در این معادله P درصد تجزیهپذیری در زمان t،a ذرات محلول (بخش سریع تجزیه)، b ذرات نامحلول (بخش کند تجزیه)که بطور بالقوه تجزیه پذیر هستند، C سرعت تجزیهپذیری یا ثابت نرخ تجزیه (درصد / ساعت) و a + b مواد خوراکی که به طور بالقوه قابل تجزیه هستند، به صورت درصد بیان میشوند. تجزیهپذیری مؤثر شکمبه از ترکیبات علوفهای به صورت زیر محاسبه می‌شود، که K، میزان جریان مواد شکمبهای است:
ED=a+[b×c/c+k] رابطه (۳-۱۰)
ماده خشک، ماده آلی و پروتئین مواد خوراکی با بهره گرفتن از تکنیک کیسههای نایلونی ارزیابی می شوند. در این تحقیق مواد خوراکی در ۶۵ درجه سانتیگراد و برای ۴۸ ساعت خشک شد و با الک ۵/۲ میلیمتری آسیاب شدند. ۵ گرم از هر نمونه در کیسههای نایلونی که وزن شدهاند، قرار میگیرند. منافذ کیسه ها ۴۰ نانومتر و اندازه آن‌ها ۱۲ × ۵/۶ سانتیمتربود. کیسه ها در شکمبه قرار داده شدند و در ساعات ۳، ۶، ۹، ۱۲، ۲۴، ۳۶، ۴۸، ۷۲ و ۹۶ بیرون آورده شدند. کیسه ها مستقیماً پس از بیرون آوردن از شکمبه وارد آب سرد شده و به آرامی زیر آب سرد به مدت ۳۰ دقیقه شسته شوند. در پایان کیسه ها در دمای ۶۵ درجه سانتیگراد و به مدت ۴۸ ساعت در آون خشک شدند و پس از سرد شدن در دسیکاتور، توزین شدند. برای تعیین کاهش ماده خوراکی پس از انکوباسیون و شستشو، دو کیسه دیگر به عنوان زمان صفر، شامل ۵ گرم ماده خوراکی مورد آزمایش در آب ۳۹ درجه سانتیگراد به مدت یک ساعت شیکر گردید. به طور مشابه کیسه ها شسته شده و خشک شدند و به این ترتیب میزان ناپدیدشدگی (تجزیهپذیری) ماده خشک، ماده آلی و پروتئین از طریق روش in situ در دوره انکوباسیون تعیین گردید.

۳-۴-۳- آزمون تولید گاز
تعیین میزان گاز تولیدی از تخمیر نمونه‌ها مطابق با روش منک و استینگاس (۱۹۸۸) انجام گرفت. شیرابه شکمبه از گاوهای نر بومی (فیستوله دار) گرفته شد.
۳-۴-۳-۱- آماده‌سازی نمونه و سرنگ‌ها
نمونه ها با بهره گرفتن از یک الک یک میلیمتری آسیاب شدند. مقدار ۵ ± ۲۱۰ میلیگرم نمونه (۳ تکرار) در داخل هر سرنگ ریخته شد ((Makkar, 2000. سرنگ‌های شاهد در شروع، وسط و انتهای سرنگها قرار داده شد. بعد از ریختن نمونه در سرنگها، بدنه پیستون با وازلین چرب شد و سپس سرنگهای حاوی نمونه در انکوباتور با دمای ۳۹ درجه سانتیگراد قرار گرفت، تا در زمان اضافه کردن شیرابه شکمبه ، محیط کشت باید دمای مناسبی داشته باشد.
۳-۴-۳-۲- محلول‌های لازم برای آزمون تولید گاز
۳-۴-۳-۳- محلول عناصراصلی (ماکرومینرال)
– فسفات هیدروژن دی سدیم ۷/۵ گرم ( Na2 HPO4)
– فسفات پتاسیم دی هیدروژن ۲/۶ گرم (KH2PO4)
– سولفات منیزیم ۶/۰ گرم (MgSO4, 7 H2O )
۳-۴-۳-۴- محلول عناصر کم مصرف (میکرومینرال)
– کلرید کلسیم ۲/۱۳ گرم (CaCl2. 2H2O)
– کلرید منگنز ۱۰گرم (MnCl2. 4H2O)
– کلرید کبالت ۱ گرم ( CoCl2. 6H2O)
– کلرید آهن ۸ /۰ گرم (FeCl3. 6H2O)
۳-۴-۳-۵- محلول بافر
– کربنات هیدروژن سدیم ۷۰گرم (NaHCO3)
– کربنات هیدروژن آمونیوم ۴ گرم HCO3 ( NH4)
۳-۴-۳-۶- محلول رزازورین
۱۰۰ میلی گرم رزازورین که با افزودن آب مقطر به حجم ۱۰۰میلیلیتر رسانیده شد.
۳-۴-۳-۷- محلول احیا کننده
دو میلیلیتر سود یک نرمال و سپس ۲۸۵میلی گرم سولفید دی سدیم ۷ آبه با آب مقطر به حجم ۵/۴۷ میلیلیتر افزوده شد. محلول احیاکننده باید به صورت تازه و در مدت زمان کوتاهی قبل از شروع آزمایش تهیه شود. برای تهیه محیط کشت از هر یک از محلولهای تهیه شده به مقدار ذیل، داخل فلاسک ریخته شد. حجم کل با بهره گرفتن از آب مقطر به حجم یک لیتر رسانیده شد و پس از مخلوط شدن، توسط همزن مغناطیسی، تا دمای ۳۹ درجه سانتیگراد گرم شدند.
۳-۴-۳-۸- مواد لازم برای تهیه و آمادهسازی محیط کشت
– آب مقطر ۴۷۴ میلیلیتر
– محلول عناصر پرمصرف ۲۳۷ میلیلیتر
– محلول بافر ۲۳۷ میلیلیتر
– محلول عناصر کم مصرف ۱۲/۰ میلیلیتر
– محلول رزازورین ۲۲/۱ میلیلیتر
– محلول احیا کننده ۵۰ میلیلیتر
۳-۴-۳-۹-۱- آمادهسازی محیط کشت
آب مقطر، محلول بافر، محلول عناصر پر مصرف، محلول عناصر کم مصرف و محلول رزازورین در داخل فلاسک ته صافی ریخته شد، تا دمای ۳۹ درجه سانتیگراد حرارت دهی صورت گرفت و سپس محلول احیا کننده اضافه گردید. حمام آب روی همزن در دمای ۳۹ درجه تنظیم و مگنت در فلاسک قرار داده شد و جریان CO2 به آرامی در محلول برقرار گردید تا اینکه رنگ آبی محلول به ارغوانی و سپس شفاف تبدیل شد (آماده بودن محیط کشت احیا). لوله CO2 بالا آورده شد، تا در بالای سطح مخلوط شیرابه شکمبه – محیط کشت قرار گیرد، و اتمسفر بدون اکسیژن ایجاد گردد، pH باید ۷ تا ۳/۷ باشد.
۳-۴-۳-۹-۲- تهیه مخلوط شیرابه شکمبه – محیط کشت
پیشنهاد شده که مایع شکمبه قبل از تغذیه گرفته شود، زیرا ثبات بیشتری از لحاظ ترکیب و فعالیت میکروارگانیسم‌ها دارد. شیرابه شکمبه از سه راس دام (فیستولهدار) جمعآوری و از ۴ لایه پارچهای صاف گردید، نسبت نهایی محیط کشت به شیرابه شکمبه ۲ به ۱ بود. منک و استینگاس (۱۹۸۸) عنوان کردند که زمانی که هدف مقایسه نمونه‌ها باشد بهترین نسبت بافر به مایع شکمبه ۱:۲ (دو قسمت بافر به یک قسمت مایع شکمبه) است. مایع شکمبه صاف شده به بزاق مصنوعی اضافه گردید. در طول انتقال مخلوط شیرابه شکمبه – بزاق مصنوعی به داخل سرنگها وارد شد، با نگه داشتن سرنگ به صورت عمودی و باز کردن گیره و فشار دادن پیستون، هوای اضافی سرنگها تخلیه گردید. حجم سرنگها یادداشت و در دمای ۳۹ درجه سانتیگراد قرار داده شدند. قرائت حجم گاز تولیدی در زمآن‌های ۲، ۶، ۸، ۱۲، ۲۴، ۴۸،۷۲، و ۹۶ ساعت صورت پذیرفت.
۳-۵-۱- برآورد قابلیت هضم ماده آلی(OMD)
برای تخمین قابلیت هضم ماده آلی از حجم گاز تولیدی بر اساس ۲۰۰ میلیگرم ماده خشک در طول ۲۴ ساعت و رابطه (۳-۹) زیر استفاده شد (Makkar, 2004).
OMD = 88/14+8893/0GP+0448/0 CP+0651/0 ASH رابطه (۳-۱۱)
OMD: قابلیت هضم ماده آلی (g/kg DM)
GP: حجم گاز تولیدی تصحیح شده برای ۲۴ ساعت (ml/ 200 mg of DM).
CP: پروتئین خام (g/kg DM)
ASH: خاکستر خام (g/kg DM)
۳-۵-۲- برآورد ماده آلی قابل هضم در ماده خشک
برآورد DOMD با بهره گرفتن از رابطه (۳-۱۰) انجام گرفت:
رابطه(۳-۱۲) DOMD= OMD × %OM
DOMD: ماده آلی قابل هضم در ماده خشک (درصد)
OMD: قابلیت هضم ماده آلی (درصد)

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...