قابل استفاده در محیط بیرونی در بالای سطح زمین و مقاوم در برابر آتش.

جدول ۱-۲- استانداردهای اروپایی پیرامون شرایط متفاوت مصرف فرآورده های تیمار شده به صورت زیر می‌باشد:

HC 1

قابل استفاده در بالای سطح زمین در رطوبت کم‌تر از ۲۰ درصد و استفاده باپوشش ضد آب.

HC2

قابل استفاده در بالای سطح زمین در شرایطی که رطوبت گاهاً بالای ۲۰ درصد و همچنین افزایش ریسک تر شوندگی، استفاده با پوشش ضد آب.

HC3

قابل استفاده در بالای سطح زمین بدون پوشش و در شرایط رطوبتی بالای ۲۰ در صد که به صورت مکرر وجود داشته باشد.

HC4

قابل استفاده در تماس با زمین و آب و در شرایط با ریسک رطوبتی بالا و رطوبت پایدار بالای ۲۰ درصد.

HC5

قابل استفاده در محیط‌های آب و حتی آب شور و شرایط رطوبتی مداوم بالای ۲۰ درصد.

دوز کشنده میانه LD 50^[4]معیاری برای سمیت می باشد که در حقیقت مقدار ماده شیمیایی است که می‌تواند از طریق خوردن، تزریق، و یا از طریق پوست، تحت شرایط کنترل شده آزمایشگاهی، ۵۰ درصد تعداد حیوانات مورد آزمایش را از بین ببرد. دوز کشنده میانه LC 50 نیز مقدار ماده شیمیایی موجود در هوا، که قادر است ۵۰ درصد تعداد حیواناتی که با آن ماده در تماس هستند را از بین ببرد (های کاریا،۲۰۰۱؛ میونگر، ۲۰۱۱).
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت nefo.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

فصل دوم:
تاریخچه حفاظت چوب
چوب، با وجود خواص بی همتای خود دارای معایبی نیزمی‌باشد. بشر با پی بردن به این معایب تلاش‌های فراوانی برای اصلاح و حفاظت این ماده پر ارزش نموده است. برخی درختان دارای دوام طبیعی بالایی هستند که ازگذشته برای مصارف گوناگون مورد استفاده قرار گرفته‌اند. در ادامه به قسمتی از تاریخچه حفاظت چوب اشاره شده است (جدول ۲-۱).
درپیش از میلادمسیح بومیان استرالیایی از چوب مقاوم به قارچ‌ها و موریانه، برای ساخت تابوت استفاده می‌کردند. در حدود ۴۰۰۰ سال پیش از میلادمسیح، نوح به فرمان خدا در ساخت کشتی از قیر جهت تیمار استفاده نمود. یونانیان در حدود ۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح سوراخ‌هایی در ستون‌های چوبی ایجاد می‌کردند و درون آنها را با روغن پر می‌کردند تا نفوذ عمیق رخ دهد و سپس ستون‌ها را بر روی پایه­ های سنگی قرار می‌دادند تا خشک بمانند (جدول ۲-۱).
۷۹ سال بعد از میلاد مسیح پلینیوس سکوندوس^[۵]در کتاب خود به تیمار چوب آلات توسط روغن سدر به جهت مبارزه با پوسیدگی و حشرات اشاره کرده. در ۸۰ سال بعد از میلادمسیح، چوب توسط دود تیمار گشت. مایاس^[۶] در حدود ۷۰۰ سال بعد از میلاد مسیح معبدی را در گواتمالا با یک چوب مقاوم به موریانه ساخت. در حدود سال ۱۲۲۵ تا ۱۲۲۵، کنراد ون مگن باخ^[۷]، کشف کردکه چوب تیمار شده با دود به راحتی تخریب نمی‌گردد. در ایران قدیم نیز از کند سوز کننده ها برای حفاظت ارابه های جنگی و برج و بارو های چوبی استفاده می‌شده و نیزآثاری از وجود برخی از روغن‌ها در اشیای چوبی مقابر و امام زاده_­ها و مساجد در حدود ۷۰۰ سال پیش دیده می‌شود(پارساپژوه و همکاران، ۱۳۷۵).
در سال ۱۴۴۵ فرانکن اسپیگل^[۸]جوشاندن چوب­آلات کلیسا در محلول آب نمک را بررسی نمود. در سال ۱۵۰۰ راهبه­های کلیسای سان دومنیو^[۹] موریانه­ها را توسط کلریدجیوه(II) و اکسیدآرسنیک کنترل کردند.
لئوناردو داوینچی^[۱۰] در سال ۱۵۱۹-۱۴۵۲ تابلو هاین قاشی چوبی خود رابا کلریدجیوه(II) و اکسیدآرسنیک(III) اندود کرد. در سال ۱۵۹۰ بیش از ۱۰۰ کشتی از نیروی دریایی اسپانیا به وسیله کرم کشی^[۱۱]نابود گردید.
در سال ۱۶۵۷ یوهان گلوبر^[۱۲] روشی ابداع کرد که چوب آلات در آتش کربونیزه و با قطران اندود و سپس در اسیدپیرولیگنس^[۱۳](ممحصولی حاصل از تقطیر چب) فرو برده می‌شدند.
در سال ۱۷۰۵، هومبرگ^[۱۴] داروساز، کلریدجیوه (II) را برای مقابله با حفاران چوب پیشنهادکرد. ماده ای که به او نسبت دادند یعنی اسیدبوریک، امروزه یکی از مهم‌ترین مواد حفاظتی چوب محسوب می‌گردد(جدول ۲-۱).
در سده هجدهم و نوزدهم، تثبیت اشیای فرهنگی گران بها نظیر چوب محراب کلیسا که به شدت توسط حشرات صدمه دیده بودند، به صورت ابتدایی از راه آغشتگی با چسب انجام می‌شد. در حدود سال ۱۸۰۰ پرتروم^[۱۵] به عنوان یک حشر­کش شناخته شد .
ناپلئون در سال ۱۸۱۰ ادعا می‌کرد که کشتی‌های جنگی را باید از گرده بینه های قطع شده در زمستان ساخت. معبد مایاس و کلیسای چوبی نروژ با قدمت ۸۰۰ ساله مثال‌هایی از توسعه حفاظت چوب در ساختمان‌ها در گذشته می‌باشد. اولین روش‌های حفاظت شیمیایی چوب شامل زغال کردن، ذخیره در آب نمک، قلم موزنی با روغن کرئوزوت یا قیر بود. در سده هجدهم، سد های بلند هلند توسط حمله شدید کرم‌های کشتی صدمه دیدند. در سال ۱۸۱۲ کیان^[۱۶] آزمایشات خود را با ماده کلریدجیوه(II) به عنوان یک ماده حفاظتی مناسب شروع کرد.
در سال ۱۸۱۵ مراقبت از ناوگان سلطنتی بریتانیا بسیارمشکل شده بود، زیرا بایستی ۶۰۰ تا ۸۰۰ کشتی از ۱۰۰۰ کشتی به صورت ذخیره نگهداری می‌شد تا در صورت بروز جنگ از آنها استفاده گردد.در سال ۱۸۱۷ یک مهندس عمران به نام ویلیام چپ من^[۱۷]عمر مفیدیک کشتی در این خطوط را تنها ۷ تا ۱۰ سال برآورد کرد. همچنین در این سال توماس وید^[۱۸] کلریدروی را به عنوان ماده حفاظتی معرفی نمود. در سال ۱۸۲۵ فارادی^[۱۹]هگزا کلروسیکلوهگزان را کشف کرد.در اواخر سال ۱۸۳۰ روشی بر پایه جابه‌جایی شیره گیاهی توسط آگوست بوشری^[۲۰] ابداع گردید که ماده حفاظتی مورد استفاده در این روش سولفات مس بود (جدول ۲-۱).
در سال ۱۸۳۱ یک فرانسوی به نام ژان روبرت برآنت^[۲۱] روشی برای اعمال مواد حفاظتی در یک محفظه بسته تحت فشار به ثبت رسانید. در این روش ابتدا یک خلاء برای خروج هوا از سلول‌ها اعمال می‌شد و سپس ماده حفاظتی توسط فشار به درون سلول‌ها تزریق می‌گشت. پیش از آن حفاظت چوب با قلم مو و یاخیساندن اعمال می‌شد.
در سال ۱۸۳۲ روش کیانیزه کردن^[۲۲] توسط جان هوارد کیان^[۲۳] داروساز انگلیسی ابداع شد که این نشانه­ای از شروع حفاظت مدرن چوب بود. در این روش چوب آلات با کلریدجیوه(II) در ظروف سر باز سنگی خیسانده می‌شدند، در صورت استفاده از ظروف فلزی، این ظروف دچار خوردگی می‌شدند. این روش در مقیاس کم در اروپا به ویژه در جنوب آلمان برای تیمار تراورس مورد استفاده قرار گرفت. در سال ۱۸۳۵ مول^[۲۴] توانست چوب را با بخار کرئوزوت تیمار کند. در سال ۱۸۳۶ فرانز مول^[۲۵] امتیازتیمار چوب با تار و کرئوزوت را دریافت نمود.
در سال ۱۸۳۸ جان بتل^[۲۶] روشی عملی برای تیمار چوب آلات توسط کرئوزوت تحت فشار ابداع کرد. در این روش یک خلاء ابتدایی و سپس فشار و در پایان مرحله خلاء نهایی وجود داشت. در پایان فرایند سلول‌ها پر از کرئوزوت می‌شدند به همین دلیل این فرایند سلول پر نام گرفت. در این روش جذبی در حدود ۴۳۰ کیلوگرم بر متر مکعب حاصل می‌شد. در سال ۱۸۴۰ آنا روسائر^[۲۷] پودر حشره کش ابداع نمود. در سال ۱۸۴۱ اردامن^[۲۸] ترکیب پنتا کلرو فنل را ابداع نمود. در سال ۱۸۴۷ سر ویلیام برت^[۲۹] سیلندر تحت فشار بزرگی را در لندن راه اندازی کردکه توانایی تحمل ۱۰^۵×۹٫۵ نیوتن بر متر مربع فشار را داشت. این روش که برنرتیزه^[۳۰] نام گرفت مستلزم اشباع تحت فشار چوب آلات با کلریدروی بود که به دلیل ارزان بودن کلریدروی، این روش مورد قبول راه آهن آمریکا و اروپا بود.
در سال ۱۸۴۸ لکور^[۳۱] چوب را در معرض آمونیوم کلراید گرم و اسید پیرولیگنئوس قرار داد. پیش از ۱۸۵۰ اشباع توسط گاز ازن و دی اکسیدکربن ابداع گشت. در سال ۱۸۵۵-۱۸۵، استیفتر^[۳۲] محراب کلیسای کفرمارت^[۳۳]را در اتریش با نمک طعام تیمارکرد، که به طور کامل در مقابل حشرات بی اثر بود. در سال ۱۸۶۳ بریتانیای­کبیر بزرگ‌ترین مصرف کننده کلریدجیوه (II)، این مسئله به دلیل سمیت این ماده بود و توانست این ماده را جایگزین مواد شیمیایی مشابه کند.
در سال ۱۸۸۰ روش بولتونیزه کردن توسط سر ساموئل بگستر بولتون^[۳۴] اختراع شد. این روش امکان متعادل سازی چوب آلات خشک نشده را که آماده برای تیمار بتل بودند را، با بهره گرفتن از کرئوزوت داغ فراهم می‌کرد.