همچنین مناطق سیاه بر روی قطعات کوتاهی از راه (خطوط پیوندی^[۶۶] ) نیز وجود دارند. مانند یک قوس تند، یک تپه با شیب زیاد و یا وجود یک پل باریک.
طول قطعه ای از راه که در مرحله شناسایی به کار می رود تأثیر زیادی در محل های مشخص شده دارد به طوریکه قطعات با طول ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ متری در مرحله شناسایی مناطق سیاه مناسب می باشند.
لازم به ذکر است که استفاده از قطعات با طول ثابت که از یک نقطه مبدأ شروع شده و سپس راه را به چند قسمت مساوی تقسیم می کنند نمی تواند نقاط تمرکزی از تصادفات که در حد مرز دو قطعه مجاور به وقوع پیوسته را شناسایی نماید و این در حالیست که با به کار بردن قطعات متحرک با طول ثابت مثلا قطعه ۱کیلومتری این مشکل برطرف می گردد
الف – مراحل بهبود ایمنی اهداف بالقوه (شامل مناطق سیاه و مکان­های مستعد تصادف در طول یک راه):
به طور کلی ۶ مرحله بهبود ایمنی کلیه مکان های اهداف بالقوه خطرناک که احتمال بروز تصادف در آنها به دلایل غیر ایمن بودن وجود دارد به صورت متوالی در ۱۲ گام مطابق جدول ۲-۱۳ مشخص شده است.
گفتنی است که منظور از اهداف بالقوه همان مناطق سیاه خطرناک و نیز مکان های مستعد یا بالقوه خطر تصادف می باشند. مناطق سیاه در طول هر راه از طریق آمار تصادفات و بر اسا­س تعریف منطقه سیاه شناسایی شده و این در حالیست که مکان های خطرناک بالقوه ای که مستعد تصادف می­باشند و هنوز به یک منطقه سیاه تبدیل نشده­اند از طریق بازرسی ایمنی راه شناسایی می­شوند. (همان منبع، ۴۲۱)­

مرحله اول

جمع آوری آمارو اطلاعات

ثبت و ضبط تصادفات و ورود اطلاعات به کامپیوتر

مرحله دوم

شناسایی مکان های اهداف بالقوه (شامل مناطق سیاه و سایر مناطق مستعد خطرناک)
(انتخاب نهایی مکان های پر خطر تصادف از طریق آمار و نیز مشاهده)

گام ۱

شناسایی مکانهای با تعداد تصادفات زیاد

گام ۲

وزن دهی مکان ها براساس کلیه اطلاعات تصادفات از طریق روش های ۸گانه شناسایی انتخاب(شناسایی کمی)

گام ۳

بازدید و مشاهده از مناطق سیاه و نیز بازرسی ایمنی راه جهت شناسایی(شناسایی پیشگیرانه)

گام ۴

رتبه بندی مکانهای حادثه خیز بر اساس شناساییهای کمی و کیفی

مرحله سوم

تشخیص مشکلات ایمنی (فرآیند۴مرحله ای)

گام ۵

جمع آوری سوابق و اطلاعات بیشتر از شکل تصادف و طبقه بندی مکان تصادف

گام ۶

تحلیل تصادفات

گام ۷

بازدید میدانی بیشتر جهت تشخیص سایر عوامل

مرحله چهارم

اولویت بندی