منابع علمی پایان نامه : مطالب درباره اثر تنش شوری بر خصوصیات رشدی برخی ... - منابع مورد نیاز برای پایان نامه : دانلود پژوهش های پیشین |
![]() |
17/48 c
407/0 c
58/34 b
30/57 e-g
6/3
پایه Gf677
91/59 a
513/0 a
41/45 a
16/52 hi
8/4
پایه Gf677
ميانگينهايي که در هر ستون و براي هر صفت داراي حروف متفاوت هستند، بر اساس آزمون دانكن، در سطح احتمال 1% اختلاف معنيداري با یکدیگر دارند.
3-3-5- برهمکنش شوری و ژنوتیپ بر محتوای پروتئینهای محلول کل
نتایج تجزیه واریانس داده ها نشان داد، برهمکنش تیمار شوری و ژنوتیپ بر محتوای پروتئینهای محلول کل، آنزیم های گایاکول پراکسیداز، آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز در سطح 1%، معنیدار شد (جدول 3-12).
بر اساس نتایج به دست آمده، محتوای پروتئینهای محلول کل در تمامی ژنوتیپهای مطالعه شده، ابتدا با افزایش غلظت نمک، افزایش و سپس با افزایش بیشتر سطح شوری، مقدار آن کاهش یافت. روند تغییرات در محتوای پروتئینهای محلول کل در بین ژنوتیپهای بررسی شده با یکدیگر اختلاف معنیداری را نشان داد. محتوای پروتئینهای محلول کل در برگهای پایه Gf677، ژنوتیپهای 16-1، 40-13 و رقم سهند، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 2/1 گرم در لیتر افزایش یافت. میزان افزایش در محتوای پروتئینهای محلول کل در ژنوتیپهای 16-1، 40-13 و رقم سهند در مقایسه با گیاهان شاهد، معنیدار و در برگهای پایه Gf677، غیرمعنیدار بود. سپس محتوای پروتئینهای محلول کل در تمامی ژنوتیپهای فوق با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر و بالاتر آز آن، به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافت. در حالیکه محتوای پروتئینهای محلول کل در رقم مامایی، ابتدا با افزایش سطح شوری و در تیمار 2/1 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش و سپس با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافت (جدول 3-12).
محتوای پروتئینهای محلول کل در رقمهای تونو، نانپاریل، A200 و ژنوتیپ 25-1، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 4/2 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس محتوای پروتئینهای محلول کل در رقم تونو با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافت. محتوای پروتئینهای محلول کل در رقمهای نانپاریل و A200،، تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر، به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافته بود. میزان کاهش در محتوای پروتئینهای محلول کل در ژنوتیپ 25-1 در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر نسبت به گیاهان شاهد، معنیدار نبود (جدول 3-12).
محتوای پروتئینهای محلول کل در رقمهای شکوفه و شاهرود 12، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 6/3 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر، محتوای پروتئینهای محلول کل در این دو رقم، کاهش یافت (جدول 3-12). گزارش شده است که تنش شوری موجب تنش اسمزی می شود. این کمبود آب موجب ایجاد گونه های اکسیژن واکنش پذیر(ROS) مانند سوپراکسید هیدروژن، رادیکال هیدروکسید و اکسیژن می شود. این اکسیژنهای فعال شده سیتوزولی موجب اختلال در متابولیسم از طریق خسارت اکسیداتیو بر لیپیدها، پروتئینها و اسیدهای نوکلئیک می شود . پروتئينهايی که در شرايط تنش ايجاد میشوند دو دسته اند: اول، پروتئينهای تنش شوری که فقط در صورت تنش شوری تجمع میيابند و به عنوان تنظيمکننده اسمزی فعاليت می کنند و دوم، پروتئينهای تنش که در پاسخ به گرما، سرما، خشکی، غرقابی و کمبود و يا زيادی عناصر معدنی در سلولها تجمع میيابند. ارتباط بين تجمع پروتئينهای محلول در گياه و ميزان مقاومت به شوری، به گونه و رقم گياهی بستگی دارد ، لذا رقمهای شاهرود 12 و شکوفه که خصوصیات رشدی خود را در شرایط تنش شوری بهتر حفظ کرده بودند و از قدرت رشدی بیشتری در شرایط تنش شوری برخوردار بودند، دارای محتوای پروتئینهای محلول بیشتری در مقایسه با سایر ژنوتیپهای مطالعه شده در این تحقیق بودند.
3-3-6- برهمکنش شوری و ژنوتیپ بر فعالیت آنزیم کاتالاز
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در تمامی ژنوتیپهای مطالعه شده، ابتدا با افزایش غلظت نمک، افزایش و سپس با افزایش بیشتر سطح شوری، مقدار آن کاهش یافت. روند تغییرات در میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در بین ژنوتیپهای بررسی شده با یکدیگر اختلاف معنیداری را نشان داد. میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در برگهای پایه Gf677، ژنوتیپهای 16-1، 40-13 و رقمهای مامایی و سهند، ابتدا با افزایش سطح شوری و در تیمار 2/1 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در تمامی ژنوتیپهای فوق با افزایش بیشتر غلظت نمک، کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم کاتالاز در برگهای پایه Gf677، ژنوتیپ 16-1 و رقم سهند در سطوح شوری 4/2، 6/3 و 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنیدار بود. در حالیکه میزان کاهش در فعالیت آنزیم کاتالاز در برگهای ژنوتیپ 40-13، در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر و در برگهای رقم مامایی تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنیدار بود (جدول 3-12).
میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در برگهای رقم A200، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 4/2 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در این رقم با افزایش بیشتر سطح شوری کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم کاتالاز در این رقم تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنیدار بود (جدول 3-12).
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در برگهای ارقام تونو، نانپاریل، شکوفه، شاهرود 12و ژنوتیپ 25-1، ابتدا با افزایش سطح شوری تا تیمار 6/3 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در تمامی ژنوتیپهای فوق با افزایش بیشتر غلظت نمک، کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم کاتالاز در برگهای این ژنوتیپها، در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنیدار نبود. نتایج به دست آمده از این تحقیق با نتایج سرخه و همکاران [2012]، مطابقت داشت. سرخه و همکاران ، اثر تنش شوری در چهار سطح 0، 40، 80 و 120 میلی مولار را بر تغییرات فعالیت آنزیم کاتلاز در 8 جنس مختلف بادام شامل P. reuteri، P. lycioides ،P. glauca ، P. elaagnifolia، P. arabica،P. oreientalis ، P. communis و P. scoparia بررسی و گزارش کردند که فعالیت آنزیم کاتالاز در تمامی جنسهای مطالعه شده با افزایش غلظت شوری تا 40 میلی مولار، به طور معنیداری نسبت به گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس با افزایش بیشتر غلظت شوری و در سطوح 80 و120 میلی مولار، میزان فعالیت این آنزیم به طور معنیداری نسبت به گیاهان شاهد، کاهش یافت. گزارش شده است که تنش شوری، هومئوستازی پتانسیل آب و توزیع یون را هم در سطح سلول و هم در سطح کل گیاه برهم میزند و موجب تنش اسمزی می شود. این کمبود آب موجب ایجاد گونه های اکسیژن واکنش پذیر(ROS) مانند سوپراکسید هیدروژن، رادیکال هیدروکسید و اکسیژن می شود. این اکسیژنهای فعال شده سیتوزولی، موجب اختلال در متابولیسم از طریق خسارت اکسیداتیو بر لیپیدها، پروتئینها و اسیدهای نوکلئیک می شود و فعالیت آنزیم های اکسیدانی مانند کاتالاز، پراکسیداز، آسکوربات و گلوتامین رداکتاز را تحت تنش افزایش میدهد . تحمل به شوري، به يك سيستم آنتي اكسيداني كارآمد بستگي دارد و در ارقام متحملتر و در سطوح بالاي شوري، ميزان فعاليت آنزيمهاي آنتي اكسيدان بيشتر است . در این تحقیق نیز در مجموع، میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در برگهای پایه Gf677 در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، در مقایسه با سایرژنوتیپها مطالعه شده، به طور معنیداری کمتر بود. از طرفی، بیشترین میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر و به ترتیب در رقمهای شاهرود 12 (18/2 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)، شکوفه (14/2 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه) و پس از آن در رقم نانپاریل (08/2 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)، مشاهده شد. این نتایج نشان میدهد که نوع ژنوتیپ پیوندی در افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز و افزایش تحمل به تنش شوری موثر است. همچنین، رقمهای شاهرود 12 و شکوفه که در مقایسه با سایر ژنوتیپهای مطالعه شده، دارای میزان فعالیت آنزیمی بیشتری بودند، به نحو مطلوبتری با اثرات مخرب تنش شوری مقابله کردند و از نظر صفات مورفولوژیک و ظاهری بررسی شده در این تحقیق در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، دارای آسیبهای کمتری بودند.
3-3-7- برهمکنش شوری و ژنوتیپ بر فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در تمامی ژنوتیپهای مطالعه شده، ابتدا با افزایش غلظت نمک، افزایش و سپس با افزایش بیشتر سطح شوری، مقدار آن کاهش یافت. روند تغییرات در میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در بین ژنوتیپهای بررسی شده با یکدیگر اختلاف معنیداری را نشان داد. میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگهای پایه Gf677، ژنوتیپهای 16-1، 40-13، رقمهای مامایی و سهند، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 4/2 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. میزان افرایش در فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگهای پایه Gf677، ژنوتیپهای 16-1 و 40-13، در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر نسبت به سطح شوری 2/1 گرم در لیتر، معنیدار نبود که نشان دهنده افزایش اندک در فعالیت این آنزیم در ژنوتیپهای فوق در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر است. سپس فعالیت این آنزیم در برگهای پایه Gf677، ژنوتیپهای 16-1، 40-13، رقمهای مامایی و سهند، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگهای پایه Gf677، ژنوتیپهای 16-1 و 40-13، در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر و در رقمهای مامایی و سهند تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافته بود (جدول 3-12).
همانطور که از جدول (3-12)، مشاهده می شود، میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگهای ارقام تونو، نانپاریل، A200 و ژنوتیپ 25-1، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 6/3 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. میزان افزایش در فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگهای ارقام تونو و نانپاریل، در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر نسبت به فعالیت این آنزیم در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر، معنیدار نبود که نشان دهنده افزایش اندک در فعالیت این آنزیم در ارقام فوق در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر است. سپس فعالیت این آنزیم در برگهای ارقام تونو، نانپاریل، A200 و ژنوتیپ 25-1، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر، کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگهای ژنوتیپهای فوق در این سطح از شوری در مقایسه با گیاهان شاهد، معنیدار نبود.
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگهای ارقام شکوفه و شاهرود 12، با افزایش سطح شوری تا تیمار 8/4 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. نتایج به دست آمده از این تحقیق با نتایج رهنمون و همکاران ]1392[، مطابقت داشت. رهنمون و همکاران ]1392[، تأثير سطوح مختلف شوري را بر تغييرات آنزیمی در 47 ژنوتیپ بادام بررسی و گزارش کردند که به موازات انباشت يونهاي سديم و كلر در برگ، فعاليت آنزيم آنتي اكسيدان پراكسيداز تا سطح شوري 50 ميلي مول افزايشی و در سطوح بالاتر (75 میلی مولار)، كاهشي بود. گزارش شده است که تحمل به شوري، به يك سيستم آنتي اكسيداني كارآمد بستگي دارد و در ارقام متحملتر و در سطوح بالاي شوري، ميزان فعاليت آنزيمهاي آنتي اكسيدان بيشتر است . در این تحقیق نیز در مجموع، میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در برگهای پایه Gf677 در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر در مقایسه با سایرژنوتیپها مطالعه شده به جز ژنوتیپ 16-1 و در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با سایر ژنوتیپها مطالعه شده به جز ژنوتیپهای 16-1، 40-13 و رقم سهند، به طور معنیداری کمتر بود. از طرفی، بیشترین میزان فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر و به ترتیب در رقمهای شکوفه (341/0 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه) و شاهرود 12 (334/0 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)، مشاهده شد. این نتایج نشان میدهد که نوع ژنوتیپ پیوندی در افزایش فعالیت آنزیم گایاکول پراکسیداز و افزایش تحمل به تنش شوری موثر است. همچنین، رقمهای شاهرود 12 و شکوفه که در مقایسه با سایر ژنوتیپهای مطالعه شده، دارای میزان فعالیت آنزیمی بیشتری بودند، به نحو مطلوبتری با اثرات مخرب تنش شوری مقابله کردند و از نظر صفات مورفولوژیک و ظاهری بررسی شده در این تحقیق در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، دارای آسیبهای کمتری بودند.
3-3-8- برهمکنش شوری و ژنوتیپ بر فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در تمامی ژنوتیپهای مطالعه شده، ابتدا با افزایش غلظت نمک، افزایش و سپس با افزایش بیشتر سطح شوری، مقدار آن کاهش یافت. روند تغییرات در میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در بین ژنوتیپهای مطالعه شده با یکدیگر اختلاف معنیداری را نشان داد. میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگهای پایه Gf677، ژنوتیپهای 16-1، 40-13 و رقم سهند، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 2/1 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس فعالیت این آنزیم در برگهای پایه Gf677، ژنوتیپهای 16-1، 40-13 و رقم سهند، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافت (جدول 3-12).
همانطور که از جدول (3-12)، مشاهده می شود، میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگهای ارقام مامایی و تونو، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 4/2 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. میزان افزایش در فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگهای ارقام تونو و مامایی، در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر نسبت به سطح شوری 2/1 گرم در لیتر، معنیدار نبود که نشان دهنده افزایش اندک در فعالیت این آنزیم در ارقام فوق در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر است. سپس فعالیت این آنزیم در برگهای ارقام مامایی و تونو، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگهای رقم مامایی تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، کاهش یافته بود در حالیکه میزان کاهش فعالیت این آنزیم در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر در برگهای رقم تونو در مقایسه با گیاهان شاهد، معنیدار نبود.
بر اساس نتایج به دست آمده، میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگهای ارقام نانپاریل و A200، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 4/2 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. سپس فعالیت این آنزیم در برگهای ارقام نانپاریل و A200، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگهای این ارقام در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنیدار نبود (جدول 3-12).
نتایج نشان داد، میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگهای ارقام شاهرود 12، شکوفه و ژنوتیپ 25-1، ابتدا با افزایش سطح شوری و تا تیمار 6/3 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. میزان افزایش در فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگهای ژنوتیپ 25-1 در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر نسبت به فعالیت این آنزیم در سطح شوری 4/2 گرم در لیتر، معنیدار نبود که نشان دهنده افزایش اندک در فعالیت این آنزیم در ژنوتیپ فوق در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر است. سپس فعالیت این آنزیم در برگهای ارقام شاهرود 12، شکوفه و ژنوتیپ 25-1، با افزایش بیشتر غلظت نمک و در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر کاهش یافت. میزان کاهش در فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در برگهای این ژنوتیپها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با گیاهان شاهد، معنیدار نبود (جدول 3-12). همانند نتایج حاصل از بررسی میزان فعالیت آنزیم های کاتالاز و گایاکول پراکسیداز، میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز نیز در برگهای پایه Gf677 در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر در مقایسه با سایر ژنوتیپهای مطالعه شده به جز ژنوتیپهای 16-1، 40-13 و رقم سهند، به طور معنیداری کمتر بود. از طرفی، بیشترین میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در سطح شوری 6/3 گرم در لیتر و به ترتیب در رقم شاهرود 12 (03/22 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه) و پس از آن در رقم شکوفه (45/18 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه) و ژنوتیپ 25-1(05/17 میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)، مشاهده شد. این نتایج نشان میدهد که نوع ژنوتیپ پیوندی در افزایش فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز و افزایش تحمل به تنش شوری موثر است. همچنین، رقمهای شاهرود 12 و شکوفه و پس از آنها، ژنوتیپ 25-1، که در مقایسه با سایر ژنوتیپهای مطالعه شده، دارای میزان فعالیت آنزیمی بیشتری بودند، به نحو مطلوبتری با اثرات مخرب تنش شوری مقابله کردند و از نظر صفات مورفولوژیک و ظاهری بررسی شده در این تحقیق در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر، دارای آسیبهای کمتری بودند.
3-3-9- برهمکنش شوری و ژنوتیپ بر محتوای پراکسیداسیون هیدروژن
بر اساس نتایج به دست آمده، محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در تمامی ژنوتیپهای مطالعه شده، با افزایش غلظت نمک، افزایش یافت. میزان افزایش در محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در بین ژنوتیپهای بررسی شده با یکدیگر اختلاف معنیداری را نشان داد. محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در برگهای پایه Gf677، ژنوتیپهای 16-1، 40-13 و رقمهای سهند، مامایی و تونو، با افزایش سطح شوری و در تیمار 4/2 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. در حالیکه محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در رقمهای نانپاریل، A200 و ژنوتیپ 25-1 با اعمال تیمار شوری 6/3 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در برگهای ارقام شاهرود 12 و شکوفه تنها در سطح شوری 8/4 گرم در لیتر به طور معنیداری در مقایسه با گیاهان شاهد، افزایش یافت. در مجموع بیشترین محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر و در برگهای پایه Gf677 (17/48 و 91/59 میکروگرم بر گرم وزن تازه) و پس از آن در برگهای رقم سهند (25/43 و 65/52 میکروگرم بر گرم وزن تازه) و ژنوتیپ 16-1(62/42 و 38/51 میکروگرم بر گرم وزن تازه)، مشاهده شد. در نقطه مقابل کمترین محتوای پراکسیداسیون هیدروژن در سطوح شوری 6/3 و 8/4 گرم در لیتر در برگهای رقم شاهرود 12 (61/28 و 41/33 میکروگرم بر گرم وزن تازه) و شکوفه (02/28 و 61/33 میکروگرم بر گرم وزن تازه) و پس از آنها در ژنوتیپ 25-1(06/30 و 97/36 میکروگرم بر گرم وزن تازه)، مشاهده شد (جدول 3-11). پراکسید هیدروژن برای سلولهای گیاهی بخصوص اندامک کلروپلاست بسیار سمی است و در غلظتهای خیلی پایین، باعث ممانعت از فعالیت آنزیم های چرخه کلوین خصوصاً آنزیم های دارای گروه سولفیدریل مثل گلیسرآلدئید 3-فسفات دهیدروژناز و فروکتوز 1 و 6 بیسفسفاتاز میگردد . آنزیمهاي كاتالاز، پراكسيداز و آسكوربات پراكسيداز همگي از بين برندة پراكسيد هيدروژن محسوب ميشوند که هر كدام حوزة فعاليت جداگانهاي در داخل سلول دارند [Smirnoff, 1993]. لذا رقمهای شاهرود 12 و شکوفه که در سطوح بالاتر شوری (6/3 و 8/4 گرم در لیتر)، دارای فعالیت بیشتری از نظر آنزیم های نامبرده بودند، به نحو مطلوبتری با اثرات مخرب پراکسیدهیدروژن، مقابله کردند.
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))
فعالیت آسکوربات پراکسیداز
(میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)
فعالیت گایاکول پراکسیداز
(میکرو مول بر گرم وزن تازه در دقیقه)
فعالیت کاتالاز
فرم در حال بارگذاری ...
[شنبه 1401-04-18] [ 01:09:00 ق.ظ ]
|