17/48 c

407/0 c

58/34 b

30/57 e-g

6/3

پایه Gf677

91/59 a

513/0 a

41/45 a

16/52 hi

8/4

پایه Gf677

ميانگين­هايي که در هر ستون و براي هر صفت داراي حروف متفاوت هستند، بر اساس آزمون دانكن، در سطح احتمال 1% اختلاف معني­داري با یکدیگر دارند.
3-3-5- برهمکنش شوری و ژنوتیپ بر محتوای پروتئین­های محلول کل
نتایج تجزیه واریانس داده ­ها نشان داد، برهمکنش تیمار شوری و ژنوتیپ بر محتوای پروتئین­های محلول کل، آنزیم­ های گایاکول پراکسیداز، آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز در سطح 1%، معنی­دار شد (جدول 3-12).
بر اساس نتایج به دست آمده، محتوای پروتئین­های محلول کل در تمامی ژنوتیپ­های مطالعه شده، ابتدا با افزایش غلظت نمک، افزایش و سپس با افزایش بیشتر سطح شوری، مقدار آن کاهش یافت. روند تغییرات در محتوای پروتئین­های محلول کل در بین ژنوتیپ­های بررسی شده با یکدیگر اختلاف معنی­داری را نشان داد. محتوای پروتئین­های محلول کل در برگ­های پایه Gf677، ژنوتیپ­های 16-1، 40-13 و رقم­ سهند، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 2/1 گرم در لیتر افزایش یافت. میزان افزایش در محتوای پروتئین­های محلول کل در ژنوتیپ­های 16-1، 40-13 و رقم­ سهند در مقایسه با گیاهان شاهد، معنی­دار و در برگ­های پایه Gf677، غیر­معنی­دار بود. سپس محتوای پروتئین­های محلول کل در تمامی ژنوتیپ­های فوق با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر و بالاتر آز آن، به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافت. در حالیکه محتوای پروتئین­های محلول کل در رقم­ مامایی، ابتدا با افزایش سطح شوری و در تیمار 2/1 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش و سپس با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافت (جدول 3-12).
محتوای پروتئین­های محلول کل در رقم­های تونو، نان­پاریل، A200 و ژنوتیپ­ 25-1، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 4/2 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس محتوای پروتئین­های محلول کل در رقم تونو با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافت. محتوای پروتئین­های محلول کل در رقم­های نان­پاریل و A200،، تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر، به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافته بود. میزان کاهش در محتوای پروتئین­های محلول کل در ژنوتیپ 25-1 در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر نسبت به گیاهان شاهد، معنی­دار نبود (جدول 3-12).
محتوای پروتئین­های محلول کل در رقم­های شکوفه و شاهرود 12، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 6/3 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر، محتوای پروتئین­های محلول کل در این دو رقم، کاهش یافت (جدول 3-12). گزارش شده است که تنش شوری موجب تنش اسمزی می شود. این کمبود آب موجب ایجاد گونه های اکسیژن واکنش پذیر(ROS) مانند سوپراکسید هیدروژن، رادیکال هیدروکسید و اکسیژن می­ شود. این اکسیژن­های فعال شده سیتوزولی موجب اختلال در متابولیسم از طریق خسارت اکسیداتیو بر لیپیدها، پروتئین­ها و اسیدهای نوکلئیک می­ شود . پروتئين­هايی که در شرايط تنش ايجاد می­شوند دو دسته اند: اول، پروتئين­های تنش شوری که فقط در صورت تنش شوری تجمع می­يابند و به عنوان تنظيم­کننده اسمزی فعاليت می­ کنند و دوم، پروتئين­های تنش که در پاسخ به گرما، سرما، خشکی، غرقابی و کمبود و يا زيادی عناصر معدنی در سلول­ها تجمع می­يابند. ارتباط بين تجمع پروتئين­های محلول در گياه و ميزان مقاومت به شوری، به گونه و رقم گياهی بستگی دارد ، لذا رقم­های شاهرود 12 و شکوفه که خصوصیات رشدی خود را در شرایط تنش شوری بهتر حفظ کرده بودند و از قدرت رشدی بیشتری در شرایط تنش شوری برخوردار بودند، دارای محتوای پروتئین­های محلول بیشتری در مقایسه با سایر ژنوتیپ­های مطالعه شده در این تحقیق بودند.
3-3-6- برهمکنش شوری و ژنوتیپ بر فعالیت آنزیم کاتالاز
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در تمامی ژنوتیپ­های مطالعه شده، ابتدا با افزایش غلظت نمک، افزایش و سپس با افزایش بیشتر سطح شوری، مقدار آن کاهش یافت. روند تغییرات در میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در بین ژنوتیپ­های بررسی شده با یکدیگر اختلاف معنی­داری را نشان داد. میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در برگ­های پایه Gf677، ژنوتیپ­های 16-1، 40-13 و رقم­های مامایی و­ سهند، ابتدا با افزایش سطح شوری و در تیمار 2/1 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در تمامی ژنوتیپ­های فوق با افزایش بیشتر غلظت نمک، کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم کاتالاز در برگ­های پایه Gf677، ژنوتیپ­ 16-1 و رقم سهند در سطوح شوری 4/2، 6/3 و 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنی­دار بود. در حالیکه میزان کاهش در فعالیت آنزیم کاتالاز در برگ­های ژنوتیپ­ 40-13، در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر و در برگ­های رقم مامایی تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنی­دار بود (جدول 3-12).
میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در برگ­های رقم ­A200، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 4/2 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در این رقم با افزایش بیشتر سطح شوری کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم کاتالاز در این رقم تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنی­دار بود (جدول 3-12).
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در برگ­های ارقام تونو، نان­پاریل، شکوفه، شاهرود 12و ژنوتیپ 25-1، ابتدا با افزایش سطح شوری تا تیمار 6/3 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در تمامی ژنوتیپ­های فوق با افزایش بیشتر غلظت نمک، کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم کاتالاز در برگ­های این ژنوتیپ­ها، در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنی­دار نبود. نتایج به دست آمده از این تحقیق با نتایج سرخه و همکاران [2012]، مطابقت داشت. سرخه و همکاران ، اثر تنش شوری در چهار سطح 0، 40، 80 و 120 میلی مولار را بر تغییرات فعالیت آنزیم­ کاتلاز در 8 جنس مختلف بادام شامل P. reuteri، P. lycioides ،P. glauca ، P. elaagnifolia، P. arabica،P. oreientalis ، P. communis و P. scoparia بررسی و گزارش کردند که فعالیت آنزیم کاتالاز در تمامی جنس­های مطالعه شده با افزایش غلظت شوری تا 40 میلی مولار، به­ طور معنی­داری نسبت به گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس با افزایش بیشتر غلظت شوری و در سطوح 80 و120 میلی مولار، میزان فعالیت این آنزیم به­ طور معنی­داری نسبت به گیاهان شاهد، کاهش یافت. گزارش شده است که تنش شوری، هومئوستازی پتانسیل آب و توزیع یون را هم در سطح سلول و هم در سطح کل گیاه برهم می­زند و موجب تنش اسمزی می­ شود. این کمبود آب موجب ایجاد گونه­ های اکسیژن واکنش پذیر(ROS) مانند سوپراکسید هیدروژن، رادیکال هیدروکسید و اکسیژن می­ شود. این اکسیژن­های فعال شده سیتوزولی، موجب اختلال در متابولیسم از طریق خسارت اکسیداتیو بر لیپیدها، پروتئین­ها و اسیدهای نوکلئیک می­ شود و فعالیت آنزیم­ های اکسیدانی مانند کاتالاز، پراکسیداز، آسکوربات و گلوتامین رداکتاز را تحت تنش افزایش می­دهد . تحمل به شوري، به يك سيستم آنتي اكسيداني كارآمد بستگي دارد و در ارقام متحمل­تر و در سطوح بالاي شوري، ميزان فعاليت آنزيم­هاي آنتي اكسيدان بيشتر است . در این تحقیق نیز در مجموع، میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در برگ­های پایه Gf677 در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، در مقایسه با سایرژنوتیپ­ها مطالعه شده، به­ طور معنی­داری کمتر بود. از طرفی، بیشترین میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر و به ترتیب در رقم­های شاهرود 12 (18/2 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)، شکوفه (14/2 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه) و پس از آن در رقم نان­پاریل (08/2 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)، مشاهده شد. این نتایج نشان می­دهد که نوع ژنوتیپ پیوندی در افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز و افزایش تحمل به تنش شوری موثر است. همچنین، رقم­های شاهرود 12 و شکوفه که در مقایسه با سایر ژنوتیپ­های مطالعه شده، دارای میزان فعالیت آنزیمی بیشتری بودند، به نحو مطلوبتری با اثرات مخرب تنش شوری مقابله کردند و از نظر صفات مورفولوژیک و ظاهری بررسی شده در این تحقیق در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، دارای آسیب­های کمتری بودند.
3-3-7- برهمکنش شوری و ژنوتیپ بر فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در تمامی ژنوتیپ­های مطالعه شده، ابتدا با افزایش غلظت نمک، افزایش و سپس با افزایش بیشتر سطح شوری، مقدار آن کاهش یافت. روند تغییرات در میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در بین ژنوتیپ­های بررسی شده با یکدیگر اختلاف معنی­داری را نشان داد. میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگ­های پایه Gf677، ژنوتیپ­های 16-1، 40-13، رقم­های مامایی و­ سهند، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 4/2 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. میزان افرایش در فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگ­های پایه Gf677، ژنوتیپ­های 16-1 و 40-13، در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر نسبت به سطح شوری 2/1 گرم در لیتر، معنی­دار نبود که نشان دهنده افزایش اندک در فعالیت این آنزیم در ژنوتیپ­های فوق در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر است. سپس فعالیت این آنزیم در برگ­های پایه Gf677، ژنوتیپ­های 16-1، 40-13، رقم­های مامایی و­ سهند، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگ­های پایه Gf677، ژنوتیپ­های 16-1 و 40-13، در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر و در رقم­های مامایی و سهند تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافته بود (جدول 3-12).
همانطور که از جدول (3-12)، مشاهده می­ شود، میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگ­های ارقام تونو، نان­پاریل، A200 و ژنوتیپ 25-1، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 6/3 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. میزان افزایش در فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگ­­های ارقام تونو و نان­پاریل، در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر نسبت به فعالیت این آنزیم در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر، معنی­دار نبود که نشان دهنده افزایش اندک در فعالیت این آنزیم در ارقام فوق در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر است. سپس فعالیت این آنزیم در برگ­های ارقام تونو، نان­پاریل، A200 و ژنوتیپ 25-1، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر، کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگ­های ژنوتیپ­های فوق در این سطح از شوری در مقایسه با گیاهان شاهد، معنی­دار نبود.
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگ­های ارقام شکوفه و شاهرود 12، با افزایش سطح شوری تا تیمار 8/4 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. نتایج به دست آمده از این تحقیق با نتایج رهنمون و همکاران ]1392[، مطابقت داشت. رهنمون و همکاران ]1392[، تأثير سطوح مختلف شوري را بر تغييرات آنزیمی در 47 ژنوتیپ بادام بررسی و گزارش کردند که به موازات انباشت يون­هاي سديم و كلر در برگ، فعاليت آنزيم آنتي اكسيدان پراكسيداز تا سطح شوري 50 ميلي مول افزايشی و در سطوح بالاتر (75 میلی مولار)، كاهشي بود. گزارش شده است که تحمل به شوري، به يك سيستم آنتي اكسيداني كارآمد بستگي دارد و در ارقام متحمل­تر و در سطوح بالاي شوري، ميزان فعاليت آنزيم­هاي آنتي اكسيدان بيشتر است . در این تحقیق نیز در مجموع، میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگ­های پایه Gf677 در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر در مقایسه با سایرژنوتیپ­ها مطالعه شده به جز ژنوتیپ 16-1 و در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با سایر ژنوتیپ­ها مطالعه شده به جز ژنوتیپ­های 16-1، 40-13 و رقم سهند، به­ طور معنی­داری کمتر بود. از طرفی، بیشترین میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر و به ترتیب در رقم­های شکوفه (341/0 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه) و شاهرود 12 (334/0 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)، مشاهده شد. این نتایج نشان می­دهد که نوع ژنوتیپ پیوندی در افزایش فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز و افزایش تحمل به تنش شوری موثر است. همچنین، رقم­های شاهرود 12 و شکوفه که در مقایسه با سایر ژنوتیپ­های مطالعه شده، دارای میزان فعالیت آنزیمی بیشتری بودند، به نحو مطلوبتری با اثرات مخرب تنش شوری مقابله کردند و از نظر صفات مورفولوژیک و ظاهری بررسی شده در این تحقیق در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، دارای آسیب­های کمتری بودند.
3-3-8- برهمکنش شوری و ژنوتیپ بر فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در تمامی ژنوتیپ­های مطالعه شده، ابتدا با افزایش غلظت نمک، افزایش و سپس با افزایش بیشتر سطح شوری، مقدار آن کاهش یافت. روند تغییرات در میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در بین ژنوتیپ­های مطالعه شده با یکدیگر اختلاف معنی­داری را نشان داد. میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگ­های پایه Gf677، ژنوتیپ­های 16-1، 40-13 و رقم­ سهند، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 2/1 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس فعالیت این آنزیم در برگ­های پایه Gf677، ژنوتیپ­های 16-1، 40-13 و رقم­ سهند، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافت (جدول 3-12).
همانطور که از جدول (3-12)، مشاهده می­ شود، میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگ­های ارقام مامایی و تونو، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 4/2 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. میزان افزایش در فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگ­­های ارقام تونو و مامایی، در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر نسبت به سطح شوری 2/1 گرم در لیتر، معنی­دار نبود که نشان دهنده افزایش اندک در فعالیت این آنزیم در ارقام فوق در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر است. سپس فعالیت این آنزیم در برگ­های ارقام مامایی و تونو، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگ­های رقم مامایی تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافته بود در حالیکه میزان کاهش فعالیت این آنزیم در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر در برگ­های رقم تونو در مقایسه با گیاهان شاهد، معنی­دار نبود.
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگ­های ارقام نان­پاریل و A200، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 4/2 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس فعالیت این آنزیم در برگ­های ارقام نان­پاریل و A200، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگ­های این ارقام در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنی­دار نبود (جدول 3-12).
نتایج نشان داد، میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگ­های ارقام شاهرود 12، شکوفه و ژنوتیپ 25-1، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 6/3 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. میزان افزایش در فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگ­­های ژنوتیپ 25-1 در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر نسبت به فعالیت این آنزیم در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر، معنی­دار نبود که نشان دهنده افزایش اندک در فعالیت این آنزیم در ژنوتیپ فوق در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر است. سپس فعالیت این آنزیم در برگ­های ارقام شاهرود 12، شکوفه و ژنوتیپ 25-1، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگ­های این ژنوتیپ­ها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنی­دار نبود (جدول 3-12). همانند نتایج حاصل از بررسی میزان فعالیت آنزیم­ های کاتالاز و گایاکول پراکسیداز، میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز نیز در برگ­های پایه Gf677 در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با سایر ژنوتیپ­های مطالعه شده به جز ژنوتیپ­های 16-1، 40-13 و رقم سهند، به­ طور معنی­داری کمتر بود. از طرفی، بیشترین میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر و به ترتیب در رقم شاهرود 12 (03/22 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه) و پس از آن در رقم شکوفه (45/18 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه) و ژنوتیپ 25-1(05/17 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)، مشاهده شد. این نتایج نشان می­دهد که نوع ژنوتیپ پیوندی در افزایش فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز و افزایش تحمل به تنش شوری موثر است. همچنین، رقم­های شاهرود 12 و شکوفه و پس از آن­ها، ژنوتیپ 25-1، که در مقایسه با سایر ژنوتیپ­های مطالعه شده، دارای میزان فعالیت آنزیمی بیشتری بودند، به نحو مطلوبتری با اثرات مخرب تنش شوری مقابله کردند و از نظر صفات مورفولوژیک و ظاهری بررسی شده در این تحقیق در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، دارای آسیب­های کمتری بودند.
3-3-9- برهمکنش شوری و ژنوتیپ بر محتوای پراکسیداسیون هیدروژن
بر اساس نتایج به دست آمده، محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در تمامی ژنوتیپ­های مطالعه شده، با افزایش غلظت نمک، افزایش یافت. میزان افزایش در محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در بین ژنوتیپ­های بررسی شده با یکدیگر اختلاف معنی­داری را نشان داد. محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در برگ­های پایه Gf677، ژنوتیپ­های 16-1، 40-13 و رقم­های سهند، مامایی و تونو، با افزایش سطح شوری و در تیمار 4/2 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. در حالیکه محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در رقم­های نان­پاریل، A200 و ژنوتیپ­ 25-1 با اعمال تیمار شوری 6/3 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در برگ­های ارقام شاهرود 12 و شکوفه تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر به­ طور معنی­داری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. در مجموع بیشترین محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر و در برگ­های پایه Gf677 (17/48 و 91/59 میکروگرم بر گرم وزن تازه) و پس از آن در برگ­های رقم سهند (25/43 و 65/52 میکروگرم بر گرم وزن تازه) و ژنوتیپ 16-1(62/42 و 38/51 میکروگرم بر گرم وزن تازه)، مشاهده شد. در نقطه مقابل کمترین محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر در برگ­های رقم شاهرود 12 (61/28 و 41/33 میکروگرم بر گرم وزن تازه) و شکوفه (02/28 و 61/33 میکروگرم بر گرم وزن تازه) و پس از آن­ها در ژنوتیپ 25-1(06/30 و 97/36 میکروگرم بر گرم وزن تازه)، مشاهده شد (جدول 3-11). پراکسید هیدروژن برای سلول­های گیاهی بخصوص اندامک کلروپلاست بسیار سمی است و در غلظت­های خیلی پایین، باعث ممانعت از فعالیت آنزیم­ های چرخه کلوین خصوصاً آنزیم­ های دارای گروه سولفیدریل مثل گلیسر­آلدئید 3-فسفات دهیدروژناز و فروکتوز 1 و 6 بیس­فسفاتاز می­گردد . آنزیم­هاي كاتالاز، پراكسيداز و آسكوربات پراكسيداز همگي از بين برندة پراكسيد هيدروژن محسوب مي­شوند که هر كدام حوزة فعاليت جداگانه­اي در داخل سلول دارند [Smirnoff, 1993]. لذا رقم­های شاهرود 12 و شکوفه که در سطوح بالاتر شوری (6/3 و 8/4 گرم در لیتر)، دارای فعالیت بیشتری از نظر آنزیم­ های نامبرده بودند، به نحو مطلوبتری با اثرات مخرب پراکسیدهیدروژن، مقابله کردند.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

فعالیت آسکوربات پراکسیداز
(میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)

فعالیت گایاکول پراکسیداز
(میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)

فعالیت کاتالاز

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...