).
    • سیلوا[۶۴] و همکاران (۲۰۰۸) به مقایسه آب درمانی و تمرینات خشکی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو پرداختند. آنها ۶۴ داوطلب را به طور تصادفی به دو گروه تقسیم کردند و مدت ۱۸ هفته تمرین دادند، قبل از دوره، در هفته ۹ و در هفته ۱۸ پرسش نامه WOMAC و VASبرای اندازه گیری درد مورد استفاده قرار دادند و نتایج نشان داد که اگر چه در هر دو گروه کاهش درد وجود داشت، اما تمرینات آب درمانی موثرتر و مناسب بود(Silva 2008).
    • هینمن[۶۵] و همکاران (۲۰۰۷) به بررسی تاثیرات تمرینات بدنی در آب بررسی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو و ران پرداختند. آنها ۷۱ داوطلب را در دو گروه تجربی تمرینات در آب و گروه کنترل قرار داده و به مدت ۶ هفته از نظر درد عملکرد حرکتی به سطح فعالیت بدنی، کیفیت زندگی و قدرت عضلانی مطالعه نمودند و در پایان نتیجه گرفتند که آب درمانی باعث کاهش درد و خشکی صبحگاهی و افزایش عملکرد حرکتی و دیگر فاکتورها می شود به طوری که ۷۵-۷۲۰ درصد از شرکت کنندگان بهبودی درد و عملکرد را گزارش کردند این مزایا ۶ هفته بعد از اتمام دوره تمرینی حفظ می شود(Hinman 2007).
    • لی[۶۶] (۲۰۰۶) در تحقیقی به منظور بررسی اثر بخشی ماساژ درمانی بر کاهش درد ۸۴ بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانورا در دو گروه کنترل و تجربی طبقه بندی نمود، بیماران گروه تجربی در هفته اول تا ۴ هفته ای ۲ مرتبه و از هفته ۵ تا ۸ هفته ای یک جلسه ماساژ استاندارد سوئسی دریافت کرده و گروه کنترل درمانی دریافت ننمودند بع از ۸ هفته درمان نتایج تحقیق نشان داد که میزان درد و خشکی صبح گاهی در گروه کنترل نسبت به گروه تجربی به طور معنی داری کاهش یافت آنها همچنین بیان نمودند که عملکرد فیزیکی و دامنه حرکتی در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری بهبود یافته است(Desiree 2006).
    • ای رودی[۶۷] (۲۰۰۵) در تحقیقی به منظور مقایسه اثر بخشی راه رفتن ایروبیک راه رفتن ایروبیک و تمرینات خانگی تقویت عضله چهارسردر بیماران مبتلا به استئوآرتریت به این نتیجه رسیدند که هر دو هم تمرینات راه رفتن ایروبیک هم تمرینات خانگی قدرتی چهارسر هر دو بر کاهش درد و بهبود ناتوانی بیماران مبتلا به استئوآرتریت موثر بوده بین این دو نوع تمرینات تفاوت معنی داری مشاهده نشد(Roody 2005).
    • گیل دی دیل[۶۸] و همکاران (۲۰۰۵) به مقایسه اثر درمانی برنامه تمرینی کلینیکی در مقابل تمرینات خانگی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو پرداختند، آنها ۱۳۴ داوطلب را به طور تصادفی به دو گروه تقسیم کردند، هر دو گروه به مدت ۴ هفته یکی از برنامه های تمرینی را انجام دادند، ابزار اندازه گیری پرسش نامه WOMAC دو برابر بهبودی داشتند ومیانگین امتیاز تست قدم زدن هر دو گروه ۱۰% بهبود یافته، گروه کلینیکی همچنین پریشانی کمتری از بیماری داشتند و از نتیجه رضایت بیشتری بیشتری داشتند(Gail 2005).
    • فولی[۶۹] و همکاران (۲۰۰۳) در تحقیقی به منظور مقایسه اثر بخشی یک برنامه درمانی با برنامه تمرینی ژیمناستیک بر روی قدرت و عملکرد فیزیکی بیماران مبتلا به استئوآرتریت، ۱۰۵ بیمار مبتلا به استئوآرتریت را در سه گروه کنترل، ژیمناستیک وآب درمانی طبقه بندی نمود. نتلیج حاصل نشان داد که در هر دو گروه آب درمانی با تمرینی ژیمناسیک عملکرد و قدرت عضله چهارسر نسبت به گروه کنترل بهبود معنی دارتری را نشان داد(Foley 2003).
    • پنیکس[۷۰] و همکاران (۲۰۰۱) در تحقیقی به منظور مشخص نمودن اینکه آیا اثرات یک برنامه تمرینی می تواند از ناتوانی و فعالیت های روزمره زندگی سالمندان مبتلا به استئوآرتریت ممانعت کند. آنها ۴۳۹ سالمند مبتلا را شناسایی کردند و ۲۵۰ سالمندی را که به تازگی دچار ناتوانی در فعالیتهای روزمره شده بودند برای انجام طرحشان برگزیدند، آنها یک برنامه تمرینی هوازی و یک برنامه تمرینی مقاومتی را به سالمندان دادند و در مقایسه با گروه کنترل میزان بروز ناتوانی کمتری را بعد از اتمام دوره نشان دادند(Penniny 2001).
  • ون بار[۷۱] و همکاران (۲۰۰۱) در تحقیقی به منظور مشخص نمودن اینکه آیا اثرات یک برنامه تمرینی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت مفصل زانو و ران بعد از ۶ تا ۹ هفته حفظ می شود یا خیر؟ ۲۰۱ بیمار ار در دو گروه مورد بررسی قرار دادند، هر دو گروه مورد بررسی قرار دادند هر دو گروه در صورت لزوم آموزش و دارو درمانی را از متخصص عمومی دریافت می نمودند اما آزمودنی های گروه تجربی علاوه بر درمان مذکور تمرین درمانی را نیز متخصص فیزیوتراپ دریافت می نمودند. نتایج حاکی از آن بود که اثرات مفید برنامه تمرینی بر روی درد و ناتوانی با گذر زمان کاهش یافته و پایان هفته نهم از بین می رود(Van Bara 2001).
موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...