۱- محل کار
۲- رفت و آمد
۳- وظایف خانگی
۴- اوقات فراغت (گزارش جهانی سلامت^[۶۹]، ۱۳۸۱).
انجام فعالیت بدنی مناسب در بیشتر روزهای هفته به طور اساسی می تواند موجب کاهش خطر مرگ ناشی از بیماری های قلبی و کاهش عوامل خطر سرطان، دیابت نوع دوم و فشار خون بالا شود و همچنین سبب بهبود متابولیسم گلوکز، کاهش چاقی و کاهش زمان انتقال دوره ای و افزایش سطح آنتی اکسیدان ها می گردد و موجب بهبود سلامت عضلات و استخوان ها، کنترل قد و کاهش علائم افسردگی می شود. افزایش سلامت روانی، کاهش استرس، اضطراب و افسردگی، کمک به پیشگیری یا کنترل مشکلات رفتاری در جوانان مانند: سیگار کشیدن، مصرف الکل یا سایر مواد مخدر، رژیم غذایی ناسالم، پرخاشگری و رفتارهای خشونت آمیز، از مزایای دیگر فعالیت بدنی مناسب است (سازمان بهداشت جهانی^[۷۰]، ۲۰۰۳ و مورو^[۷۱]و همکاران، ۲۰۰۴).
فعالیت بدنی از اولویت های سلامت عمومی می باشد. فعالیت بدنی کافی و منظم از عوامل اصلی حفظ و ارتقای سلامت در سراسر دوره ی زندگی است (سایت سازمان بهداشت جهانی^[۷۲]). افزایش فعالیت جسمانی در اوقات فراغت بر افزایش سلامت روانی مردان تأثیر مثبتی دارد (وندل^[۷۳] و همکاران، ۲۰۰۴). فعالیت بدنی یکی از پیش شرط های اصلی رشد و سلامتی و پایه و اساس یک زندگی سالم و شاداب است که در ایجاد آرامش روانی و رشد بالقوه ی عادات و نگرش های مثبت در زندگی نقشی به سزا دارد. فعالیت بدنی عبارتست از هر گونه تحرک بدنی که مستلزم هزینه ی انرژی باشد (سینها^[۷۴] و همکاران، ۲۰۰۲).
نتایج تحقیقات انجام شده در زمینه ی فواید فعالیت های بدنی نشان می دهد که انجام فعالیت های بدنی منظم و داشتن سبک زندگی فعال، از اجزای اصلی حفظ و بهبود سلامت جسمی و روانی در جامعه است (جیمز و هیل^[۷۵]، ۲۰۰۵). افرادی که به فعالیت های ورزشی می پردازند، کمتر دچار اضطراب و افسردگی می شوند، مشکلات جسمی و روحی کمتری از خود نشان می دهند و در مقایسه با افرادی که به این فعالیت ها نمی پردازند از سلامت بیشتری برخوردار هستند (تورلیندسون^[۷۶] و همکاران، ۱۹۹۰).
به هرگونه فعالیت جسمانی که توسط سیستم عضلانی- اسکلتی تولید شده و نیاز به مصرف انرژی دارد، فعالیت بدنی گفته می شود (سازمان بهداشت جهانی^[۷۷]، ۲۰۰۳). لارسون^[۷۸] معتقد است، فعالیت بدنی یک نظام اصلی است که همه نظام های فرعی دیگر را زیر پوشش خود دارد. وی فعالیت بدنی را تکامل یافته اصطلاح هایی چون تمرین بدنی و فرهنگ بدنی در گذر تاریخ می داند (فتحی، ۱۳۸۸). فعالیت بدنی در رشد و نگهداری سیستم های ارگانیک مؤثر است. با فعالیت های جسمانی اندام های بدن به طور مرتب و منظمی کار می کنند و به مرور باعث توسعه و رشد حرکت و کنترل مغزی و عصبی- عضلانی بهتر حرکات می شوند و در ادامه حرکات زائد و غیر ضروری کمتر شده و در نتیجه هماهنگی مهارتی بهبود می یابد. بنابراین فعالیت بدنی، فرد را در روند تکامل پیش خواهد برد؛ به طوری که او به عنوان یک موجود سالم و شاد، قابلیت بهتری برای انجام وظایف روزمره ی زندگی کسب خواهد کرد. فعالیت های جسمانی و ورزش باعث رشد انسان ها در ابعاد جسم و روح می گردد؛ لذا توجه به این پدیده مورد توجه بسیاری از جوامع، جهت استفاده در سطح کلان قرار گرفته است (آبکار، ۱۳۸۵).

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

یکی از اهداف مهم اجتماعی تربیت بدنی و فعالیت های بدنی، حفظ سلامت اجتماع به واسطه سلامت فردی است. به گونه ای که از مجموع اعضای سالم و تندرست، جامعه ای سالم به وجود آید و زمینه ی مساعدی برای ایجاد شرایط زندگی بهتر، کاهش میزان انحرافات اجتماعی و کسب شادابی و نشاط عمومی اعضای خود را مهیا کند. بنابراین، شیوه ای که اعضای جامعه بر اساس آن اوقات فراغت خود را سپری می کنند، اهمیت اجتماعی بسیار دارد. یعنی کیفیت برنامه ریزی و طراحی برنامه های مربوط به تفریحات سالم اجتماعی، برای پر کردن اوقات فراغت اعضای جامعه ابزاری ارزشمند در راستای تحقق اهداف اجتماعی تربیت بدنی محسوب می شود و توجه ناکافی یا جدی نگرفتن اوقات فراغت اعضای جامعه، به ویژه در میان جوانان، زمینه مستعدی برای بروز رفتارهای ناهنجار مانند بی بند و باری، اعتیاد یا سایر فعالیت هایی که به نوعی مغایر با معیارهای اجتماعی و فرهنگی حاکم بر جامعه است فراهم می کند. همچنین برای جلوگیری از انحراف تفکر نسل جوان به سوی جاذبه های غیر واقعی و تأمین سلامتی اجتماع، پرداختن به ورزش و فعالیت بدنی، پدیده ی اجتماعی مفیدی است و داشتن اوقات فراغت کافی و برنامه ریزی و تهیه امکانات مورد نیاز برای تفریحات سالم اجتماعی بسیار مهم است. ورزش و فعالیت های بدنی در سنین بزرگسالی، خواه در جهت افزایش قوای جسمانی و بدنی یا روانی- اجتماعی- عاطفی باشد و خواه به منظور توسعه ی میزان آگاهی ها و یادگیری، به صورت کاملاً هدفدار طراحی می شود؛ چرا که امروزه تربیت بدنی و ورزش بخش مهمی از برنامه های کلی تربیتی نسل جوان را تشکیل می دهد و در هر جنبه و زندگی انسان یعنی کیفیت و کمیت، آثار جهانی فردی و اجتماعی مشاهده می شود. حفظ تندرستی، آمادگی های دفاعی، کسب نشاط و توجه به بهداشت فردی و اجتماعی برای آماده سازی نسل جوان مهم و ضروری است که این مهم، از طریق توسعه ی دانش و مهارت های حرکتی، تقویت قوای جسمانی، فعالیت در جنبه های روانی، عاطفی و اجتماعی ورزش و لذت بردن از برنامه های مختلف ورزشی سالم به دست می آید (محرم زاده، ۱۳۸۴).
جوانان هر کشوری آینده سازان آن کشور به شمار می روند. عادت ها و نحوه ی گذراندن اوقات فراغت این قشر در حال حاضر زمینه ساز فعالیت های آینده ی آنان در جامعه است. عالم جوانی آمیزه ای از شوق و اشتیاق، احساس و اندیشه در زندگی انسان است. جوانان شریان گرم و حیاتی جوامع، وجدان آگاه و بیدار ملت ها و بازوان کارآمد و توانای دولت ها به حساب می آیند (آبکار، ۱۳۸۵). ورزش به عنوان یک پدیده ی اجتماعی و فرهنگی است که افراد را در یک شبکه ی اجتماعی که دارای روابط اجتماعی پیچیده است به تعامل و کنش متقابل وا داشته است و عرصه ی ظهور رفتارها، نگرش ها، ارزش ها و بازنمایی های معنادار قرن حاضر شده است (فتحی، ۱۳۸۸).
در دنیای پسا صنعتی، حدود نیمی از ساعات بیداری جوانان، وقت آزاد است و جوانان اروپایی نیز در همین حدود یا اندکی کمتر دارای وقت آزاد هستند. در حالی که در آسیا ظاهراً یک چهارم تا یک سوم از زمان بیداری جوانان به فراغت اختصاص دارد (لارسون^[۷۹]و همکاران، ۲۰۰۲).
بررسی ها نشان داده که تفاوت های سنی بیش از تفاوتهای جنسی در نحوه ی گذراندن اوقات فراغت افراد اثرگذار می باشند به طوری که جوانان، آشکارا بیش از افراد میانسال یا بزرگسال به فعالیت های تفریحی پر جنب و جوش روی می آورند (جعفری، ۱۳۸۱). داشتن فعالیت های فیزیکی منظم در اوقات فراغت، همانند پیاده روی و قدم زدن، فرد را از مبتلا شدن به بیماری زوال عقل، آلزایمر، بیماری های قلبی- عروقی و دیابت نوع اول در سنین بالا می رهاند (میا^[۸۰]، ۲۰۰۵، گانگ هو^[۸۱]، ۲۰۰۷).
به عقیده زیمل^[۸۲] در قلمرو اوقات فراغت است که ماجراجویی رخ می دهد. ماجراجویی، این فرصت را برای فرد فراهم می آورد که هرچند کوتاه، از اجبارها و محدودیت های نظم اجتماعی رها شود و نوید هیجان، نوآوری و خود شکوفایی را می دهد. آنچه او مطرح می کند یکی از جنبه های بسیار مهم و فراگیر زندگی مدرن است. مفهوم ماجراجویی، فعالیت های گوناگونی را در بر می گرفت که شامل رقابت های ورزشی، سفر، قمار و فعالیت های بیرون از خانه می شود (کیویستو^[۸۳]، ۱۳۸۰).
هر فعالیتی دارای کارکردی مثبت و منفی است. استراحت، رفع خستگی، جبران صدمات جسمی و روانی، تفریح، رشد شخصیت، پرورش استعدادها، ایجاد پیوندهای اجتماعی، رشد جسمانی، ایجاد تهییج، گریز از یکنواختی، حس استقلال و آزادی، یاد ایام گذشته، فرصت خطر کردن، حس موفقیت، جنبه ی اکتشافی بودن، وضوح ارزش های تمرین حل مشکلات، تجدید قوای روحی، بهداشت روانی و درک زیبا شناختی جزء کارکردهای مثبت اوقات فراغت هستند و اگر فراغت با برنامه ریزی مناسب و فعالیت های مفید پر نشود، حالت خاص خود را از دست می دهد و فرد را به سوی استفاده از روش های غلط برای پر کردن این زمان سوق می دهد و کارکردهای منفی آن نمایان می شود (هندری^[۸۴] و دیگران ، ۱۳۸۱).
فعالیت های اوقات فراغت به عنوان سرگرمی ها، تفریحات و فعالیت هایی که هنگام آسودگی از کار روزمره با شوق و رغبت انجام می گیرد، معنی شده است. کارکردهای اصلی این فعالیت ها، رفع خستگی، سرگرمی، تفریح، رشد و شکوفایی شخصیت انسان می باشد (گودرزی و اسدی، ۱۳۷۹).
کلیه ی فعالیت های ورزشی از لحاظ تقویت عوامل قدرت، استقامت عمومی و موضعی، هماهنگی عصبی- عضلانی و دیگر عوامل مورد نیاز برای زندگی و کار مفید است. افراد با فعالیت های بدنی، مهارت هایی را می آموزند که می توانند از آن ها در اوقات فراغت خود استفاده کنند. جوان می تواند به کمک تفریحات سالم و فعالیت بدنی در اوقات فراغت، علایق و مهارت هایی را توسعه دهد که آن ها را در خوب بودن و بالا بودن میزان اعتماد به نفس و نهایتاً ساختن شخصیتی سالم توانا کند (محرم زاده، ۱۳۸۴).
ویس^[۸۵] (۱۹۹۳)، در بررسی خود نشان داده است که عوامل تأثیر گذار بر مشارکت در فعالیت های ورزشی شامل سلامت و تندرستی، ارتقا و سطح توانایی بدن، یادگیری مهارت های جدید، برقراری روابط دوستانه، پذیرش در گروه همسالان، حمایت شدن به وسیله دیگران مهم، لذت بردن ناشی از مشارکت مثبت و حداقل تجربه منفی مرتبط با فعالیت بدنی، می باشد.
فعالیت های ورزشی با دوستان و برقراری ارتباط با آنها در خارج از باشگاه های ورزشی فواید اجتماعی زیادی به دنبال دارد (آنگر و جانسون^[۸۶]، ۱۹۹۵). تورلیندسون^[۸۷] و همکاران (۱۹۹۰)، نشان دادند جوانانی که به فعالیت ورزشی می پردازند کمتر دچار اضطراب و افسردگی می شوند، مشکلات جسمی- روحی کمتری نشان می دهند و در مقایسه با جوانانی که به این قبیل فعالیت ها نمی پردازند از سلامت بیشتری برخوردارند. بنابراین، شواهد از این عقیده که انجام فعالیت های منفعلانه ی مربوط به اوقات فراغت برای سلامتی جسمی و روانی مناسب نیست حمایت می کند. البته توجه به پاداش های درونی از طریق فعالیت های روانی و حتی جسمانی اثر بخش ترند.
تربیت بدنی و ورزش بخش لاینفک تعلیم و تربیت است. علی رغم تربیت بدنی، فعالیت های بدنی (ورزشی) نه تنها تربیت کننده ی بدن است بلکه پا به پای پرورش جسم در نحوه ی تفکر و اندیشیدن منطقی، تصمیم گیری، اعتماد به نفس، جسارت و جرأت، از خود گذشتگی، شجاعت، تکوین شخصیت و اجتماعی شدن مؤثر است. ورزش و فعالیت بدنی وسیله ی ارزشمندی است که امروزه پرکننده ی بخش اعظم اوقات فراغت میلیون ها نفر از مردم جهان است. اوقات فراغت فرصت بسیار مناسب و مطلوبی جهت پرداختن به ورزش است (تندنویس، ۱۳۷۸).
۲-۳- حمایت اجتماعی
حمایت اجتماعی به شیوه های مختلفی تعریف شده است و معمولاً به عنوان منابع تأمین شده ی افراد در پاسخ به نیاز شبکه های اجتماعی آنها معرفی می شود. حمایت عاطفی غالباً از سوی فردی صمیمی و مورد اعتماد ایجاد می شود و احساس راحتی را پرورش داده و موجب می شود فرد باور داشته باشد که مورد احترام کسی می باشد، ستوده می شود، به او عشق می ورزند، از او مراقبت می کنند و امنیت را برایش فراهم می کنند. حمایت اطلاعاتی به انواع مختلف اطلاعات، دانش و توصیه هایی که در شبکه های اجتماعی قرار داده شده اند، اشاره دارد. حمایت ابزاری فراهم بودن خدمات عملی و منابع ابزاری چون کمک کاری یا پولی را منعکس می کند. افراد در یک شبکه اجتماعی، حمایت های اجتماعی متفاوتی ارائه می کنند و طبیعت حمایت ارائه شده به زمینه ی ایجاد شده توسط ساختار شبکه ی اجتماعی ارتباط دارد. حمایت اجتماعی بهبود دهنده ی سلامت است زیرا رفتارهای سالمی چون پرداختن به فعالیت های بدنی، تغذیه ی آگاهانه و خودداری از سیگار کشیدن را تسهیل می بخشد. حمایت اجتماعی می تواند افراد را به شروع و دوام فعالیت های بدنی در اوقات فراغت تشویق کند (اولیویرا^[۸۸] و همکاران، ۲۰۱۱).
حمایت اجتماعی شبکه ای از ارتباطات است که رفاقت و همکاری را فراهم می آورد، رفتارهای ارتقای سلامت را تسهیل کرده، بازخورد می دهد و فعالیت هایی را که منتهی به اهداف شخصی می شود، تشویق می کند (وای یونگ کونگ^[۸۹] و همکاران، ۲۰۰۴).
حمایت اجتماعی به معنای این است که شخص مورد عشق، حرمت و ارزش می باشد و عضوی از شبکه ی ارتباطی است و همچنین به عنوان تعهدی دو سویه با والدین، دوستان، همسر یا عشق، سایر خویشاوندان و اجتماع تعریف می شود (تیلور^[۹۰] و همکاران، ۲۰۰۴).
یکی از دیدگاه های مهم، دیدگاه شبکه اجتماعی می باشد، مسأله اصلی در این دیدگاه، روابط است. نقطه تمرکز دیدگاه شبکه این است که به جای توجه و تأکید بر کنشگران و ویژگی های فردیشان به عنوان واحد تحلیل، به ساختار روابط بین کنشگران توجه می کند. پیوندها و روابط که بحث اصلی دیدگاه شبکه است به عنوان سرمایه اجتماعی محسوب می شود. ریشه سرمایه اجتماعی شبکه، به ارتباطات و شبکه های اجتماعی برمی گردد. افراد، حمایت های متنوعی از اعضای شبکه دریافت می کنند. مطالعات گسترده در مورد حمایت اجتماعی نشان داده است که خویشاوندان، دوستان و افراد نزدیک برای شخص منابع مهمی می باشند. این پیوندها، حمایت های اجتماعی متنوعی را برای اعضای شبکه فراهم می کنند. به عبارت دیگر، با تنوع و گستردگی روابط، افراد به طیف وسیعی از حمایت های مختلف دست پیدا می کنند (قائدی و همکاران، ۱۳۸۹).
شروط متکی بر روابط اجتماعی که می تواند منجر به افزایش حمایت اجتماعی شود:

1. 1. راهنمایی: آمادگی افراد برای به دست آوردن اطلاعات و یا دریافت پیشنهادها از افراد دیگر.

1. 1. پیوند با دیگران: توانایی حساب کردن روی کمک دیگران. از این رو هرچه پیوند افراد با دیگران بیشتر باشد، حمایت اجتماعی بیشتر می شود.

1. 1. بها دادن: افراد نسبت به مهارت ها و توانمندی های خود ارزش قائل شده و شایستگی های فرد، سودمند و ارزشمند شمرده می شود.

1. 1. وابستگی: احساس امنیت و اطمینان نسبت به دیگران و داشتن روابط باز با آنان.

1. 1. انسجام اجتماعی: داشتن روابط اجتماعی متکی بر منافع و دلبستگی مشترک، زمینه افزایش حمایت اجتماعی افراد را فراهم می کند.

1. 1. فرصت برای جلب نظر و تشویق: داشتن این احساس که فرد از سوی دیگران خوشبخت شمرده شده و امکان پیشرفت و رشد برای وی وجود دارد.

هالتسمن^[۹۱] (۱۹۹۲)، با تأکید بر موقعیت فرد در سلسله مراتب اجتماعی، بر این باور است که نقش افراد بالغ در تعیین ماهیت اوقات فراغت افراد نوجوان و جوان مهم است. موقعیتی که جوانان در سلسله مراتب اجتماعی دارند نه تنها در درک آنها از عوامل و اجبارهای مؤثر بر اوقات فراغت اثر می گذارد، بلکه مذاکره سلسله مراتب اجبارها را پیچیده تر می کند.
در تحقیقات انجام شده تأثیر عوامل اجتماعی، نظیر حمایت و کنترل خانواده و دوستان در بهبود میزان مشارکت جوانان در فعالیت بدنی تأیید شده است (کالدول و دارلینگ^[۹۲]،۱۹۹۹).
استودولسکا در مطالعه ی خود به این نتیجه رسید که انجام اوقات فراغت مشروط به پایگاه خاص خانوادگی و همچنین شبکه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است (استودولسکا^[۹۳]، ۲۰۰۶).
تحولات و دگرگونی های اجتماعی، گروه های اجتماعی را به تناسب منابع، قابلیت ها و ظرفیت های محیطی آنها تحت تأثیر قرار می دهند. هر گروه اجتماعی در شرایط خاص هر جامعه از جایگاه، منزلت و توان مشخصی برای واکنش به تغییرات و تطابق خود با وضعیت جدید برخوردار است. پدیده ی گذراندن اوقات فراغت و جنبه های مختلف آن از متغیرهایی نظیر سن، جنسیت و تحصیلات متأثرند.
منظور از حمایت اجتماعی، نگرش مطلوب دیگران درباره شرکت فرد در برنامه ورزشی است. کنش افراد در خانواده و اجتماع به شیوه های مختلف بر فعالیت بدنی افراد دیگر تأثیر گذار است. اعضای خانواده، دوستان و همسران می توانند با یادآوری های شفاهی به فرد تذکر دهند. اشخاصی که دیدگاهشان برای فرد اهمیت دارد (دیگران مهم) می توانند با رفتار خود نقش الگویی داشته باشند و با همراهی کردن وی در تمرینات، در جهت تقویت رفتار ورزشی قدم بردارند و یا فرد را به محل تمرینات ورزشی ببرند؛ تجهیزات و لباس ورزشی خود را به او قرض دهند و …. . به هر حال، حمایت اجتماعی چه حمایت خانواده باشد و چه حمایت دوستان، همواره اثر مثبتی بر فعالیت بدنی دارد و باعث پایبندی افراد به برنامه های سازماندهی شده می گردد (واعظ موسوی و مسیبی، ۱۳۸۶).
حمایت اجتماعی به مراقبت، محبت، عزت، تسلی و کمکی که سایر افراد خانواده یا گروه به فرد ارزانی می دارند، گفته می شود. علاوه بر این، حمایت اجتماعی تنها تعدد رابطه ها نیست، بلکه کیفیت آن مطرح است؛ چراکه از منابع گوناگونی نظیر خانواده، اقوام، دوستان، آشنایان یا سازمان های اجتماعی به دست می آید. کسانی که از حمایت اجتماعی برخوردارند، احساس می کنند کسی دوستشان دارد، به آنها اهمیت داده می شود، دیگران آنان را افرادی محترم می شمارند و خود را بخشی از شبکه ی اجتماعی خانواده، دوستان یا سازمان های اجتماعی می دانند که می تواند منبع کمک های مادی و معنوی باشد (سارافینو^[۹۴]، ۱۹۹۸).
یکی دیگر از دیدگاه های مهمی که به فرایندهای اجتماعی شدن توجه نموده، نظریه ی یادگیری اجتماعی است، که علاوه بر تعیین کننده های فردی رفتار (باور، گرایش و انگیزه) بر تعیین کننده های بیرونی که شامل عوامل اجتماعی، مادی و تقویت کننده هاست، توجه نموده است. نظریه ی یادگیری تأکید می نماید که رفتار از طریق یادگیری، یعنی از طریق تجربه مستقیم و یا از طریق مشاهده دیگران (الگو گرفتن) آموخته می شود (وحیدا و همکاران، ۱۳۸۵).
پژوهشگران متعددی مشارکت ورزشی را از منظر اجتماعی شدن با تأکید بر دیگران مهم در ورزش که با گرایش ها و رفتارهای افراد در ارتباطند، تبیین کرده اند. دیگران مهم با فراهم کردن حمایت های اجتماعی لازم زمینه را برای مشارکت ورزشی افراد فراهم می آورند (وحیدا و همکاران، ۱۳۸۵).
اگرچه در مورد فعالیت های اوقات فراغت، شاید تأثیر نیروهای خارجی به آن اندازه نباشد که حق انتخاب را به طور کامل از بین ببرد اما در عین حال نحوه گذراندن اوقات فراغت، تحت تأثیر محدودیت ها و فرصت ها نیز هست (جلالی فراهانی، ۱۳۹۰).
نظریه پردازان حمایت اجتماعی، بر این امر تأکید می کنند که روابط، صرفاً به عنوان منابع حمایت اجتماعی محسوب نمی شوند، به عبارت دیگر تمام روابطی که فرد با دیگران دارد، حمایت اجتماعی نیست، مگر در صورتی که فرد بتواند آنها را به عنوان یک منبع در دسترس و مناسب ادراک کند.
رایج ترین انواع حمایت اجتماعی که توسط پژوهش گران معرفی شده و در تحقیقات متعددی مورد بررسی قرار گرفته اند، شامل سه مقوله ی حمایت عاطفی، اطلاعاتی و ابزاری می باشد:
الف) حمایت اجتماعی عاطفی: حمایت عاطفی به معنی در دسترس داشتن فردی برای تکیه کردن و اعتماد داشتن به وی به هنگام نیاز می باشد (درنتا^[۹۵] و همکاران، ۲۰۰۶). حمایت عاطفی دربردارنده ی احساس همدلی، مراقبت، توجه و علاقه نسبت به یک شخص است. این نوع از حمایت می تواند شخص را به داشتن احساس راحتی، آسایش، اطمینان، تعلق داشتن و مورد محبت قرار گرفتن به هنگام فشار و تنش مجهز نماید (سارافینو^[۹۶]، ۱۹۹۸).
ب) حمایت اجتماعی اطلاعاتی: حمایت اطلاعاتی به دست آوردن اطلاعات ضروری از طریق تعامل های اجتماعی با دیگران می باشد (گاچل^[۹۷] و دیگران، ۱۳۷۷). به عبارت دیگر، حمایت اطلاعاتی شامل توصیه ها، جهت گیری ها، پیشنهادات و یا بازخوردها به یک فرد راجع به چگونگی عملکردش می باشد (سارافینو^[۹۸]، ۱۹۹۸).
ج) حمایت اجتماعی ابزاری(مادی): حمایت ابزاری به کمک های مادی، عینی و واقعی دریافت شده توسط یک فرد از سوی دیگران اطلاق می گردد. این نوع حمایت به افراد کمک می کند تا نیازهای روزانه خود را تأمین نمایند ( درنتا^[۹۹] و همکاران، ۲۰۰۶ ).
انسان موجودی اجتماعی است که با جامعه و افراد آن متقابلاً در ارتباط است و همواره تأثیراتی از محیط می گیرد و او نیازمند کمک و حمایت دیگران است و در مراحل دشوار و سخت زندگی و حتی در دوران خوشی و شادمانی نیاز به شرکایی دارد که او را همراهی کنند، از او حمایت کنند و در زندگی با او باشند. هرچه حمایت اجتماعی گسترده تر باشد سلامت روانی یک یک افراد و کل جامعه بیشتر تأمین خواهد شد و عدم حمایت اجتماعی، انسان را با مشکلات و مسائل مختلف رو به رو خواهد کرد و ضربه های جبران ناپذیری را بر او وارد خواهد ساخت (مهرابی زاده، ۱۳۸۰).
مؤلفه های حمایت اجتماعی شامل حمایت عاطفی، حمایت اطلاعاتی و حمایت ابزاری (مادی) می باشند که حمایت عاطفی، شامل فراهم آوردن مهر، عطوفت و توجه نسبت به فرد دیگر و قوت قلب دادن به او می باشد تا این که فرد احساس کند انسان ارزشمندی است و مورد توجه قرار گرفته است (تیلور^[۱۰۰] و همکاران، ۲۰۰۴). این نوع حمایت می تواند شامل افرادی باشد که فرد بتواند درباره ی مشکلات با آنها صحبت کند و به طور طبیعی، شامل کمک هایی می شود که توسط خانواده، دوستان، همکاران و همسایگان یا افراد مهم صورت می گیرد و همچنین شامل ابراز عشق، عاطفه و ارزشمند شمردن می شود که احساس بهزیستی عاطفی ایجاد می کند.
حمایت اطلاعاتی، هنگامی رخ می دهد که فردی به فرد دیگر کمک می کند تا یک موقعیت چالشی و تنیدگی زا را بهتر درک کند و مشخص می کند که کدام منبع و راهبر و مقابله ای برای روبرو شدن با آن موقعیت می تواند مورد نیاز باشد. این نوع از حمایت شامل راهنمایی مفید، اطلاعات یا دستورالعمل هایی برای مقابله با تغییرات مهم زندگی یا معنا بخشیدن به زندگی و دنیاست.
حمایت ابزاری (مادی)، شامل فراهم آوردن کمک های ملموس مانند خدمات، کمک های مالی و دیگر وسایل یا کالاهای خاص است ( تیلور و همکاران، ۲۰۰۴). این نوع حمایت از کمک هایی تشکیل می شود که در مواقع کمبود منابع مادی و نیاز به وجود می آیند و یا ممکن است شامل حل مشکلات روزانه ی زندگی باشد (مورنو^[۱۰۱]، ۲۰۰۴).
رایج ترین تعریف حمایت اجتماعی مربوط به لیندزی^[۱۰۲] است که بر دسترس بودن و کیفیت روابط با افرادی که منابع حمایتی را در مواقع نیاز فراهم می کنند، تأکید دارد و معتقد است که اقوام، خانواده، دوستان، آشنایان و سایرین، خدماتی عینی فراهم می کنند که موجب می شود فرد احساس مورد توجه بودن، دوست داشته شدن، عزت نفس و ارزشمند بودن کند و خود را جزئی از شبکه ی ارتباطی بداند. لیندزی می گوید، حمایت اجتماعی برای هر فرد ارتباط امنی به وجود می آورد که احساس محبت و نزدیکی از ویژگی های اصلی آن است و نیازهای افراد از طریق منابعی که جامعه در اختیارشان می گذارد، تأمین می شود. این منابع اشکال متفاوتی دارند که عبارتند از: عاطفی، اطلاعاتی و ابزاری. افراد بر اساس روابط اجتماعی و نوع پیوندهایی که دارند از منابع حمایتی برای برطرف کردن نیازهایشان استفاده می کنند. به طوری که هر اندازه روابط اجتماعی گسترده تر باشد میزان دسترسی به منابع حمایتی بیشتر می شود (رستمی و احمدنیا، ۱۳۹۰).
حمایت اجتماعی برای فعالیت بدنی می تواند به شکل عاطفی (درخواست از یک دوست برای دیدن تمرینات جدید)، اطلاعاتی (اطلاع یافتن از برنامه های ورزشی)، ابزاری (کمک برای رفتن به کلاس تمرین) باشد (کنیون و مک فرسون^[۱۰۳]، ۱۹۷۳).