۱- موجب پیدایش موجودیت جدیدی به عنوان تابع حقوق بین الملل می شود.
۲- استقلال در تصمیم گیری.
۳- داشتن استقلال مالـــی .
۴- استقلال حقوقی سازمان .{تقاضای طرح و اقامه دعوا}
۵- داشتن دارایی و اموال مستقل .
۲-۱۹- صلاحیت سازمان های بین المللی :
به مجموعه اختیاراتی اطلاق می شود که یک سازمان بین المللی به موجب سند تاسیس یا معاهده بدست میآورد. در.جهت رسیدن به اهداف خود در چهارچوب این اختیارات تلاش می کند.اما درپاره ای ازمواقع یک سازمان ازحیطه اختیارات و اساسنامه خود عدول نموده .دراین حال این پرسش مطرح است که فعالیت سازمان صحیح است یا خیر. که در این مورد دو دیدگاه مطرح است.
۱- دیدگاه صلاحیت های تصریح شده. ۲- دیدگاه صلاحیت ضمنی .
۲-۱۹-۱- صلاحیت تصریح شده سازمانهای بین المللی :سازمانهای بین المللی فعالیت خودرابراساس چهار چوب،سند تاسیس یا معاهده که برآن اساس ایجاد شده اند انجام می دهند. از طرفداران این نظریه پرفسور{ روتر – هانس کلسن} می باشد.
۲-۱۹-۲- صلاحیت ضمنـــِی سازمانهای بین المللی :در این نوع از صلاحیت، فعالیت سازمان محدود به چهار چوب مواد اساسنامه ،معاهده و سایر اسنادنبوده .یعنی سازمان درجهت رسیدن به اهداف خود خارج از چهار چوب میتواند فعالیت کند. از طرفداران این نظریه {خانم باستید و آقای شرمرس}را می توان نام برد .دیدگاه ضمنی برگرفته از رای مشورتی دیوان لاهه درمورد صلاحیت ملل است . که درسال۱۹۵۰به آن اشاره،وچنین صلاحیتی را پذیرفته.
۲-۱۹-۳- طریق استخراج صلاحیت ضمنی سازمانهای بین المللی :
۱- از طریق اساسنامه و اسناد. ۲- ازطریق توجه به رویه و عملکرد سازمان.
۳-از طریق توجه به اهداف سازمان. ۴- ازطریق توجه به فعالیت سازمان{سیاسی.فرهنگی.اقتصادی}وغیره.
۲-۲۰- عضویت در سازمان های بین الملل :
حق عضویت در سازمانهای بین المللی تنها مختص دولت ها بوده .و منظوربطوراخص سازمانهای بین المللی دولتی است. اساسا سایر بازیگران که دولت محسوب نمی شوند عضویت ناقص داشته ،بگونه ای که در جلسات حضور داشته اما حق رای نداشته .ودر تصمیم گیریها دخالتی ندارند.دولتها عضوء اصلی سازمانها بوده حق شرکت و رای دارند . جنبش ها به عنوان عضوء ناظر حق شرکت دارند،اما حق دادن رای را ندارند.
۲-۲۰-۱-وضعیت عضویت دولت ها سازمان های بین المللی :
هرچند دولت ها عضوء اصلی سازمانها بین المللی هستند.اما عضویت آنها در سازمانهای بین المللی یکسان نیست .عضویت در برخی از سازمانها به روی همه دولتها باز{موسع} بوده .مانند سازمان ملل اما عضویت دربرخی از سازمانها بسته{مضیق}و تابع شرایط خاصی است.که باید دولتهای خواهان عضویت ،از آن شرایط برخوردار باشند. مانند {سازمان اوپک.اتحادیه اروپا. آس آن . کنفرانس اسلامی }.
۲-۲۰-۲- مزایا و مصونیت های سازمان های بین المللی :
از حیث تاریخی نمایندگان سازمانها به شکل های گوناگونی مورد احترام کشورها بودند.اندیشمندانی مانند{سیرون}به این مطلب اشاره وآن را تائید نموده است.این موضوع به صورت آشکارتر با تاسیس سازمان بین المللی کار و جامعه بین الملل خودرا نشان داد. بیشترین مزایا و مصونیت ها به صورت دیپلماتیک بود.با گسترش سازمانهای بین المللی پسوند دیپلماتیک از مزایا و مصونیت حذف گردید.تا پسوند مناسبتر دیگری جایگزین آن گردد.نتیجه در سال ۱۹۴۵ درکنفرانس سانفرانسیسکو قواعدی تدوین شد.اما مصونیتهای دیپلماتیک در سال ۱۹۶۳ – ۱۹۶۱ مکتوب شد.
۲-۲۱- طبقه بندی سازمان های بین المللی :
۲-۲۱-۱- ازنظرجغرافیا:ازاین نظرکه سازمان های بین المللی درکجا قرارگرفته،به سازمانهای بین المللی منطقه ای ، فرامنطقه ای ، وبین المللی (جهانی) قراردارند.
۲-۲۱-۲- ازنظراهداف: سازمانهای بین المللی ازنظرهدف مانند فرهنگی،اقتصادی ونظامی قابل تفکیک هستند.
۲-۲۱-۳- ازنظراختیارات: برخی ازسازمانها ازنظراختیارات،درتصمیم گیری وعمل کنندگی قابل تقسیم هستند.
۲-۲۱-۴- از نظر نوع اعضاء: سازمانهای بین المللی براساس تشکیل دهندگان واعضاء طبقه بندی می شوند.
که به۲دسته دولتی وغیردولتی تقسیم می شوند.چهارمین گزینه{طبقه بندی ازنظرنوع اعضاء}دقیقترو کاملتراست.
۲-۲۲- تقسیم بندی سازمان های جهانی به سازمان ملل از نظر تخصصی:
از نظرتخصصی به دسته های مختلف تقسیم می شوند.برخی ازآنها مربوط به ارتباطات جهانی هستند. مانند{مخابرات هواپیمای کشوری}درزمینه اجتماعی مانند{کمیساریای عالی پناهندگان،جمعیت ملل متحد،صندوق کودکان ملل متحد، یونسکو، بهداشت جهانی ، بهداشت غذا}برخی دیگردرزمینه مالی و پولی فعالیت دارند مانند{صندوق جهانی بین المللی پول}گروهای دیگری مانند{بانک بین المللی توسعه و ترمیم. موسسه توسعه. موسسه مالی بین المللی سازمان تجاری صنعتی. صندوق بین المللی توسعه کشاورزی. سازمان خواروبار.سازمانهای پژوهشی}.
۲-۲۳- سازمان های خارج از سازمان ملل :
این سازمان ها بین المللی منطقه ای و عملیاتی هستند.
۱- سازمان های اروپایی مثل اتحادیه اروپا.
۲- سازمان های امریکایی
۳- سازمان های آسیایی و آفریقایی.
۴- سازمان های فرا منطقه ای مثل جنبش عدم تعهد
۲-۲۴- سازمان های غیر دولتی :
این نوع از سازمانها به دو دسته تقسیم می شوند ۱- غیردولتی غیر انتفاعی ۲- غیر دولتی انتفاعی(پرشین بلاگ،۲)
۲-۲۵- طبقه‌بندی سازمان‌های بین‌المللی
بطور عمده، سازمان‌های بین‌المللی را می‌توان به چهار دسته یا شکل طبقه‌بندی کرد که این طبقه‌بندی بر اساس معیارهای زیر صورت می‌گیرد:
الف: طبقه‌بندی سازمان‌های بین‌المللی بر اساس ماهیت اعضا
سازمان‌های بین‌المللی براساس ماهیت اعضا به دو دسته تقسیم می‌شوند: ۱- سازمان‌های بین‌المللی بین‌الدولی؛ ۲- سازمان‌های بین‌المللی غیر دولتی.
۲-۲۵-۱- سازمان‌های بین‌المللی بین‌الدولی
منظور از این سازمان‌ها، سازمان‌هایی هستند که متشکل از دولت‌ها می‌باشند؛ خواه جهانی باشند خواه منطقه‌ای. پس ملاک در این سازمان‌ها این است که عناصر تشکیل دهنده‌ی آنها دولت‌ها می‌باشند. البته ممکن است که در یک سازمان بین‌الدولی، نهادهای غیر دولتی هم عضو باشند اما تصمیم گیرنده نیستند. مثلا در سازمان ملل متحد، جنبش‌های آزادی‌بخش هم نماینده دارند ولی حق شرکت در تصمیم‌گیری سازمان را ندارند. مثلا نماینده‌ی سازمان آزادی بخش فلسطین در تمام کنفرانس‌ها و اجلاس‌ها شرکت می‌کند و عنداللزوم در جلسات شورای امنیت نیز شرکت می‌کند ولی حق رای ندارد. به این دسته از اعضا، اعضای ناظر اطلاق می‌کنند. لذا، مراد از اعضا، اعضایی است که عنصر تشکیل‌دهند محسوب شوند و در تصمیم‌گیری‌ها مشارکت داشته و از حق رای برخوردار باشند.
سازمان‌های بین‌المللی بین‌الدولی ممکن است مانند سازمان ملل متحد، یونسکو و سازمان بین‌المللی کار در سطح جهانی باشند و ممکن است مانند سازمان وحدت آفریقا، اتحادیه‌ی اروپا و سازمان دولت‌های آمریکایی، در سطح منطقه‌ای باشند.
در سازمان‌های بین‌المللی جهانی، ممکن است نمایندگان سایر سازمان‌های بین‌المللی را مشاهده کنیم، ولی این نمایندگان حق رای ندارند و فقط بعنوان ناظر در جلسات سازمان حضور دارند. مثل نماینده‌ی سازمان کنفرانس اسلامی که معمولا در جلسات مجمع عمومی سازمان ملل متحد شرکت می‌کند. یا نماینده‌ی اتحادیه‌ی اروپا یا اتحادیه‌ی عرب که در جلسات سازمان ملل شرکت می‌کنند ولی حق رای و شرکت در تصمیم‌گیری ندارند؛ با این حال، می‌توان از نظرات، راهنمایی‌ها و اطلاعات آنها استفاده کرد.
۲-۲۵-۲- سازمان‌های بین‌المللی غیر دولتی
«سازمان‌های غیر دولتی»، که یکی از مهمترین عناصر تشکیل جامعه‌ی مدنی جهانی بشمار می‌روند، به سازمانهایی گفته می‌شوند که از اشخاص حقیقی یا حقوقی دولتهای مختلف تشکیل می‌شوند. همانطوری که از نامشان پیداست، این سازمانها بین‌الدولی نیستند و دارای وجوه افتراقی با سازمانها بین‌الدولی می‌باشند.
وجه اول افتراق این سازمان‌ها با سازمان‌های بین‌المللی بین‌الدولی این است که سازمان‌های بین‌المللی بین‌الدولی، علی‌الاصول بر اساس یک معاهده‌ی بین‌المللی بوجود می‌آیند، در حالی که سازمان‌های غیر دولتی براساس مقررات داخلی یک دولت بوجود می‌آیند.
فرق دوم در مورد شخصیت حقوقی است. سازمان‌های بین‌المللی بین‌الدولی، علی‌الاصول دارای شخصیت حقوقی بین‌المللی هستند، ولی سازمان‌های غیر دولتی به سادگی نمی‌توانند دارای شخصیت حقوقی بین‌المللی شوند؛ چرا که هم در دکترین حقوقی اختلاف نظر است و هم در اسناد بین‌المللی. از لحاظ دکترین، پاره‌ای از حقوقدانان معتقدند که چون فرد تابع حقوق بین‌الملل است (اصل را بر این می‌گیرند که فرد تابع حقوق بین‌الملل است)، به طریق اولی تجمع آنها هم تابع حقوق بین‌الملل می‌شود و لذا دارای شخصیت حقوقی بین‌المللی می‌شوند. اما برخی معتقدند بطور کلی هیچ‌گاه سازمان‌های بین‌المللی غیر دولتی دارای شخصیت حقوقی نمی‌شوند؛ زیرا قبول ندارند که فرد تابع حقوق بین‌الملل باشد و بدیهی است که وقتی فرد را تابع حقوق بین‌الملل ندانیم، برای تجمع آنها نیز نمی‌توانیم شخصیت حقوقی بین‌المللی قایل شویم.

( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

گروه سومی از حقوقدانان هستند که نظر بینابینی دارند و آن اینکه ما با توجه به عملکرد سازمان باید ببینیم که دارای شخصیت حقوقی هست یا خیر. این نظریه تا حدی با رویه‌ی قضایی بین‌المللی منطبق است. این نظریه ناشی از یک نظر مشورتی می‌شود که دیوان بین‌المللی دادگستری در سال ۱۹۴۹ تحت عنوان «خسارات وارده به سازمان ملل متحد» صادر کرده است. قضیه از این قرار بود که بعد از اعلام دولت اسراییل در سال ۱۹۴۸، جنگ شدیدی بین اعراب و اسراییل درگرفت. بدنبال این مساله دبیر کل وقت سازمان ملل متحد، از طرف خودش، یک میانجی به نام «کنت برنادوت» از اهالی سوئد، که کارمند سازمان ملل بود برای خاتمه دادن به این وضعیت به سرزمین‌های اشغالی فرستاد. این فرد در اسراییل کشته شد. بعد از کشته شدن این سوال مطرح شد که آیا سازمان ملل متحد می‌تواند علیه دولتی که به صورت دوفاکتو وجود دارد، اقامه‌ی دعوی کند یا خیر؟ علت این سوال هم آن است که بر اساس ماده‌ی ۳۴ اساسنامه‌ی دیوان بین‌المللی دادگستری فقط دولت‌ها حق رجوع به این دیوان را دارند و بحثی از سازمان‌ها به میان نیامده است. در این قضیه، دیوان اعلام کرد که ما برای تشخیص سازمان‌ها نباید به ماهیت افرادی که در آنجا حضور دارند توجه کنیم، بلکه باید به ماهیت عمل و عملکرد سازمان توجه کنیم. یعنی باید با توجه به عملکرد سازمان تشخیص بدهیم که آیا این سازمان دارای شخصیت حقوقی بین‌المللی هست یا خیر. سپس نتیجه گرفت که با توجه به عملکرد سازمان ملل متحد، این سازمان دارای شخصیت حقوقی بین‌المللی می‌باشد. نکته‌ی مهمی که می‌توانیم از این قضیه برداشت کنیم این است که ما با توجه به ماهیت افراد، اعطای شخصیت حقوق نمی‌کنیم، بلکه با توجه به «عملکرد» سازمان و با توجه به اشتغالات سازمان، قایل به شخصیت حقوقی می‌شویم. حال با توجه به این قسمت از رای، اگر ما بتوانیم به این نتیجه برسیم که عملکرد یک سازمان غیر دولتی دارای بعد بین‌المللی است، پس این سازمان دارای شخصیت حقوقی بین‌المللی خواهد بود و اگر بعد بین‌المللی نداشته باشد، دارای شخصیت حقوقی نخواهد بود.
بنابراین، در خصوص سازمان‌های غیر دولتی نمی‌توان حکم واحد و کلی صادر کرد که تمام آنها دارای شخصیت حقوقی هستند و یا هیچ کدام از آنها دارای چنین شخصیتی نیست. بلکه باید به عملکرد آن نگاه کنیم. مثلا «کمیته‌ی بین‌المللی صلیب سرخ» که مجری کنوانسیون‌های چهارگانه‌ی ژنو در مخاصمات مسلحانه می‌باشد، چون فعالیت این کمیته بین‌المللی است پس می‌توانیم حکم کنیم که دارای شخصیت حقوقی بین‌المللی است.
اما مساله‌ی شخصیت حقوقی سازمان‌های غیر دولتی در اسناد بین‌المللی از اوایل قرن ۲۰ یعنی سال‌های ۱۹۱۱ به بعد بود که در «موسسه‌ی حقوق بین‌الملل» مطرح شد. پیش‌نویس‌هایی هم مطرح شد ولی النهایه تا کنون ره به جایی نبرده است. یعنی ما دارای یک کنوانسیون بین‌المللی جهانی در مورد سازمان‌های غیر دولتی نیستیم. اما در چهارچوب «شورای اروپا» در سال ۱۹۸۶ معاهده‌ای در ۱۱ ماده منعقد شده است معروف به «معاهده‌ی استرازبورگ» . بر اساس این معاهده، سازمان غیر دولتی که حداقل در دو کشور دارای فعالیت باشد، دارای شخصیت حقوقی بین‌المللی محسوب می‌شود. البته باید اذعان داشت که معاهده‌ی مزبور، یک معاهده‌ی جهانی نیست. بلکه کنوانسیونی است که حداکثر بین کشورهای عضو شورای اروپا لازم‌الاجراست.