ترجمه
۱-آن زمان که او را در بدترین قبر که برای بدترین مرده بود دفن نمودند و برگشتند، و گفتم:
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت nefo.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۲-به سوی آتش جهنم و عذاب آن برو، که من تو را جزء شیاطین نمی‌دانم.
۳-همواره بر این امر بودی تا اینکه بیعت کسی را امضا نمودی که برای دین و مسلمانان ضرر دارد.
شاعر در دعای خود بر علیه خلیفه مرده دو صیغه دعایی (به سوی آتش جهنم برو) و (به سوی عذاب برو) به کار‌ می‌برد. قصد شاعر این بوده که سبب آزار خلیفه بعد از معتصم شود تا برای او درس عبرتی گردد و با این دعای شر به بیان خشم خروشان خود بر علیه خلیفه و ولی عهد جدیدش پرداخته است، پس هدف شاعر از این دعا توبیخ خلیفه در قبال اقدامات زشت و ناعادلانه‌اش‌ بوده، شاعر اکثر خلفای غاصب و جور این دوره را بدون هجا و دعای شر باقی نگذاشته و همه آنها را هجو کرده و بر علیه همه آنها دعای شر کرده است. همچنین دعبل در هجو‌هارون الرشید خلیفه عباسی گفته است:

۱-قَبْرَانِ فِی طُوسِ خَیُر النّاسِ کُلّهُمْ
۲- ما یَنْفَعُ الرِّجْسُ مِنْ قُرْبِ الزَّکیِ وَ لا

وَ قَبْرُ شَّرِ هُمْ هَذا مِنَ الْعَبْرِ
عَلیَ الزَّکیِ بِقُرْبِ الرِّجْسِ مِنْ ضَررِ
(دعبل؛ ۱۴۱۷: ۸۳)

ترجمه
۱-دو قبر در طوس وجود دارد که یکی از آنها بهترین مردم است و قبر دیگری که بدترین مردمان بود و این مایه عبرت است.
۲-اگر انسان پلیدی در کنار انسان پاکی دفن شود هیچ چیزی عایدش نمی‌شود و همچنین هیچ ضرری از طرف آن فرد پلید متوجه آن فرد پاک نمی‌شود.
در پس پرده این دشمنی دلایل دینی در زمینه عشق به اهل البیت علیهم‌السلام و انکار حقانیت غاصب بودن خلافت عباسیان وجود دارد و از اینجاست که‌ می‌بینیم که هجای دعبل در قبال خلفای هم عصر خود و اطرافیان آنها مربوط می‌شود به عقیده و اصول عشق به اهل البیت علیهم السلام، هجای او نسبت به دشمنان اهل بیت (ع) یکی از موارد نزدیک شدن به خدا میباشد. (علی بهادلی؛ بی تا: ۹)
شاعر مقایسه‌ای کرده است میان دو تصویر، قبر بهترین فرد از میان مردم (امام رضا (ع) و قبر بدترین فرد از میان مردم (هارون الرشید)، در بیت دوم مقایسه‌ای است میان نفع و ضرر در‌ترسیم تصویر عدم تأثیرپذیری نزدیکی قبرها از یکدیگر، موضعی که شاعر بر آن است از اعتقادات اصیل او نشات گرفته است.
در بعضی از دوره‌ها، شخصیت وزیران در زندگی مردم بسیار تأثیر‌گذار بوده است و شخصیت آنها تابع شخصیت خلفا بوده است. بسیاری از وزیران دائما شاعران را سرکوب‌ می‌کردند. ابن اثیر در کتاب الکامل خود سخن یکی از شاعران را که توسط فضل بن مروان (وزیر معتصم) سرکوب شده است نقل‌ می‌کند و‌ می‌گوید:

۱-لَبَیْکِ عَلی فَضْلِ بْنِ مَروان نَفْسَهُ
۲-لَقَدْ صَحْبُ الدُنْیا مَنُوعاً لِخَیُرها
۳-اِلیَ النَّارِ فَلیذْهَبْ وَ مَنْ کانَ مِثْلَهُ

فَلَیسَ لَهُ باکَ مِنَ النّاسِ یَعْرِفُ
وَ فَارِقِها وَ هُوَ الظَلوُمُ المَعْنَفُ
عَلی ‌اَیُّ شیءٍ فَاتْنا مِنُه ناسِفُ
(ابن اثیر؛ بی تا: ۶/۱۶۷)

ترجمه
۱-بر فضل بن مروان (تنها) باید خودش بگرید زیرا کسی از مردم نیست که بر او بگرید.
۲- او با دنیا همراه شد اما از خیرآن بسیار منع کننده بوده و دنیا را به جای گذاشت در حالی که ظالم و ستمگر بود.
۳- او و امثال او باید به جهنم بروند بر کدام چیز افسوس خوریم که به واسطه او از آن محروم شدیم.
از جمله اشکال دعای شر در حق وزیران دعای شاعر مروان بن ابی حفضه بر ضد وزیر یعقوب بن داود وزیر مهدی عباسی است:

۱-وَ هَلْ لِبَیاضٍ الصُبْحِ إنْ لاحُ ضُوُه
۲- اَمَنْزِلَهَ فَوْقَ التَّی کُنْتَ نِلْتُها

حِجابُ الدُّجِی مِنْ ظُلمهُ اللّیلِ ساتِرٌ
تَعاطیتَ لا أفَلَحْتَ مِمِّا تُحاذِر