در سال ۱۹۰۲ شخصی به نام واسرمان[۳۵] نخستین روش سلول تهی را ابداع نمود. که سبب کاهش مصرف کرئوزوت و اقتصادی شدن روش بتل می‌شد. این روش توسط ماکس روپینگ[۳۶]عملی شد و به نام روش روپینگ شناخته شده است. این روش بدون خلاء مقدماتی انجام می‌گردد.
در سال ۱۹۰۶ شخصی به نام لوری[۳۷]روش سلول تهی دیگری ابداع نمود که نیاز به تجهیزات کمتری داشت. این روش نیز بدون خلاء مقدماتی انجام می‌گردد.در سال ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۳ ترکیبات کروم، به عنوان ترکیبات مقاوم به آبشویی ارائه شدند.
در سال ۱۹۳۹ مولر سویسی اثر ضد حشره د. د. تDDT را کشف نمود. در سال ۱۹۴۵ لیندان[۳۸] و د. د. ت به عنوان حشره کش در بریتانیای­کبیر مورد استفاده قرار گرفت. در ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۳ لیندان و PCP به عنوان حشره­کش در آلمان مورد استفاده قرار گرفت. در ۱۹۴۸ ترکیب حفاظتی پرتروید[۳۹] در آمریکا تولید شد. در سال ۱۹۸۰ اثر دی اکسیدکربن در کنترل آفات در چوب‌های انبار شده بررسی شد. در سال ۱۹۸۴ سه کلیسا در نروژ توسط فسفات هیدروژن بخار دهی شدند. در ۱۹۸۷ کنترل تخریب چوب توسط حشرات با دی اکسیدکربن توسط پاتن[۴۰]و در سال ۱۹۸۹ گیلبرگ[۴۱] آسیب حشرات بر اشیاء موزه را با جایگزینی اکسیژن با نیتروژن کنترل کرد. در سال ۱۹۹۲ بخار دهی کلیسای آلمان که توسط آنوبیده مورد هجوم قرار گرفته بود را توسط سولفوریل فلوراید انجام شد. در اوایل سده بیستم، روغن‌ها، ورنی ها، رزین­های طبیعی و موم‌ها عرضه شدند که به تنهایی یا اغلب به صورت مخلوط استفاده می‌شدند. در آن زمان فرآورده های جدیدی بر پایه نیترات سلولز یا استات سلولز نیز به عنوان تثبیت کننده­ های چوب عرضه شدند. بعد از جنگ جهانی دوم، صنایع پلاستیک پیشرفت وسیعی داشته و فرآورده ­های مربوط به آن به عنوان تثبیت کننده­ های مناسب مصنوعات چوبی تخریب شده توسط حفاظت کنندگان مورد آزمایش قرار گرفت. در اواسط دهه نوزدهم، باز سازی اشیای بزرگ چوبی غوطه‌ور در آب در اسکاندیناوی، نیاز به استفاده از یک روش حفاظتی مناسب را آشکارکرد. با کمک هربست[۴۲] تعمیرکار دانمارکی، بسیاری از اشیاء چوبی تخریب شده از راه جایگزین کردن آب چوب با آلوم(سولفات پتاسیم آلومینیم) تثبیت شدند. در سال ۱۸۵۸-۱۹۵۸، با این روش حدود صد هزار شیءبرای نسل‌های آینده در موزه ملی دانمارک حفاظت شدند. در آغاز سال ۱۹۳۰ تحقیقات زیادی در آزمایشگاه فراورده های جنگلی آمریکا در مدیسون، اغلب توسط استام[۴۳] برروی کاهش همکشیدگی چوب اصلاح شده انجام گشت.

( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

پلی اتیلن گلیکول برای تیمارکشتی جنگی واسای[۴۴]سوئدی، باز سازی شده در سال ۱۹۶۱، به کار رفت. پلی اتیلن گلیکول برای حفاظت باز مانده­های مری روزا[۴۵] ناو انگلیسی هنری هشتم نیز به کار رفت. پاول[۴۶] در سال ۱۹۰۴ روشی را برای تیمار چوب­آلات با قند، جهت کاهش همکشیدگی به ثبت رسانید (یونگر و همکاران، ۲۰۰۱).
جدول ۲-۱- تاریخچه حفاظت چوب(یونگر، ۲۰۰۱).

۴۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح
نوح به فرمان خدا در ساخت کشتی از قیر جهت تیمار استفاده نمود.
۹۰۰ سال پیش از میلاد مسیح
مسیح در ادیسه هومر، از دی اکسید سولفور به عنوان ماده ضد عفونی کننده نام برده.
۷۰۰ سال پیش از میلاد مسیح
حفاظت چوب را با دود و کوره و تعیین فصل مناسب برای قطع درخت توسط هسیودوس.
۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح
یونانیان سوراخ‌هایی در ستون‌های چوبی ایجاد و درون آنها را با روغن پر می‌کردند تا نفوذ عمیق رخ دهد و سپس ستون‌هاراخشک می‌نمودند.
۴۸۴-۴۲۴ سال پیش از میلاد مسیح
هرودوتوس از آلوم به عنوان کند سوز کننده استفاده کرد.
۳۲۳-۳۵۶ سال پیش از میلاد مسیح
اسکندرمقدونی برای محافظت از ستون‌های پل‌ها، آنها را با روغن زیتون تیمار نمود.
۸۰ سال بعد از میلاد مسیح
چوب توسط دود تیمار گشت.
سال ۱۵۱۹-۱۴۵۲
لئوناردو داوینچی تابلو های نقاشی چوبی خود رابا کلریدجیوه(II) و اکسیدآرسنیک(III) اندود نمود.
سال ۱۶۳۰
متداول‌ترین روش‌های حفاظت چوب نیم سوز کردن و قیر اندود کردن بوده است.
سال ۱۶۵۷
یوهان گلوبر روشی ابداع کردکه چوب آلات در آتش کربونیزه و با قطران اندود و سپس در اسید پیرولیگنوس(محصولی حاصل از تقطیر چوب) فرو برده می‌شدند.

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...