بر اساس تحقیقات تجربی انجام شده در سایر کشورها، EPS استفاده های زیر را دارد:

۱- ارزیابی، تعیین و قضاوت در خصوص قیمت سهام. تحلیل‌گران مالی با ضرب EPS در رقم P/E (قیمت به سود) در خصوص پایین یا بالابودن قیمت سهام قضاوت می‌کنند. این دو رقم به طور گسترده در تصمیمات سرمایه‌گذاری استفاده می‌شود و حتی بورس اوراق بهادار نیز بر همین مبنا در خصوص معقول بودن قیمت قضاوت می‌کند. به دلیل اهمیت EPS، ضروری است رویکردی یکنواخت برای محاسبه آن وجود داشته باشد.

۲- پیش‌بینی EPS های آینده و نرخ رشد آن، بر قیمت سهام تاثیر دارد. سهام‌داران و تحلیل‌گران، EPS های گزارش شده را برای برآورد EPS های آینده و برآورد نرخ رشد آتی به کار می‌برند و در واقع توان زایش ثروت شرکت را ارزیابی می‌کنند.

۳- ارزیابی پوشش سود نقدی و توانایی پرداخت سود سهام. یکی از معیارهای قضاوت در خصوص توان پرداخت سود سهام در زمان حال و آینده، مبلغ EPS می‌باشد. اگر چه سایر ملاحظات مالی و سرمایه‌گذاری، در تعیین خط‌مشی تقسیم سود مؤثر است، ولی مسلم است که بدون وجود سود، امکان پرداخت سود سهام مقدور نمی‌باشد.

۴- قضاوت در خصوص وضعیت شرکت و عملکرد مدیریت و نیز ترسیم تصویری از آینده. رقم EPS نسبت به بازدهی نقدی (سود سهام) مبنای قابل قبول‌تری برای مقایسه عملکرد شرکت و مدیریت می‌باشد. اگرچه جریان‌های نقدی عامل مهم در ارزیابی ارزش شرکت است، ولی اعتقاد بر این است که EPS معیار بهتری برای مقایسه عملکرد شرکت طی سال‌های مختلف و نیز با رقبا می‌باشد.

۵- برآورد قدرت سودآوری و ارزیابی سطح و روند سود. بهترین برآورد ممکن از متوسط سود یک شرکت که انتظار حفظ و یا تکرار آن با درجه‌ای از نظم در یک محدوده زمانی آتی می‌رود را قدرت سودآوری می‌گویند. بیشتر مدل‌های ارزیابی به‌نحوی قدرت سودآوری را از طریق یک عامل یا ضریب که هزینه سرمایه و نیز ریسک و بازده‌های مورد انتظار آتی را در بر می‌گیرد، سرمایه‌ای می‌کنند. EPS در صورتی برای ارزیابی قدرت سودآوری مناسب است که با تأکید بر اقلام مستمر سود و زیان محاسبه شده باشد. تحلیل‌گران بر شناسایی اجزایی از جریان درآمد و هزینه تمرکز می‌کنند که باثبات و قابل پیش‌بینی باشند.

۶- محاسبه نسبت P/E (قیمت به سود). نسبت P/E یکی از خلاصه‌های مهم مالی است که بر اساس سود هر سهم محاسبه می‌شود و دوره مورد انتظار برگشت سرمایه‌گذاری را نشان می‌دهد و معکوس آن نیز نرخ بازده مورد توقع حسابداری را نشان می‌دهد (همان).

۲-۲-۳- پایداری سود

پایداری سود^[۲۸] از جمله ویژگی‌های کیفی سود حسابداری به شمار می‌آید که بر اساس اطلاعات حسابداری است و سرمایه‌گذاران را در ارزیابی سودهای آتی و جریان‌های نقدی شرکت کمک می‌کند. علاوه بر این‌که رقم سود گزارش شده برای سرمایه‌گذاران مهم است و بر تصمیم‌های آن‌ ها تاثیر دارد، پایداری سود به عنوان یکی از ویژگی‌های کیفی سود مورد توجه سرمایه‌گذاران است و سرمایه‌گذاران در برآورد سودهای آتی و جریان‌های نقدی مورد انتظار خود تنها به رقم سود حسابداری توجه نمی‌کنند و به بخش پایدار سود بیشتر از بخش ناپایدار آن اهمیت می‌دهند (فرانسیس و همکاران^[۲۹]، ۲۰۰۴).

در واقع آن‌ ها بیشتر از رقم نهایی سود به اقلام تشکیل‌دهنده آن توجه می‌کنند. ‌بنابرین‏ تصمیمات سرمایه‌گذاری به پایداری سود در دوره های آتی بستگی دارد. پایداری سودهای گزارش شده از لحاظ نظری و تجربی در رابطه با میزان واکنش سرمایه‌گذاران به سود گزارش شده نشان داده شده است. سودهای پایدارتر از دید سرمایه‌گذاران دایمی محسوب می‌شود و با قابلیت اتکای بیشتری توسط آن‌ ها قابل استفاده است (همتی و همکاران، ۱۳۹۱).

سودی که ناشی از فعالیت‌های غیرعادی و غیرمترقبه نباشد از پایداری بیشتری برخوردار است. به‌عبارت دیگر قابلیت دوام و تکرارپذیری سود به عنوان پایداری سود تعریف می‌شود. تحلیل‌گران مالی و سرمایه‌گذاران در تعیین جریان‌های نقدی آتی به رقم سود حسابداری به عنوان تنها شاخص تعیین‌کننده توجه نمی‌کنند، بلکه برای آن‌ ها پایداری و تکرارپذیر بودن سود گزارش شده بسیار مهم است. آن‌ ها بیشتر از رقم نهایی سود به اقلام تشکیل‌دهنده آن توجه می‌کنند. از دیدگاه آن‌ ها سود حاصل از فعالیت‌های عملیاتی تکرارپذیر از اقلام غیرعادی و غیرمترقبه سود محتوای اطلاعاتی بیشتری دارد، زیرا اقلام تکرارپذیر سود معیار خوبی برای برآورد جریان‌های نقدی آتی به‌حساب می‌آید (خواجوی و ناظمی، ۱۳۸۴).

پایداری سود به معنای تکرارپذیری (استمرار) سود جاری است. هر چه پایداری سود بیشتر باشد، شرکت توان بیشتری برای حفظ سودهای جاری دارد و فرض می‌شود کیفیت سود بالاتر است (همان).

پایداری سود از جمله ویژگی های کیفی سود است که در ارزیابی جریان‌های نقدی آتی واحد تجاری مورد توجه سرمایه‌گذاران قرار می‌گیرد (کردستانی، ۱۳۷۶).

هدف اصلی واحدهای تجاری کسب سود و جریان‌های نقدی است. ‌به این منظور اقدام به تحصیل منابع مورد نیاز می‌کنند. کارایی مدیریت در استفاده از منابعی است که در اختیارش گذاشته شده است و پایداری سود می‌تواند این کارایی را نشان دهد. هرقدر سودهای کسب شده از طریق دارایی‌های عملیاتی باشد، پایداری سود بیشتر خواهد بود. پایداری سود محدود به سودهای گذشته و دوره جاری نمی‌شود، بلکه سودهای آتی را نیز شامل می‌شود. ارتباط مابین سودهای گذشته و سودهای آتی در قالب فرایند تصادفی که برای توصیف رفتار سود در طول زمان مشاهده شده است، بیان می‌شود. از این جنبه، وقایعی که در دوره‌ای خاص اتفاق می‌افتند، ممکن است بی‌قاعده (نامنظم) باشند و انتظار می‌رود تاثیر مشابهی بر سود دوره های بعدی نداشته باشند. به طور کلی سودهای حسابداری از دو جزء پایدار و ناپایدار تشکیل می‌شوند. سودهای حسابداری پایدار، ارزش مورد انتظار سودهای حسابداری آتی هستند (همان).

لایپ^[۳۰] (۱۹۸۷)، پایداری را بدون توجه به میزان و علامت نوآوری سود بر اساس خودهمبستگی در سود تعریف می‌کند و بیان می‌دارد که پایداری، میزان نوآوری دوره جاری است که بخش دائمی سری‌های سود می‌باشد. پنمن و ژانگ^[۳۱] (۲۰۰۲) و ریچاردسون^[۳۲] (۲۰۰۳)، پایداری سود را به عنوان کیفیت سود در نظر گرفته‌اند. ریچاردسون و اسلوان^[۳۳] (۲۰۰۸)، پایداری سود را به عنوان ضریب رگرسیون سود دوره جاری بر سود دوره قبل تعریف کردند.

برای سنجش پایداری سود از یک معادله رگرسیونی تک‌متغیره استفاده می‌شود که در آن سود دوره جاری تابعی از سود دوره ماقبل تلقی شده است. به عبارتی، در این مدل تداوم سود به عنوان نماینده پایداری سود است. این الگو در سال ۲۰۰۲ توسط دچو و دیچو^[۳۴] طراحی و ارائه شده است.

(۲-۶) = + +

که در آن داریم: