۵.۶.۲. ناهنجاری سر به جلو
در بدن طبیعی که از راستا و تناسب مطلوبی برخوردار است، چنانچه از نمای جانبی نگاه کنید، باید سر در وضعیت متعادل و در امتداد تنه قرار گیرد، به گونه ­ای که خط شاقول از لاله گوش و پشت مهره­های گردنی و از برابر زائده اخرمی بگذرد. هنگامی که سر متمایل به جلو باشد دو نقطه شکاف لاله گوش و زائده اخرمی در یک راستا نیستند. در این عارضه فلکسور­های گردن تحت کشش­اند و اکستنسور­ها کوتاه می­شوند. معمولی­ترین انحراف ناحیه گردنی وضعیت سر به جلو است (استاهلی، لینن و همکاران). در این ناهنجاری سر جلوتر از مرکز ثقل قرار دارد و فشار زیادی روی مفاصل فکی گیجگاهی و مفاصل گردن و عضلات پشت گردن وارد می­ شود.
استراتژی­ های درمانی در پوسچر سر به جلو:
بدست آوردن راستای صحیح تنه، کمربند شانه­ای و گردن
بدست آوردن طول بهینه عضلات گردن
فعال نمودن عضلات اینترینسیک گردن بوسیله تقویت عضلات عمقی تنه
بدست آوردن الگو­های حرکتی صحیح گردن بدون حرکات جبرانی
استفاده از صندلی دسته دار برای کاهش وزن اندام فوقانی

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

تصویر ۵.۲. ناهنجاری سر به جلو
۶.۶.۲. ناهنجاری کایفوزیس- لوردوزیس:
لیگامنت طولی قدامی ستون فقرات در این ناهنجاری دچار طویل شدگی می­ شود و فضای بین مهره‌­ها در ستون فقرات کاهش پیدا می­ کند. مفاصل فاست به هم نزدیک شده و فشار بر Dural وارد شده و مفاصل سینویال بیش از حد تحریک می­ شود (دی روس و همکاران، ۱۹۷۸).
عضلات کوتاه و سفت شده: اکستنسور­های گردنی، فلکسور­های ران، ارکتور اسپاینه‌­های کمری (این عضله سفت می­ شود و ممکن است کوتاه هم باشد).
عضلات طویل و ضعیف شده: فلکسور­های گردنی، ارکتو اسپاینه­های بخش فوقانی سینه ای، مایل خارجی، همسترینگ‌­ها (این عضلات طویل می­ شود و ممکن است ضعیف هم باشند).
۷.۶.۲. ناهنجاری پشت صاف
در صورتیکه میزان زاویه لوردوز کمری کمتر از میزان طبیعی آن باشد فرد به ناهنجاری پشت صاف دچار می­ شود. در این ناهنجاری لگن دچار چرخش خلفی می­ شود و میزان زاویه قوس کمری کاهش می­یابد. این عارضه بیشتر به علت فقر حرکتی و ضعف عضلات و لیگامنت­های نگهدارنده ستون فقرات بوجود می ­آید. کاهش زاویه قوس کمری، کمر درد و چرخش رو به بالای لگن خاصره از علایم این ناهنجاری هستند (کندال و همکاران، ۱۹۹۳، کیسنر و گلبی). در این عارضه بخش فوقانی ستون فقرات سین­های خم شده، زاویه لومبوساکرال کاهش یافته و لگن تیلت خلفی پیدامی­کند. ناهنجاری پشت صاف با عارضه سر به جلو نیز همراه می­باشد. ناهنجاری پشت صاف دارای دو نوع انعطاف پذیر (نوع شایع) و غیر انعطاف پذیر (سخت) می­باشد. از آنجایی که فلکشن طبیعی کمر، به شکل صاف شدن قوس فقرات کمری می­باشد، در هر دو نوع پوسچر، کمر دارای فلکشن طبیعی است. در نوع انعطاف پذیر، اکستنشن محدود نمی­ شود اما در نوع سخت، محدودیت اکستنشن وجود دارد. عضلات کمری قوی، عضلات شکمی بخصوص بخش تحتانی شکم از حد طبیعی قوی تر، اکستنسور­های ران معمولاً قوی و همسترینگ­ها اغلب کوتاه­اند. به علاوه فلکسور­های تک مفصلی ران ضغیف هستند. البته زمانی که قدرت عضلات فلکسور ران در حالت نشسته ارزیابی شود، این ضعف مشخص نیست بلکه زمانی خود را نشان می­دهد که ارزیابی قدرت ایلیوپسواس
در حالت خوابیده به پشت انجام پذیرد یا در حالت نشسته، ران کاملاً به فلکشن برده شود
(دی روس و همکاران، ۱۹۷۸).
مشخصه‌­های عضلانی در ناهنجاری پشت صاف:
عضلات کوتاه و سفت شده: همسترینگ ها.
عضلات طویل و ضعیف شده: فلکسور­های تک مفصلی ران.
اگر در ناهنجاری پشت صاف کمر درد وجود نداشته باشد، لزومی به تغییر دادن آن نیست. اما اگر کمر دردناک بوده و برگرداندن قوس کمر به حالت طبیعی لازم باشد، درمان شامل تقویت
فلکسور­های ضعیف مفصل ران خواهد بود. اشکال انجام اکستنشن کمر در حالت دمر این است که برای بلند کردن تنه باید اکستنشن قوی مفصل ران و فعالیت عضلات اکستنسود (برای تثبیت وضعیت لگن نسبت به ران) صورت گیرد و اکستنشن مفصل ران باعث کشش عضلات ایلیوپسواس ضعیف نیز می­ شود. اگر به هر دلیلی اکستنشن کمر لازم باشد، این کار را می­توان در وضعیت نشسته انجام داد؛ حتی می­توان در حالت خوابیده به شکم، پا­ها را بطور متناوب بلند کرده و با بهره گرفتن از عملکرد ثابت کننده عضلات کمر، آن­ها را تقویت کرد. البته بلند کردن پا­ها فقط تا حدود ۱۰ درجه اکستنشن مورد نیاز است (دی روس و همکاران، ۱۹۷۸).
علل ایجاد کننده
ضعف عضلات باز کننده ستون فقرات و خم کننده­ های ران (عضله سوئز خاصره­ای و راست رانی)
کوتاهی عضلات باز کننده ران (عضلات همسترینگ و سرینی ها) و راست شکمی.
۸.۶.۲. پشت تابدار
این نوع ناهنجاری به وضعیت بدنی خاص افراد تنبل معروف است و در افراد نوجوان و بلند قد و مخصوصاً دختران نوجوان شایع است. در این ناهنجای عضلات شکم ضعیف می­شوند. سر، اغلب تمایل به کج شدن به طرفین دارد و دست­ها نسبت به حالت طبیعی، جلوتر از بدن هستند. افراد دارای این ناهنجاری اغلب با کوچکترین تلاش وضعیت بدنی طبیعی پیدا می­ کنند اما به این حالت عادت کرده ­اند. برای شناسایی این وضعیت بدنی در افراد، آن­ها را باید پشت صفحه شطرنجی قرار داد و حدوداً بعد از سه دقیقه افراد وضعیت بدنی تابدار به خود می­گیرند (کیسنر و گلبی، ۱۹۹۳). در ناهنجاری پشت تابدار مجموعه لگن از محل اصلی قرار گیری خود در راستای پوسچرال، به سمت جلو جابجا شده و ران­ها به اکستنشن می­روند. این ناهنجاری با اختلالاتی مانند پوسچر سر به جلو، فلکشن افزایش یافته و جابجایی خلفی در ستون فقرات سینه­ای فوقانی، خم شدن ستون فقرات کمری و تیلت خلفی لگن همراه است. لیگامنت­های ایلیوفمورال در این عارضه به مانند لیگامنت طولی قدامی بخش تحتانی ستون فقرات، لیگامنت طولی خلفی بخش­های کمری فوقانی و ستون فقرات سینه­ای در معرض کشیدگی بیش از حد قرار می­گیرد. در صورتی که پوسچر فرد نامتقارن بوده و تحمل وزن فقط بر روی یکی از پا­ها انجام می­ شود، بنابراین ایلیوتیبیال باند در سمتی که پا صاف است، دچار سفت شدگی می­باشد (دی روس و همکاران، ۱۹۷۸).
در این ناهنجاری کل عضلات شکم دچار ضعف می­شوند و باید تحت یک برنامه آمادگی بدنی تحت تمرین قرار گیرند تا وضعیت بدنی طبیعی بدست آید. این حالت تنها وضعیت بدنی است که خم کننده­ های ران در آن دچار ضعف می­شوند که باید تقویت شوند در حالی که در دیگر
ناهنجاری­ها اکثراً خم کننده­ های ران در آن دچار ضعف می­شوند که باید تقویت شوند در حالی که در دیگر ناهنجاری­ها اکثراً خم کننده­ های ران کوتاه می­شوند. این ناهنجاری در افرادی بوجود می ­آید که می­خواهند حین ایستادن، روی یک پای خود تکیه کنند (کندال و همکاران، ۱۹۹۳). در این ناهنجاری کوتاهی بیش از اندازه و یک طرفه سوئز خاصره­ای مشاهده می­ شود.
مشخصه‌­های عضلانی عارضه پشت تابدار:
عضلات کوتاه و سفت شده: همسترینگ ­ها، فیبر­های فوقانی مایل داخلی.
عضلاتی که قوی شده ­اند اما کوتاه نیستند: عضلات پارا اسپاینال کمری.
عضلات طویل و ضعیف شده: خم کننده­ های ران، مایل خارجی، اکستنسور­های فوقانی کمر و خم کننده­ های گردن.
عضله ایلیوپسواس در پوسچر پشت تابدار همواره ضعیف ولی در پوسچر لوردوزیس افزایش یافته، قوی است. عضله مایل خارجی شکم در هر دو پوسچر ضعیف است. شباهت پوسچر لوردوز افزایش یافته کمری و پشت تابدار در انحنای ستون فقرات است. در پوسچر لوردوز افزایش یافته کمری، قوس قدامی کمر زیاد می­ شود و در پوسچر پشت تابدار، قوس خلفی در نواحی سینه­ای و سینه‌ای-کمری افزایش می­یابد. در پوسچر لوردوز افزایش یافته کمری، استرین در ناحیه کمر و در پوسچر پشت تابدار، استرین اغلب در ناحیه اتصال سینه-کمری احساس می­ شود. برای درمان لازم است ستون فقرات در راستای مناسب، کمر در قوس قدامی طبیعی قرار گیرد و کایفوز گسترده ناحیه فوقانی پشت اصلاح شود. اگر پوسچر به دامنه دردناک رسیده باشد یا ناحیه فوقانی پشت و عضلات تحتانی شکم به حدی ضعیف باشند که قادر به اصلاح پوسچر نباشند، لازم است از یک حمایت کننده مناسب استفاده شود. معمولاً برای افراد دارای پوسچر پشت تابدار، تمرینات تقویتی ایلیوپسواس و تمرینات عضلات ناحیه تحتانی شکم تجویز می­ شود (دی روس و همکاران، ۱۹۷۸).
مشکلات ناشی از ناهنجاری پشت تابدار ترجیح یک پا برای ایستادن، ضعف عضلات
خم کننده ران، کوتاهی عضلات همسترینگ، ضعف عضلات شکم (مخصوصاً مایل شکمی) و
کج شدن سر می­باشد. برای اصلاح این ناهنجاری تقویت عضلات شکم، تقویت خم کننده­ های
ران، کشش عضلات همسترینگ، بدست آوردن دوباره راستای گردن پیشنهاد می­ شود
(کندال و همکاران، ۱۹۹۳، کیسنر و گلبی).
در پوسچر پشت تابدار کل بالاتنه پشت خط ثقل قرار گرفته و عضله ضد جاذبه، راست شکمی است است و با این دلیل عضله راست شکمی همیشه فعال است. در نتیجه، عضله راست شکمی سفت­تر از عضلات اکستانسور پشتی توراسیک می­باشد. در افراد مبتلا به این عارضه، عضلات اکستانسور پشتی توراسیک فعال نیستند به این دلیل تمرین درمانی در این افراد از اکستانسور­های توراسیک شروع می­ شود. در افراد مبتلا به پشت تابدار هم ممکن است تیلت قدامی و هم تیلت خلفی لگن دیده شود که با توجه به وضعیت لگن، تمرین درمانی عارضه متفاوت خواهد بود.
۹.۶.۲. تغییر شکل­های مفصل زانو
والگوس: زاویه دار شدن زانو به خارج
واروس: زاویه دار شدن زانو به داخل
رکورواتوم: زاویه دار شدن زانو به سمت عقب که به این حالت هایپر اکستنشن نیز گفته
می­ شود. این حالت در خانم­ها و کسانی که دچار شلی لیگامانی هستند، شایع­تر است.
آنتی ورژن: زاویه دار شدن به طرف جلو.
اصطلاح والگوس به استخوانی که نسبت به مفصل در دیستال (قسمت پایین) قرار دارد مربوط می­ شود که در مفصل زانو این استخوان تیبیا (درشت نی) است. والگوس اصطلاحی است که به سمت خارج اشاره دارد. در حالت طبیعی تیبیا در مقایسه با فمور (ران) مقدار کمی زاویه والگوس دارد (حدود ۷درجه). بنابراین در حالت ایستاده، استخوان تیبیا تقریباً در امتداد استخوان ران قرار می­گیرد که در این وضعیت در حالیکه قوزک­ها به هم چسبیده­اند، فاصله­ای بین زانو­ها وجود ندارد. این زاویه (زاویه والگوس) در خانم­ها نسبت به آقایان کمی بیشتر است (لطافت کار و همکاران، ۱۳۹۱).
دو ناهنجاری شایع در مفصل زانو، والگوس یا واروس بیش از حد می­باشد.
زانوی ضربدری: زاویه والگوس بیش از حد طبیعی است و در حالت ایستاده، قوزک­ها از هم فاصله می­گیرند، در حالیکه زانو­ها به یکدیگر چسبیده­اند.
زانوی پرانتزی: در این بیماران در حالت ایستاده، زانو­ها از هم فاصله داشته، در حالیکه قوزک­ها به هم چسبیده­اند و پا­ها حالت پرانتزی به خود می­گیرند.
در اکثر مواقع افرادی که بصورت بصری قصد ارزیابی ناهنجاری­های اندام تحتانی را
دارند، عارضه تیبیاوارا را با عارضه زانوی پرانتزی اشتباه در نظر می­گیرند که در آن زانو­ها