۱۳۹۳

۱۳۹۴

کالا

۳۱

۵/۳۵

۴۱

۴۷

۵۵

خدمات

۱۲

۱۵

۱۸

۲۲

۲۵

جمع

۴۳

۵/۵۰

۵۹

۶۹

۸۰

مأخذ: سازمان توسعه تجارت ایران۱۳۹۰

۵-۲ آموزش

آموزش^[۲۵]، به‌معنی آموختن، یاددادن و تعلیم در برابر تربیت می‌‌باشد.(معین، محمد ۱۳۸۵: ۵۲) وسیله انتقال مواریث کهن فرهنگی، اخلاقی، دینی و عرفانی هر جامعه است. فرهنگ اقوام مختلف بر آموزش صحیح استوار است. هدف از آموزش‌وپرورش، توسعه افکار انسان‌ها و ایجاد ژرف‌نگری و خلاقیت، خودآگاهی، آزاداندیشی و تعالی در جامعه است. فرهنگی که همراه با تفکر انسان رایانه به‌وسیله آموزش انتقال یابد، به استقرار روابط مطلوب و حسن تفاهم و همبستگی فکری و پرورش اندیشه‌ها و تعالی شخصیت انسان می‌ انجامد.
آموزش، موجب پرورش شعور اجتماعی در مسئولیت‌پذیری و آگاهی می‌گردد. آموزش، انسان‌ها را آرمان‌خواه هدف‌گرا، مختار و سازنده می‌سازد. ابرمردان و دانش پروران تاریخ که موجب پرورش و رشد افکار عمومی جامعه شده‌اند، ساخته و پرداخته فرهنگ‌هایی هستند که دانش را با ابزار آموزش و به‌عنوان میراث یک قوم از نسلی به نسل دیگری انتقال داده‌اند؛ اکسیر آموزش باعث پیوند اندیشه‌های خلاق و قلب‌های حساس شده و انسان‌ها را به‌صورت خلقی یکدل و همسو برای سازندگی مرزوبوم‌هایشان به پویائی درمی‌آورد. آموزش، به چهره معرفت و جوهر حقیقت جلا می‌بخشد. جهان‌شناسی، جهان‌نگری توحیدی، خداشناسی بر پایه آموزش استوار است. برای رسیدن به این هدف‌ها و موهبت‌ها باید در جستجوی ابزار و روش‌های کارساز و معقول برای انتقال آموزش باشیم. تا شیوه‌ای اثربخش، هم آموزش‌دهنده و هم آموزش‌گیرنده با سهولت و احساس تعلق‌خاطر برانگیخته‌شده و با به زیر آوردن چرخ نیلوفری، بشریت را از سرگردانی رهایی بخشد.

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

همانطور که درشکل ۲-۲ دیده می شود ایجاد تغییر در رفتار از دو جنبه مورد ارزیابی قرار گرفته است؛یکی دشواری ودیگری زمان موردنیاز.این تغییردرسازمان ها،شرکت هاوغیره شامل پنج مرحله می باشد:که ازتغییردردانش شروع وبعدبه تغییربینش ،تغییردررفتارفردی ونهایتاًبه تغییررفتارجمعی می انجامد.که باتوجه به شکل هرچه به سمت تغییر رفتارجمعی می رویم نیازمندزمان بیشترودشوارترمی باشدکه این امرباکارگاه های آموزشی میسروآسان ترمی گردد.

شکل ۲-۲، الگوی ایجاد تغییر در رفتار سازمانی

منبع: محمدی داود،۱۳۸۲: ۹۴

۱-۵-۲ آموزش و فرهنگ

آموزش را باید در مفهوم فرهنگ به معنای وسیع آن ملحوظ کرد، زیرا، آموزش‌وپرورش جزئی از فرهنگ هر جامعه است، فرهنگ گذشته از همه خصوصیات القائی و انتقالی خود، از آموزش و انتخاب روش آموزش آغاز می‌شود. آموزش، وسیله انتقال فرهنگ از نسلی به نسل دیگر است، بنابراین وسیله است و فرهنگ هدف؛ آموزش ظرف است و فرهنگ مظروف. حرکت و تکامل، جهش ثابت آموزش‌وپرورش است. تکامل و رشد و توسعه هنگامی معنای علمی دارد که از روش‌های آموزش اثربخش مطابق با شرایط زمان و مکان و فنون رایج پی روی شود.(ذبیحی،محمدرضا،رضایی اوندری محمود،۱۳۹۳: ۸۴)

اگر فرهنگ را به معنای زندگی خردگرایانه، یکی از عوامل بنیادی استراتژی ملی و راه و رسم زندگی کردن بدانیم، ارکان شناخته‌شده فرهنگ، علم و فنّاوری، هنر و ادب، اخلاق و عرفان، دین و مذهب هرکدام ضمن این‌که به‌جای خود تأثیری حیاتی دارند به‌صورت یک مجموعه نیز دارای ارتباط معقول و ناگسستنی هستند؛ یعنی به‌صورت جامع بایستی موردتوجه و امنان نظر قرار بگیرند و همه این ارکان چهار گانه فرهنگ، مدیون آموزش شیوه صحیح آن هستند.

۲-۵-۲ آموزش و اقتصاد

این نظر که سرمایه‌گذاری در سرمایه انسانی موجب افزایش رشد اقتصادی می‌شود درواقع به زمان آدام اسمیت و اقتصاددانان کلاسیک بازمی‌گردد که تأکید بر اهمیت سرمایه‌گذاری درزمینه مهارت‌های انسانی داشتند. در دهه ۱۹۶۰ شولتز (۱۹۶۱) و دنیسون (۱۹۶۲) نشان دادند که آموزش به‌طور مستقیم از طریق اصلاح مهارت‌ها و ظرفیت‌های تولیدی نیروی کار به رشد درامد ملی کمک می‌کند. این یافته مهم منجر به تحقیقات گسترده درزمینه ارزش اقتصادی سرمایه‌گذاری در امر آموزش شد؛ اما در دهه ۱۹۷۰ میزان تحقیقات در این زمینه به دلیل نبود رشد اقتصادی و وجود دلسردی‌های ناگهانی در مورد نقش آموزش در توسعه، کاهش پیدا کرد. (عمادزاده، مصطفی،۱۳۷۸: ۱۳۵)

روش شولتز (۱۹۶۳) برای سنجش کمک آموزش به رشد اقتصادی (برحسب نرخ بازده سرمایه انسانی، که وی آن را با نرخ بازده سرمایه فیزیکی مقایسه می‌کرد) وی را به این نتیجه رسانید که بخش اعظم نرخ رشد تولید در امریکا در اثر سرمایه‌گذاری در آموزش بوده است.

نتیجه کلی کاملاً روشن است. افزایش آموزش نیروی کار بیانگر بخش مهمی از رشد تولید، هم در کشورهای توسعه‌یافته و هم در کشورهای درحال‌توسعه، از سال ۱۹۵۰ به بعد است. (همان)

۳-۵-۲ کارگاه‌های آموزشی

کارگاه‌های آموزشی برنامه‌هایی هستند که با اهداف مشخص و از پیش تعیین‌شده، معمولاً برای ایجاد مهارت‌هایی در افراد مورد آموزش
، طرح‌ریزی می‌شوند. این مهارت‌ها ممکن است مهارت حرکتی مانند به‌کارگیری صحیح یک دستگاه باشد و یا مهارتی تشخیصی در پزشکی و یا مهارت امر مدیریت که نتیجه آن ایجاد بازخورد مناسب در کار مدیر خواهد بود و یا حتی مهارت در تحقیق برای طرح یک مسئله تحقیقی که از شرکت در کارگاه‌های روش تحقیق ممکن است حاصل شود. کارگاه‌های آموزش به شرکت‌کنندگان کمک می‌کند تا مطالب را بهتر درک کنند و آن را هم‌زمان همراه با دانسته‌های خود به کاربندند، آموزش‌های کارگاهی ضمن ایجاد اطمینان و اعتمادبه‌نفس در شرکت‌کنندگان، ذهن آن‌ها را نسبت به پرسش و پاسخ‌های نوجویانِ فعال می‌کند. کارگاه آموزشی محل و موقعیتی است که در آن آموزش و پژوهش توأماً انجام می‌گیرد و افراد به‌طور عملی یاد می‌گیرند که چگونه شکاف بین تئوری و عمل و یا شکاف میان بینش و عمل را پر کنند. در آموزش عملی که در کارگاه آموزشی انجام می‌شود بر اساس تئوری مردم آنچه را که انجام می‌دهند یاد می‌گیرند، عمل می‌کنند یعنی روش آموزش عملی، عمل و تجربه را اساس یادگیری قرار داده است برای کسب مهارت یا مهارت‌ها به کارآموزان گفته می‌شود چه باید بکنند، آنچه را که باید انجام دهند به آن‌ها نشان می‌دهند، انجام‌وظیفه را تمرین می‌کنند و بالاخره کار شبه واقعی را انجام می‌دهند. در کارگاه آموزشی غالباً آموزش عملی در ارتباط و همراه با پژوهش عملی به کار می‌رود و این به خاطر این است که شرکت‌کنندگان در کارگاه آموزشی در فضای دوستانه در مورد محتوا و راه ‌حل ‌ها به تفکر می‌پردازند و ایده‌های جدیدی مطرح و روی آن‌ها از ابعاد مختلف بحث و تفحص می‌شود و بدین ترتیب افراد به راه و رسم تفکر و تحقیق آشنا می‌شوند. آموزش کاوشگری در کارگاه آموزشی معنای واقعی به خود می‌گیرد. زیرا آموزش کاوشگری برای آن تدوین‌شده است تا کارآموزان به‌طور مستقیم به جریان تفکر علمی کشانده شوند و این امر به‌وسیله فشرده ساختن جریان علمی درزمانی بسیار کوتاه (در کارگاه آموزشی) صورت می‌پذیرد.
شنلر (۱۹۷۶) گزارش می‌دهد که آموزش کاوشگری موجب افزایش درک علوم، تولید در تفکر خلاق و مهارت‌هایی برای دریافت و تحلیل اطلاعات می‌شود. وی می‌افزاید که این آموزش مؤثرتر از روش‌های متداول تدریس در به دست آوردن اطلاعات نیست ولی به‌اندازه سخنرانی یا بیان شفاهی که همراه با تجارب آزمایشگاهی باشد کار آیی دارد.
به‌طورکلی کارگاه آموزشی را می‌توان چنین تعریف کرد: کارگاه آموزشی عبارت است از محل و موقعیتی که در آن فراگیران مهارت‌های عملی مربوط به کار و حرفه خود را از طریق مشارکت، فعال بودن، تبادل‌نظر و حل مسئله و بازآموزی و باراهنمایی استاد تقویت و کاربردی می‌کنند.