پس او کاری ندارد جز اینکه به طرف جمله حرکت کند تا الفاظ و کلمات از هر جهت همچون سیلی که سرازیر می‌شود، روی سر او بریزد. او هم خوب می‌دانست که از این سیل‌ها چگونه سود ببرد. چرا که او با دقّت و مهارتی بی‌نظیر آنها را در جای خود قرار می‌دهد.
از این رو سجع او در جملاتش سبک و زیباست. پس در آن هیچ تصنّع و دشواری و بیزاری وجود ندارد و چنین به نظر می‌رسد که همواره از یک فراوانی و طغیانِ لغویِ بی‌پایان یاری می‌طلبد و سجع او در راستای معنی و مفهوم کلام اوست، گویا او شکارچی ماهری است که تورهای خود را به خوبی بر روی شکار خود می‌اندازد و در این کار خطا نمی‌کند بلکه همواره به هدف می‌زند. چنین به نظر تو می‌رسد که او واقعاً خودش را در مقابل کلمات لغوی جمع می‌کند و در این موقع آنها را می‌شمارد و در نتیجه آنچه را که اراده می‌کند و موافق با اوست می‌آورد گویا زمام و افسار آن را بدست می‌گیرد.
پس مضمون و مفهومی باقی نمی‌ماند که برای بدیع بیان و تفسیر آن دشوار باشد و کلماتی وجود ندارد که در پشت موانع لغت و پیچیدگی‌های آن بر او پنهان بماند، بلکه کلمات از هر طرف به او روی می‌آورند تا او هرچه را که دلش و یا حسّ دقیق لغویش بخواهد از بین آنها انتخاب کند.
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت nefo.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

همه اینها از یک جهت بر یک محصول لغوی گسترده دلالت می‌کند همانطور که بر ذوق و سلیقه‌ای خلاّق دلالت می‌کند. او می‌داند که چگونه کلمه مناسب را انتخاب کند و چگونه آن را در جای خود قرار دهد. پس در کار او هیچ کوتاهی و خلاف قاعده‌ای وجود ندارد بلکه همواره دقّت، درستی و استواری در گوارایی، روانی، هماهنگی و انسجام در کلام او دیده می‌شود.
او یک روح فکاهی خلاّق که در مقاماتش وارد می‌شود هم روی آن می‌مالد و باعث مقبولیّت بیشتر در وجود]خوانندگان[ می‌شود. معلوم می‌شود که بدیع در درونش احساس شادمانی می‌کرد و آن حسّ را در مقاماتش ریخته است و این مساله صورت‌های مختلفی به خود می‌گیرد و مقامات ادامه می‌یابد در حالی که سراسر شوخی و بذله‌گویی است. ما برای خواننده، مقامه «مضیریّه» که به مضیره(گوشتی است که با شیر ترش طبخ می‌شود) نسبت داده شده است را تقدیم می‌کنیم تا به وسیله آن به همه ویژگی‌های او و مهارتی که اسلوب‌های خود را با آن درست می‌کند، آگاه شود.
او در این مقامه چنین می‌گوید: «عیسی بن هشام گوید: در بصره بودم و ابوالفتح اسکندری نیز با من بود، آن مرد]بی‌همتا[ در گشاده زبانی که گشاده زبانی را فرا می‌خوانَد و گشاده زبانی به او پاسخ می‌دهد. آن مرد]بی‌همانند[ در زبان آوری که به زبان‌آوری فرمان می‌دهد و زبان‌آوری از او فرمان برداری می‌کند. با او به مهمانی یکی از بازرگانان آمدیم. دوغبا پیش ما آورده شد؛ دوغبایی که شهرنشینی را می‌ستود، در کاسه کلان خود از بسیاری به لرزش در می‌آمد، از تندرستی آگاهی می‌داد و به خلافت معاویه گواهی می‌داد. در کاسه‌ای که چشم از]پرتو[ آن به لغزش می‌افتاد و زیبایی در آن موج می‌زد. هنگامی که آن دوغبا بر سفره جای گرفت و در دل‌ها وطن ساخت، ابوالفتح اسکندری برخاست، به آن و صاحبش نفرین کرد؛ از آن و خورنده‌اش بیزاری نمود، به آن و آشپزش دشنام داد. ما گمان کردیم اسکندری شوخی می‌کند. ناگهان]دیدیم[ کار برعکس شد و شوخی عین جدّی گشت. اسکندری از سر سفره کنار کشید و یاری کردن با برادران را] درخوردن دوغبا[ رها کرد. ما نیز دو غبا را از سر سفره برداشتیم و با آن دل‌ها]از سینه‌ها[ برداشته شد. چشم‌ها به دنبال آن سفر کرد، آبِ دهان‌ها برای آن روان شد، لب‌ها]با زبان[ لیسیده شد، جگرها آتش گرفت و دل‌ها در پی آن برفت. لیکن‌ ما نیز در دوری گزیدن از آن دوغبا به ابوالفتح یاری دادیم و درباره آن از وی پرسش کردیم.
ابوالفتح گفت: داستان من با آن دوغبا از اندوه من در]نخوردن[ آن درازتر است و اگر درباره آن با شما سخن بگویم از بیزار کردن شما و تباه کردن وقتتان در آسایش نخواهم ماند. گفتیم: ]داستان خود را[ بازگوی. گفت: بازرگانی مرا در بغداد به دوغبا مهمان کرد و همچون پیوستن بستانکار]به بدهکار[ و سگ اصحاب کهف]به یاران غار[ به من پیوست تا به جایی که مهمانی او را پذیرفتم. ]برای رفتن[ برخاستیم. او در سرتاسر راه، همسر خود را ستایش می‌نمود و خون دل خویش را فدای او می‌کرد و ورزیدگی او را در ساختن دوغبا و ریزه‌کاری او را در پختن آن می‌ستود و می‌گفت: ای سرور من! اگر او را ببینی در حالی که پیش بند بر میان بسته و در میان خانه‌ها از پای تنور به پای دیگ‌ها و از پای دیگ‌ها به پای تنور می‌گردد و با دهان خود در آتش می‌دمد و با دستانش دیگ افزار را می‌کوبد و همچنین اگر دود را ببینی که در آن چهره زیبا تیرگی افکنده و بر آن رخساره رخشان نشان گذاشته است، نمایی را خواهی دید که چشم‌ها در آن خیره می‌ماند. من به او عشق می‌ورزم و او به من. از نیک بختی مرد این است که از همیاری همسرش روزی یابد و از کدبانویش یاری بیند، به ویژه اگر آن همسر از خمیره مردش باشد. او دختر عموی نزدیک من است. خمیره او خمیره من است. شهر او شهر من است. عموهای او عموهای من است. نژاد او نژاد من است، لیکن او در خوی و سرشت از من فراخ‌تر و در آفرینش زیباتر است. ویژگی‌های همسرش را برایم آشکار می‌نمود تا هنگامی که به کوی او رسیدیم. آنگاه گفت: ای سرور من! این کوی را می‌بینی؟‌آن ارزشمندترین کوی‌های بغداد است. برگزیدگان برای جای گرفتن در آن با یکدیگر هم‌چشمی می‌کنند. بزرگان برای درآمدن در آن بریکدیگر رشک می‌برند. تنها بازرگانان در آن خانه دارند و به راستی که مرد با همسایه‌اش]شناخته می‌شود[. خانه من دانه درشت و میانی گردنبند خانه‌‌ها است و در مرکز دایره آن‌هاست.
ای سرور من! گمان می‌بری چه اندازه برای هر خانه‌ای از این خانه‌ها خرج شده است؟ از روی گمان بگو اگر از روی یقین نمی‌دانی! گفتم: بسیار. گفت: پاکی است خدا را! این چه اشتباه بزرگی است! تنها می‌گویی بسیار.]آنگاه[ آهی سرد کشید و گفت: پاکی خدایی راست که همه چیزهارا می‌داند.]چون[ به در خانه او رسیدیم گفت: این خانه من است. ای سرور من! چه اندازه گمان می‌بری برای]ساختن[ این پنجره هزینه کرده‌ام!؟ به خدا سوگند]آن اندازه[ هزینه کردم که فراتر از توان بود و نیازمندی]مرا[ در پی داشت. ساخت و ریخت آن را چگونه می‌بینی؟ سوگند به خدا همانند آن را دیده‌ای؟ به ریزه‌کاری‌های ساخت آن بنگر و در زیبایی پیچ و خم آن نیک بیندیش؛ گویی که با پرگار کشیده شده است. به چیره‌دستی درودگر، در ساخت این در بنگر! از چند]تخته چوب[ آن را ساخته است؟ بگو: از کجا می‌دانم. این در]از[ چوب ساج یکپارچه‌ای است که نه موریانه خورده است و نه پوسیده. چون]برای باز و بسته کردن[ از جای رانده شود به ناله در می‌آید و چون برآن کوبیده شود آواز سر می‌دهد. ای سرور من! چه کسی آن را ساخته است؟ آن را ابواسحق پسر محمد بصری ساخته است. به خدا سوگند او مردی است پاک جامه، بینا در ساختن درها، سبک دست در کار؛ خدا آن مرد را نیکی دهاد. سوگند به جان خودم که برای همچون دری تنها از همچون اویی یاری می‌جویم. این زلفین را که می‌بینی، در بازار طرائف از عمرانِ طرائفی به سه دینار معزّی خریداری کرده‌ام. ای سرور من چه اندازه برنج در آن]به کار رفته[ است؟ در آن شش رطل]برنج به کار رفته[ است. این زلفین با لولایی بر روی این در می‌گردد. خدا را! آن را بگردان، سپس آن را بکوب و بدان بنگر! سوگند به جان خودم که باید تنها از عمرانِ طرائفی زلفین بخری زیرا او، تنها چیزهای گران بها می‌فروشد.
بازرگان در زد. به دالان درآمدیم. گفت: ای خانه! خدایت آباد گرداناد و ای دیوار! خدایت ویران مکناد. دیوارهایت چه استوار و ساختمانت چه پای برجا و پایه‌هایت چه نیرومند است!
خدا را! به پلّه‌هایش نیک بنگر و به درون‌ها و بیرون‌هایش به خوبی نگاه کن و از من بپرس: چگونه آن را به دست آوردی و تا چه اندازه چاره‌جویی کردی تا پیمان]خرید[ آن را بستی؟ همسایه‌ای داشتم که ابوسلیمان کنیه داشت. در این کوی می‌نشست. چندان دارایی داشت که گنجینه گنجای آن را نداشت و چندان سیم و زر داشت که سنجش، شمار آن را روشن نمی‌کرد. در گذشت -خدایش بیامرزاد-و فرزندی برجای گذاشت که آن دارایی‌ را میان می‌و نی تباه کرد و میان نرد و قمار پراکنده ساخت. ترسیدم پیشروِ نیاز، او را به فروش خانه برساند و آن را در میان دلتنگی]خود[ بفروشد و یا در معرض خطر بگذارد و از آن پس من آن خانه را در حالی ببینم که خرید آن از دستم رفته باشد و تا روز مرگ بر آن افسوس‌ها سر دهم. پس به سوی پارچه‌هایی رفتم که سودای آن‌ها سودی نداشت. آن‌ها را نزد او آوردم و به او نشان دادم. با او چانه زدم تا آن‌ها را به نسیه خریداری کند. آن بخت برگشته، نسیه را بخشش می‌پنداشت و آن]از مردم روزگار[ پس افتاده، نسیه را پیشکش به شمار می‌آورد. از وی برای بهای آن پارچه‌ها پیمان نامه‌ای خواستم. او چنین کرد و برای من پیمان نامه‌ای نگاشت و امضا کرد. از آن پس خود را از گرفتن بدهی‌اش به فراموشی زدم تا آنگاه که نزدیک بود کناره]تن‌پوشِ[ روزگارِ ]توانگریِ[ او رو به فرسایش نهد. نزد او آمدم و آن بدهی را از او درخواست کردم. از من مهلت خواست. به او مهلت دادم. از من پارچه‌های دیگری خواست. نزد او آوردم و از او خواستم خانه‌اش را نزد من گرو گذارد و پیمان نامه‌ای در دستانم نهد. او چنین کرد. سپس با]اینگونه[ داد و ستدها او را اندک اندک به فروش خانه نزدیک کردم تا با بختی بلند و سرنوشتی یاریگر و نیروی بازو، خانه به دستم رسید. چه بسا کوشنده‌ای]که[ برای نشسته‌ای]ناکوشا[ کوشش می‌کند و من –سپاس خدای را- ]در این گونه کارها[ بخت یارم و در چنین رویدادهایی ستوده‌ام. ای سرور من!]در این باره[ تو را همین بس که]بدانی[ شب‌ها پیش، من در این خانه با دیگر کسانی که در آن بودند، خوابیده بودم که درِ خانه زده شد. گفتم: این شب در آینده کیست که نوبت در زدنش رسیده؟ ناگهان]دیدم[ زنی است با گردنبندی مروارید، در پوستی از‌ آب و به نازکی سراب. آن زن گردنبند را برای فروش پیش آورد. من آن را از او گرفتم، گرفتنی به سان ربودن. آن را از او به بهایی ناچیز خریدم. به یاری خدا و به یاری تو به زودی از آن سودی آشکار و بهره‌ای بسیار خواهد بود. این داستان را برای تو گفتم تا نیک بختیِ مرا در بازرگانی بدانی. نیک‌بختی از سنگ، آب بیرون می‌آوَرَد. الله‌اکبر!]کسی[ تو را راستگوتر از نفست و نزدیک‌تر از دیروزت]به چیزی[ آگاهی نمی‌دهد. من خود این بوریا را]همین دیروز[ در مزایده خریدم. از خانه‌های آل فرات به هنگام مصادره و تاراجِ دارایی‌های آنان بیرون آورده شده است. همانند آن را از روزگاری دراز جستجو می‌کردم و نمی‌یافتم. روزگار آبستن است و پیدا نیست چه خواهد زایید. چنین روی داد که به دروازه طاق]بغداد[ آمدم. این بوریا در بازارها پیش آورده شده بود. من برای]خریدن[ آن چندین و چندان اندازه زر برکشیدم. خدا را! در نازکی و نرمی و ساخت و رنگش بنگر. بسیار پر ارزش است. همانند آن جز به ندرت دست نمی‌آید. اگر]نام[ ابوعمران حصیری را شنیده باشی، این بوریا، کار اوست. پسری دارد که هم اکنون در دکانِ وی جانشین اوست. بوریاهای ارزشمند تنها نزد او یافت می‌شود. سوگند به جان من که بوریا نخری مگر از دکان او، زیرا گرونده به خدا نیک خواهِ برادران خویش است، به ویژه برادری که به سفره او پشت گرمی و حمایت یافته باشد.
به سخن دوغبا بر می‌گردیم. هنگام نیمروز فرا رسیده است. ای غلام! طشت و آب]بیاور[. من گفتم: خدا بزرگ است! چه بسا گشایش نزدیک شده و راه بیرون رفتن آسان گشته است. غلام پیش آمد. بازرگان گفت: این غلام را می‌بینی؟ نژاد رومی دارد و در عراق پرورش یافته است. ای غلام پیش آی و سرخود را باز کن. دامن از ساق خود برچین. جامه از بازوی خود بردار، لبخند بزن]تا برخی[ از دندان‌هایت]نمایان شود[. روی آور. پشت کن. غلام آن]کارها[ را انجام داد. بازرگان گفت: سوگند به خدا چه کسی او را خریداری کرد؟ به خدا سوگند او را ابوالعبّاس از برده فروش خریداری کرد.]ای غلام[ لگن را بر زمین بگذار و آفتابه را بیاور. غلام لگن را نهاد. بازرگان آن را گرفت و ]در دست[ گردانید و نگاه خود را در آن به گردش درآورد و سپس]با انگشت[ بر آن نواخت و گفت: به این برنج بنگر. گویی که اخگر آتش یا پاره‌ای از زر است. برنج شام است و ساخت عراق. از چیزهای ارزنده فرسوده نیست. خانه‌های پادشاهان را شناخته و در آن‌ها گردیده است. به زیبایی آن بنگر و از من بپرس: کی آن را خریدی؟ به خدا سوگند آن را در سال گرسنگی خریده و برای چنین هنگامی اندوخته‌ام. ای غلام! آفتابه]را بیاور[. غلام آفتابه را پیش آورد. بازرگان آن را گرفت و ]در دست[ گردانید و گفت: لوله‌اش از خودش می‌باشد. این آفتابه تنها در خود این لگن است و این لگن تنها در خور این نشستنگاه است و این نشستنگاه تنها در این خانه نیکوست و این خانه تنها با این مهمان زیباست. ای غلام! آب بریز. هنگام]خوردن[ خوراک فرا رسیده است. سوگند به خدا این آب را می‌بینی؟ چه پاک است! همچون چشمِ گربه، کبود است. به سان شاخه بلور روشن است. از آب فرات برگرفته شده و پس از گذشت یک شب به کار داشته شده است.
به مانند زبانه شمع و به پاکی اشک درآمده است. شایستگی ]این آب[ در آبکش]آن[ نیست؛ شایستگی]این آب[ در آفتابه]آن[ است. تو را بر پاکیزگی ابزارهای این آب، چیزی راستگوتر از پاکیزگی خود این آب راهنمایی نمی‌کند. مرا از داستان این دستمال بپرس.]پارچه[ آن بافته گرگان است و کارِ ارّجان. نزد من افتاد. آن را خریدم. همسرم از بخشی از آن، شلوارها درست کرد و من پاره‌ای از آن را دستمال ساختم. بیست ذراع]آن پارچه[ در شلوارهای همسرم رفت. من این اندازه را از دست او بیرون کشیدم. آن را به نگارگر سپردم تا آن را همچنان که می‌بینی بسازد و نگار کند. آنگاه آن را از بازار برگرداندم و در صندوق نهادم و آن را برای مهمانانِ خوش اندام و پاکیزه جامه اندوختم. تازیان عوام آن را با دست های خود و زنان با گوشه‌های چشمانشان کهنه نکرده‌اند. زیرا هرچیز ارزنده‌ای روز]ویژه خود[ دارد و هر ابزاری، گروهی]ویژه خود[. ای غلام! خوان]را بیاور[ که زمان به درازا کشید؛ کاسه‌ها]را بیاور[ که کارزار دراز شد؛ خوراک]را بیاور[که سخن بسیار شد. غلام خوان را آورد.بازرگان آن را در همان جا واژگون کرد و با سرانگشتان ]خود[بر آن نواخت و با دندان‌هایش گزید]تا آزمایش کند[ و گفت: خدا بغداد را آباد گرداناد، کالاهایش چه نیکوست و صنعتگرانش چه تردستند! خدا را! به این خوان نیک بنگر و به پهنای رویه و سبکی وزن و سختی چوب و زیبایی نمای‌ آن نگاه کن. گفتم: این نما]ی خوان[، پس خوردن کی ]خواهد بود[؟ گفت: هم اکنون. ای غلام! خوراک را زود بیاور. لیکن]ناگفته نماند که[ پایه‌های این خوان از خودش است.
ابوالفتح گوید: من به خشم آمدم و گفتم:]هنوز[ پختن نان و ابزارهای آن، نان و ویژگی‌های آن، گندم که از کجا دانه آن خریداری شده، چگونه برای حمل آن]ستور[ کرایه کرده، در کدام آسیاب آرد شده، در کدام تغار خمیر شده، کدام تنور]برای پختن آن[ گرم شده و کدام نانوا به مزدوری گرفته شده، مانده است. ]همچنین هنوز[ هیزم که از کجا بریده شده، کی‌ آورده شده، چگونه در کنار و روی هم انباشته شده تا خشکانیده شود و نگاه داشته شده تا خشک گردد، مانده است. ]همچنین هنوز[ نانوا و ویژگی او، شاگردش و چگونگی او، آرد و ستودنِ آن، خمیر و شرح آن، نمک و شوری آن، مانده است. ]همچنین هنوز[ کاسه‌ها که چه کسی آن‌ها را ساخته و چگونه او آن‌ها را از دست وی به درآورده، چه کسی آن‌ها را به کار داشته و چه گروهی از پیشه‌وران این گونه کاسه‌ها را درست کرده‌اند؟ و سرکه که چگونه انگورش پاک شده یا خرمایش خریداری شده، چگونه چرخشت آن ساروج اندود گردیده، چگونه هسته آن]انگور یا خرما[ بیرون آورده شده، چگونه خُم آن قیراندود گشته و چند می‌ارزد، مانده است. ]همچنین هنوز[ سبزی خوردن که چگونه چاره‌جویی شده تا چیده شده، در چه سبزی خوری‌ای دسته‌بندی شده، چگونه ریزه‌کاری شده تا پاکیزه گردیده، مانده است.]همچنین هنوز[ دوغبا که چگونه گوشتش خریداری شده، پیه آن به اندازه بسنده گذاشته شده، دیگش برپاگشته، آتشش برافروخته شده، دیگ افزارش کوبیده شده تا پخت ‌آن نیکو آید و آبش بسته و ستبر گردد، مانده است و این کاری کلان است که بزرگ و بزرگتر خواهد شد و پایان نخواهد پذیرفت. از جای برخاستم. گفت: کجا می‌خواهی ]بروی[؟ گفتم: به قضای حاجت می‌روم. گفت: ای سرور من! آبریزی می‌خواهی که بهار بندِ فرمانروا و خانه پاییزی وزیر را خوار و ناچیز گرداند، بالایش گچ‌کاری، پایینش ساروج مالی، آسمانه‌اش هموار و زمینش با مرمر گسترده شده باشد، مورچه از روی دیوارش بلغزد و نتواند بدان درآویزد، مگس بر زمینش راه رود و لیز خورد، بر آن دری باشد شکاف‌هایش]پوشیده[ از دو آمیزه ساج و عاج که به خوبی با هم جفت شده باشند، مهمان آرزو کند که در آن غذا خورَد؟ گفتم: تو خود از این توشه دان بخور. آبریز در خورِ ما نیست]شایسته شماست[. به سوی در بیرون رفتم و در رفتن شتاب ورزیدم. به دویدن آغاز کردم. بازرگان مرا دنبال کرد و فریاد می‌کشید: ای ابوالفتح، دوغبا. کودکان پنداشتند دوغبا لقبِ من است. با او فریاد سردادند]ای ابوالفتحِ دوغبا[. من از بسیاری دلتنگی بر یکی از آنان سنگی افکندم. مردی با دستار خود بدان سنگ برخورد کرد. سنگ بر سر او فرو نشست. من با کفش‌های کهنه و نوشان و با سیلیِ سبک و سنگین]آنان[ دستگیر و به زندان رانده شدم. دو سال در آن بدبختی ماندم. با خود پیمان بستم که تا زنده‌ام دوغبا نخورم. پس ای فرزندان همدان! آیا من در این کار ستمکاره ام؟ عیسی بن هشام گوید: پوزش او را پذیرفتم و ما نیز همانند او پیمان بستیم]که هرگز دوغبا نخوریم[ و از دیرباز گفته‌ایم: دوغبا بر آزادمردان بزه روا داشته و فرومایگان را بر برگزیدگان پیشی داده است».
بدیع این مقامه را به ما عرضه می‌کند با همه سبکی و چالاکی که در آن ارائه شده است تنها نه از جهت انتخاب کلمات و جملات بلکه از نظر روح مزاح‌آمیزی که مقاماتش را به آن آراسته است. در نتیجه در خور این گشته که در جلسات نقل شود و طالبان علم در کشورهای اسلامی گوناگون آن را می‌قاپند چرا که آنچه غم و اندوهشان را برطرف می‌کند و لبخند بر لبهایشان می‌نشاند را در آن می‌خوانند.
درون بدیع همیشه آمیخته با خنده و مزاح نبوده است، زیرا هرکس کار او را در رسائلش دنبال کند گاهگاه به حالاتی از بدبینی می‌رسد. گاهی نیز دارای هر دو بعد می‌باشد. او در حسّ خود دارای دقت نظری است که او را پر احساس و باریک‌بین ساخته است. دقت نظری که هوش سرشار و نوعی حاضرجوابی]و سرعت عمل[ را به همراه دارد و این مساله او را آماده کرده است برای اینکه خوانندگانش را به شوخی‌ها و لطیفه‌هایش پیوند دهد.
خواننده در کنار این موضوع، مهارت بدیع را در بکار بردن سجع می‌بیند، کلمات با رشته‌هایش درهم فرو می‌رود و او سازنده‌ای ماهر است که به خوبی می‌داند که چطور برخی از گوهرهای آن را به برخی دیگر بپیوندد و از آن گردنبندی بسازد که گوش‌ها و چشم‌ها را خیره کند. شکی نیست که آن بخششی الهی است که به او اختصاص دارد یا هنری است که به سمت آن پیشرفت نکرد مگر بعد از شناختی گسترده از زبان و تمرینی سخت بر ساختن اسلوبهایش به شکلی که از خصوصیات صدایی آن به صورتی دقیق آگاهی یافت.
ما از هر سجعی خوشمان نمی‌آید و آن را دوست نداریم، بلکه سجع دارای دو نوع ثقیل(سنگین) و خفیف(سبک) است. سجع خفیفی که نازک و رقیق است تا به این اندازه که از معنایی که در فکر و قلب صاحبش ایجاد تردید می‌کند هم شفّاف‌تر می‌باشد. بدیع‌الزّمان می‌دانست که چگونه کلمات خود را بیافریند]و پایه‌ریزی کند[ و آن را عرضه کند و موزون و زیبا گرداند و چگونه در آن از امواج، صوتی بوجود آورد به شکلی که همانطور که سخن را می‌گویند بدون درخواست اجازه ورودبه گوش ما وارد شود.
روشن است که او در این کار از انتخاب کلمات و کوتاهی سجع‌هایش کمک می‌گیرد، گویا او می‌دانست که طولانی ساختن سجع‌ها، فاصله زمانی صداها را طولانی‌ می‌کند. از این رو آن خوش ترکیبی و زیبایی‌ای که در کلام او حس می‌کنیم را به آن نمی‌دهد.
بنابراین سجع او کوتاه است. قالب‌هایش را استوار گردانیده و نواهایش را مرتّب ساخته است و تنها به این اکتفا نکرده است بلکه تغییرات معروف علم بدیع را از جناس و غیر آن به آن می‌افزود. مخصوصاً به تصویرسازی و مجسّم نمودن اهتمام می‌ورزید و بسیاری از خیالات را در اسلوب‌های خود بوجود آورده است.
شاید خواننده ملاحظه کند که این مقامه(مَضیریّه) خالی از شعر می‌باشد. این عادت همیشگی او نمی‌باشد. چرا که او مقدار زیادی شعر در مقاماتش گنجانیده است همانطوری که بسیاری از ضرب‌المثل‌ها و آیات قرآن کریم را در آن جای داده است.
کمی پیش‌تر گفتیم که او جاحظ را در مقامه«جاحظیه»اش مورد انتقاد قرار داده است با این بیان که او «از کلمات دشوار ونامأنوس روی گردان است» و اینکه او«کلمات غیر رایج و ناآشنا را به کار نمی‌بَرَد». گفتیم که این نمی‌تواند از عیب‌ها و ایرادات نویسنده باشد بلکه اگر جاحظ بر طبق نظر و سلیقه ناقدِ خود یا به عبارت دیگر اگر به سلیقه بدیع‌الزمان عمل کرده باشد، این مسأله به عنون عیبی در کار او یا اشکالی در شیوایی سخن او می‌باشد.
هرکس به مقامه بدیع برگردد بسیاری از کلمات نامأنوس را در آن ملاحظه می‌کند که اسلوب‌هایش را با آن پر کرده است. مانند این سخن او در مقامه«قِردیّه» به زبان عیسی بن هشام: «بَیْنا أنا بمدینهِ السَّلام، قافلاً مِنَ البلدِ الحرامِ. أَمیسُ مَیْسَ الرِّجْلَهِ، عَلی شاطیءِ الدِّجْلَهِ». «هنگامی که از مکّه برگشته و در بغداد بودم، همانند ]دیگر[ مردان بر کناره دجله خرامان می‌رفتم».
وی از کلمه «أَمیسُ» به معنی«أَتَبَخْتَرُ= با ناز و تکبّر راه می‌روم» استفاده کرده است، البتّه ما روی این مطلب توقّف و تأکیدی نداریم بلکه توقّف ما در کلمه«رِجْلَه» است که جمع رَجُل است و آن جمعی خلاف قاعده است که در این جا ضرورتی برای به کار بردن آن نبوده است مگر اینکه او از این کار مقصودی داشته است. و شبیه این مورد، این گفته او در مقامه«مَوْصِلیّه» است: «فَأَخَذَهُ الْجُفُّ، وَ مَلَکَتْهُ الْأَکُفُّ». «آن گروهِ بسیار او را دستگیر کردند و کف دستهای ]ی‌ آنان[ بر سر او چیره شد». و کلمه «الجُفّ» در اینجا به معنی«جمهور=همگی افراد» است و مثال دیگر این سخن او در مقامه«مارَستانیّه» است: «اَلْإِکْراهُ مَرَّهً بِالْمِرَّهِ وَ مَرَّهً بِالدِّرَّهِ». «اجبار گاهی با خرد است و گاهی با تازیانه». و کلمه «المِرَّه» در اینجا به معنی عقل و خرد است.
شاید مقامه«حَمْدانیّه» بیشتر از مقامات دیگر دارای لغات غیر رایج و نامأنوس و ناآشنا باشد. چرا که در آن به توصیف اسب توجّه شده است. وی همه دستاوردهای لغویش را در این توصیف عرضه داشته است و چنان به نظر می‌رسد که او متنی درباره عجایب اسب تألیف کرده است نه یک مقامه ادبی.
در اینکه این مطالب یکی از آثار ابن دُرَید در احادیث اوست که به آن اشاره کردیم و چیزی است که کتاب أمالی آن را در خود حفظ می‌کند، شکی نداریم. زیرا آن آکنده از کلمات عجیب، استثنایی و متروک است. چه بسا در این موضوع، چیزهایی وجود دارد که نشان می‌دهد که او همواره در ذهن خود، تصویری از احادیث یاد شده آماده می‌کرد تا در میان شاگردان عصر خود رواج بدهد.
او حقیقتاً در سراسر مقامات خود یک هدف آموزشی را در نظر داشته است. به همین دلیل همه این کلمات عجیب را در آن گردآوری کرده است. با وجود این، از این لغات بیش از حد استفاده نکرده است چرا که این کلمات را بعضی از مواقع به کار می‌برد و عواملی از قبیل چالاکی و انعطاف‌پذیری که اسلوب‌های خود را به آن آراسته است این علف‌ها]یِ هرز[ را می‌پوشاند در نتیجه آن کلمات را کاملاً در مقابل چشم و گوش افراد آشکار نمی‌سازد.
البتّه چالاکی و انعطاف‌پذیری او به تنهایی این عیب را نمی‌پوشاند بلکه او با نوعی از مزاح که جاهای زیادی از مقامات او را فراگرفته است آن اشکال را پنهان می‌ساخت و در این کار نوعی تفکّر سریع و فعالیّت ذهنی پر حرارت او را یاری می‌کرد.
[فصل سوم]: مقامه حریری
۱-حریری
او ابومحمّد قاسم بن علی حریری نام دارد. وی در خانواده‌ای عرب به سال ۴۴۶ هجری در ناحیه‌ای از حوالی بصره به نام«مَشان» به دنیا آمد که دارای خرما، رطب و میوه بسیار است. محلّ رشد و بازی‌های دوران کودکیش آنجا بود. وقتی که به سنّ جوانی رسید به بصره نقل مکان کرد و در محله‌ای به نام محلّه بنی حرام ماندگار شد و به مطالعه دروس دینی و علوم لغوی و نحوی پرداخت و در تمامی این علوم با مهارتی بالا و بی‌نظیر فارغ التّحصیل شد.
در وجود او تیزهوشی و زبان‌آوری و شیوایی و رسایی کلام وجود داشت. در نتیجه مورد توجّه همگان واقع شد و مشاغل دولتی مورد توجّه و علاقه او قرار گرفت. ما اطّلاع زیادی در اختیار نداریم که دگرگونیِ اورا در این پست‌ها بازگو کند و این عادتِ دانشمندان قدیم در نوشتن شرح حال ادیبان بوده است که جزئیات زندگی آنها را به صورتی ناقص و اندک در اختیار ما گذاشته‌اند.
گروهی از آنها اعتقاد دارند که حاکم بصره مورد توجّه او قرار گرفت و خود او بود که او را به ساختن ]و تألیف[ مقاماتش سوق داد. گروه دوّم معتقدند که انوشیروان بن خالد، وزیر خلیفه(مسترشد) (۵۱۲-۵۲۹هـ) مورد توجّه او قرار گرفت. گروه سوّم بر این عقیده‌اند که وزیر دیگر همین خلیفه، بنام ابن صدقه مورد توجّه او بوده است.
همه این مسائل تفسیری است از آنچه که در مقدّمه مقاماتش به این صورت آمده است:
«پس کسی که راهنمایی و نظرش یک دستور و پیروی از او غنیمت بود مرا مأمور به این کرد که مقاماتی تألیف کنم، که در آن از بدیع‌الزمان پیروی نمایم». آنها چنین گفته‌اند که او به یکی از این سه نفر یاد شده اشاره می‌کند و درباره آنها اختلاف نظر دارند.
ضمن اینکه هرکس به تاریخچه تألیف مقامات توسّط حریری برگردد، می‌بیند که او آن را در سال ۵۰۴ هجری به پایان رسانیده است. این بدین معناست که آنچه در مورد ارتباط ابن صدقه و أنوشیروان با تألیف آن کتاب گفته شده است نادرست می‌باشد، چرا که أنوشیروان، سمت وزارت مسترشد را بعد از وفات حریری عهده دار شد و ابن صدقه هم در سال ۵۱۲هـ زنده بود و آن سمت را هم پذیرفت ولی این اتّفاق هشت سال پس از تألیف مقامات بود.
به همین خاطر توجّه می‌کنیم به آنچه شَریشی، شرح نویس بزرگِ این کتاب در حاشیه‌ای که بر عبارت گذشته نوشته است. آن جایی که به نقل از بعضی از استادان خود بیان داشته که آن شخصی که حریری در مقدّمه خود بدان اشاره نموده، همان خلیفه مستظهر
(۴۸۷-۵۱۲هـ) است که از ادبیات بهره‌ای داشته و به اهل علم توجّه خاصّی داشته است و گفته شده که وی نام ۱۵۰۰ نفر از آنها را در دفتر اداری وارد کرده و برای آنها سهمی از اموال و مواد غذایی تعیین کرده بود.
پس حریری به او روی ‌آورد. وی هم همواره حریری را به نگارش مقامات تشویق می‌کرد. تا اینکه آن را به اتمام رساند و به او هدیه کرد و با این کار به بالاترین درجات در درگاه او نایل شد. به نظر می‌رسد که وی در بغداد مقرّب درگاه واقع شد تا اینکه خلیفه (مستظهر) وفات یافت و مسترشد جانشین او شد. در نتیجه به بزرگان دربار او پیوست و ارتباط او با وزیر خلیفه یعنی ابن صدقه از اینجا شروع می‌شود. چه بسا در این زمان، وی به انوشیروان پیوسته است همان‌طوری که به بزرگان دیگر پیوست و نسخه‌هایی از مقامات خود را به آنان تقدیم نمود. به همین دلیل این مسأله بر کسانی که از زندگی و حالات او سخن گفته‌اند، مشتبه گردیده است. بالاترین گمان در مورد او این است که بعد از وفات سرورش مستظهر، به پارسایی روی ‌آورد. پس به شهر خود بازگشت و در آنجا به سِمَت صاحب خبر منصوب شد و آن شغلی است شبیه کار«سازمان اطلاعات» در دوران ما. او به این پست اکتفا نمود و به مقامات و سخنرانی‌هایش مشغول بود و در مسجد محلّه‌ای که سکونت داشت یک محفل علمی برگزار کرده بود و گاهی بصره را ترک می‌کرد و به روستای مشان می‌رفت و طالبان علم هم به دنبال او می‌رفتند.
روایت کنندگان چنین گفته‌اند که او شخصی خسیس، زشت رو، بد هیبت و مبتلا به کندن ریش‌هایش بود. گفته‌اند که مردی به دنبال او می‌گشت تا حریری از مقامات خود برای او بخواند. درباره مسجدی که مقاماتش را در آن می‌خواند، پرس و جو کرد و مردم او را بدانجا راهنمایی کردند، وقتی که او را یافت، شگفت‌زده شد و با خودش گفت: شاید این مرد، خود او نیست، پس برگشت و دوباره با خودش گفت: شاید هم، او واقعاً خود حریری است ولی بعید دانست که حریری این فردی باشد که در دیده افراد کوچک و حقیر است. حریری هم در این حالت او را می‌دید. آن مرد می‌خواست که در مقابل او بنشیند که حریری اینگونه با او سخن گفت: از اینجا برو، زیرا من همان کسی هستم که تو به دنبال او هستی و عمری بیش از بوزینه‌ای زیرک دارم.
و چنین روایت کرده‌اند که مرد دیگری این مسأله برایش اتّفاق افتاد و حریری او را زیر نظر داشت. وقتی که از او درخواست نمود که مقداری از مقاماتش را برای او دیکته کند، به او گفت: بنویس:

ما أَنْتَ أََوَّلُ سارٍ غَرَّهُ الْقَمَرُ

وَ زائرٍ أَعْجَبَتْهُ خُضْرَهُ الدِّمَنِ

فَأخْتَرْ لِنَفْسِکَ غَیْری إِنَّنی رَجُلٌ

محنت زده به ویران معدن چگونه ای
من مرغزار بودم و تو شیر مرغزار
با من چگونه بودی و بی من چگونه ای
که این گونه دیالوگ ها و مخاطبات و سؤال و جواب‌های عاطفی و پرسش‌های بلاغی در سبک خراسانی مفقود است و سابقه ندارد.
از بی خوابی‌های خود گلایه دارد:
عمرم همی قصیر کند این شب طویل
وز انده کثیر شــد این عمر من قلیل
و سپس برای بیان اندوهان کثیر خود به مشبه به‌های معقول که تا عصر مسعود بی سابقه بوده است متوّسل می‌شود:

دوشم شبی گذشت، چه گویم چگونه بود؟
همچون نیاز تیره و همچــون امل طویل!
و در این شب‌های دیریاز و دیجور است که خیال دوست از روزن زندان به درون می‌آید و با هم به گفتگو می‌پردازند.
زنده خیال دوست همی داردم چنین
کاید همی برم شب تار از دویست میل
نخفته ام همه شب دوش و بوده ام نالان
خیال دوست گوای من است و نجم وپرن
نشـــسته بـــودم کآمد خیــال او ناگاه
چو ماه،روی و چوگل، عارض و چوسیم،ذقن
مرا بیافت چو یک قطره خون جوشان دل
مرا بیافت چو یک تار موی نالان تن
امّا افسوس و هزار دریغ که نهایه‌ی شاعر مدّاح و به قول خود ثناگر و ستایشگر است:
مردی باشم ثناگر و شاعر
بندی باشد محّل و مقدارم؟!
واز همه دقیقه‌های لطیف و مضامین ظریفی که در اختیار او همت جهت مدح استفاده می‌کند. واین همه مضامین لطیف و انفعالات روحی را برخاسته از تجربه‌های حقیقی او در زندان است می‌پرورد تا به مدح ممدوح وصل کند و این همه معانی را هدر بدهد.
گاهی شکوه می‌آغازد که چون خواب به چشمان او را ندارد چگونه می‌تواند خواب دوست را ببیند؟
از دو دیده سرشک خون بارم
چون ز گفتار هات یاد آرم
من خیال ترا کجا بینم؟
چون همه شب ز رنج بیدارم
بر دو دیده همی به اندیشه
هر شبی صورت تو بنگارم
با مبارک خیال تو هر شب
غم دل زار زار بگسارم
به سر تو که زندگانی را
زندگانی همی نپندارم
محض دیوانه ام ندارم عقل
کس نگوید همی که هشیارم
این دوست از آنجا که معشوق است، به شعر حال و هوای سبک عراقی را می‌دهد و از آنجا که ممدوح است شعر را به اسلوب خراسانی نزدیک می‌کند: (ملغمه ای از سبک خراسانی و عراقی )
منکر نعمتت ندانم شد که شنیده است هر کس اقرارم
فخرم جویم همی به خدمت تو ور چه هست از همه جهان عارم
در همین شب هاست که به یاد خانواده اش، دختر و پسر و مادر و پدرش می‌افتد:
تیر و تیغ است بر دل جگرم غم و تیمار دختر و پسرم
این قصیده که یکی از قصاید مدحی اوست، در پایان بعد از ان همه ناله و اندوه می‌گوید:
این همه هست و نیستم نومید که ثناگوی شاه دادگرم
دکتر شفیعی کدکنی در کتاب صور خیال در شعر فارسی می‌نویسد: «دیوان بزرگ او (مسعود)، که حدود هفده هزار بیت شعر دارد –دو گونه شعری می‌توان یافت: نخست قصاید مدحی او که اغلب با وصفی از طبیعت آغاز می‌شود و در اینگونه قصاید، او را بر هیچ یک از متقدمان یا معاصرانش فضلی نیست، به ویژه که تصویرهای شعری او، در اینگونه شعر اغلب تصاویری است که اجزای آن را پیشینیان او، در شعرهای خود به کار برده اند و او هیچ ابداعی در آنها به کار نبرده است. دسته‌ی دوم شعرهایی است که به نوعی خاص «من» شاعر و لحظه‌های زندگی خصوصی او در آنها مطرح است. در اینگونه شعرها، تجربه‌های حسّی و عاطفی او مجال تجّلی بیشتری یافته و به شعرش تازگی و حالتی خاص داده است و بر روی هم اگر این دسته از شعرهای او نبود، وی را با اندکی فضیلت در کنار معزّی می‌توانستیم قرار دهیم، که هیچگونه هنری، در شوش دیده نمی شود. با اینهمه در همان قصاید مدحی او نوعی خصوصیّت در تصویر ها دیده می‌شود که اگر چه از نظر ارزش هنری قابل یادآوری نیست ولی از نظر مطالعه در دگرگونی صور خیال شاعران پارسی زبان باید بررسی شود.» (شفیعی کدکن، ۱۳۷۲: ۵۹۵….)
سؤالی که برای خواننده‌ی امروزی اشعار مسعود سعد ایجاد می‌شود این است که مسعود در مقام شاعری مداح و درباری که با ذهنیّت شعری مدحی خراسانی و آیین ها و راه و رسم‌های قصیده پردازی مدحی است چگونه به خود اجازه نداده است که شعری هم منحصراً برای دل خود بگوید و گویا هرگز به مخیّله اش هم خطور نکرده است که می‌توان شعری هم گفت که به نام کسی نباشد و می‌توان سکّه این زر را به نام خود و یا ممدوح غیر درباری هم زد و آب سخن را نریخت.
به قول نظامی:
هر که زرسکّه‌ی چون روز داد سنگ ستد، درّ شب افروز داد
رای مرا این سخن از جای برد کآب سخن را سخن آرای برد
در این جایگه به من حال عجیبی دست داده است که از وصف آن ناتوانم. من در اینجا می‌خواهم ابیات دیگری از نظامی را از کتاب مخزن الاسرار در باب شعر و شاعری و مقام شاعر واقعی و فرق او با شاعر درباری و مدّاح پیشه بخوانم. اندرونم جوشان است از این اشعار نظامی. برخی از این ابیات را با هم بخوانیم چون نظامی هم شاعر قرن ششم است و اسلوب او نیز سبک آذربایجانی است.
میوه‌ی دل را که به جانی دهند کی بود آبی چو به نای نی دهند
نظامی همانند منتقدین امروزی سخن می‌گویدو آن اینکه: شعر میوه‌ی دل است و عرقریزان روحی است. ای کاش مسعود هم مثل شاملو سخن می‌گفت. نمی دانم چرا با خواندن حبسیّه‌های مسعود بی اختیار به خواندن و دوباره خواندن شعر شبانه شاملو و سوسه می‌شوم. و اکنون شعر شبانه‌ی شاملو:

-راه اندازی و تجهیز واحد توسعه تحقیقات بالینی بیمارستان شهید محمدی
– تجهیزآزمایشگاه جامع تحقیقات و مرکز تحقیقات پزشکی مولکولی
-خریداری کتب و نشریات فارسی و لاتین مورد نیاز دانشجویان و اعضاء هیات علمی سه بار در سال ( با اعتباری بالغ بر 100 میلیون تومان بطور سالانه )
– راه اندازی و تجهیز مرکز رشد واحدهای فناوری علوم پزشکی در محل پارک علم و فناوری
– دریافت تجهیزات حیوانات آزمایشگاهی با اندازه و استاندارد دانشگاههای تیپ 1
– مشارکت در نمایشگاه بزرگ کتاب استان هرمزگان
-اجرای طرح پژوهانه برای حمایت از پایان نامه های دستیاری تخصصی بالینی

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

-برگزاری کارگاه های پژوهشی جهت اعضاء هیات علمی و دانشجویان پژوهشگر
-راه اندازی هسته مشاوره پژوهشی با مشاوره در زمینه های آماری، روش شناسی و چگونگی ارائه تحقیق
2-2-3-3 معاونت درمان
برنامه استراتژيك معاونت درمان

رسالت
معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان ، سازمانی دولتی است که ماموريت دارد در راستای سیاستهای دانشگاه با رويكرد عدالت محوری و مشتری مداری در جهت حفظ و ارتقا سلامت و کاهش بار
بیماریها ،آسیب ها و حوادث درجامعه تحت پوشش از طريق نظارت ،آموزش و مدیريت برنامه های درمان و بازتوانی اقدام نماید و از انطباق خدمات و منابع واحدهای ارائه دهنده خدمات سلامت با استانداردها و تضمین ایمنی ، کیفیت ، کمیت و هزینه مناسب مراقبت های سلامت با بهره گرفتن از نیروهای مجرب ، متخصص و با انگیزه اطمینان حاصل نماید.
چشم انداز
معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی استان هرمزگان در نظر دارد با بهره گرفتن از کلیه امکانات ،مهارت ها و مناسبترين فن آوری های در دسترس بر اساس برنامه ريزی های انجام شده به عنوان مرکز ارزیابی ؛نظارت ؛اعتبار بخشی و تعالی خدمات بالینی گام بردارد و الگويی در سطح کشور و منطقه باشد.

اهداف كلي
افزایش پاسخگوئي به بيماران و مراجعين در بخش درمان
توجه ويژه در جهت كاهش مرگ مادران باردار و نوزادان و اورژانس ها
گسترش دسترسی و بهره مندی عادلانه جامعه از خدمات سلامت كاهش بار بیماری ها و حوادث در جامعه تحت پوشش
افزایش توانمندی و رضایتمندی کارکنان حوزه درمان
ارتقای مستمر كيفیت مراقبت های سلامت
2-2-3-4 معاونت بهداشتی

• • رسالت معاونت بهداشت

معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان با همت و كار مضاعف تلاش می کند براساس برنامه پنجم توسعه و سیاست های کلی کشور در زمينه سلامت، با بهره گرفتن از دانش و فناوري نوين، نيروي انساني توانمند و جلب مشارکت عمومي، ضمن ایجاد محیطی سالم با تأكيد بر دسترسی برابر و عادلانه به خدمات بهداشتی- درمانی بستر مناسب براي تامين، حفظ و ارتقاء سلامت جامعه فراهم نماید.
دورنما
معاونت بهداشتي دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتي درماني هرمزگان (مركز بهداشت استان) بر آن است که با افزايش بهره وری، جلب رضایت کارکنان و مشتري مداري در زمره بيست معاونت بهداشتی برتر دانشگاه هاي علوم پزشکی کشور و برترين معاونت بهداشتي در جنوب كشور قرار گرفته و خدمات بهداشتی درمانی را به نحو مطلوب به گروه های هدف خود ارائه نماید.

• • چارت سازمانی معاونت بهداشتی

2-2-3-5 معاونت توسعه و مدیریت منابع انسانی
شرح وظایف

• • مطالعه مستمر مجموعه قوانین و مقررات اداری و استخدامی کشور – قوانین کار بخشنامه ها و تصویب نامه ها به منظور آشنایی کامل در اجرای آنها

• • تهیه پیش نویس احکام شاغلین اعم از انتصاب،ارتقاء گروه،افزایش سنوات،فوق العاده شغل،ماموریت و …. بر اساس تفویض اختیار لازم و رعایت قوانین و مقررات مربوطه

• • تهیه صورتجلسات کمیته فرعی طرح طبقه بندی مشاغل و تنظیم مدارک مربوط جهت ارتقاء گروه های تخصصی و ارسال به مراکز

• • تهیه پیش نویس قراردادهای کارکنان موقت – پیمانی با رعایت مقررات مربوطه

• • تهیه گزارشهای لازم در خصوص بازنشستگی افراد یا درخواست افراد برای بازنشستگی

• • بهنگام نمودن اطلاعات پرسنلی در سیستم و بهنگام نمودن سیستم

• • انجام امور مربوط به ارزشیابی کارکنان در چارچوب دستورالعمل های تعیین شده

• • تهیه آمارهای مختلف پرسنلی حسب مورد و طبق نظر مقام مافوق

• • تهیه مدارک لازم و ارسال به مرکز جهت تبدیل وضعیت استخدامی ،استفاده از گروه های تشویقی خدمات بر جسته و….

• انجام امور مربوط به تعاون ، بیمه و رفاه و دریافت وام تعاونی اعتبار کارکنان

صالحی امیری، سیدرضا،عظیمی دولت آبادی،امیر(۱۳۸۷).مبانی سیاست گذاری و برنامه ریزی فرهنگی.چاپ اول. تهران.:پژوهشکده ی تحقیقات استراتژیک.
صحیفه نور(۱۳۶۹). جلد ۱۷ و جلد ۱۰ ،تهران: انتشارات مرکز مدارک فرهنگی انقلاب اسلامی.
صدرالمتاهلین(۱۳۷۵).الشواهد الربوبیه،ترجمه جواد مصلح،تهران:نشر سروش.
صورت مشروح مذاکرات مجلس بررسی نهایی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران (۱۳۶۴).جلد یک،.تهران: اداره کل امور فرهنگی و روابط عمومی مجلس شورای اسلامی.
عالم،عبدالرحمن(۱۳۷۳). بنیادهای علم سیاست.تهران: نشر نی.
فاضلی،نعمت الله(۱۳۷۶).فرهنگ و توسعه.تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
کاظمی، علی اصغر(۱۳۷۶).اخلاق و سیاست.اندیشه سیاسی در عرصه عمل.تهران: انتشارات قومس.
کانکلینی،نستون گارسیا(۱۳۷۹).گزینه های سیاست فرهنگی در عرصه ی جهانی شدن .ترجمه مصطفی اسلامیه.گزارش جهانی فرهنگ.تهران: مرکز انتشارات کمیسیون ملی یونسکو.
کوثری،مسعود(۱۳۷۹).مشارکت فرهنگی.چاپ اول.تهران: نشر آن.
گرانپایه،بهروز(۱۳۷۷).فرهنگ و جامعه. جلد اول.تهران: نشر شریف.
لاریجانی،محمد جواد(۱۳۷۶).نقد دینداری و مدرنیسم .تهران: موسسه اطلاعات.
لاریجانی،صادق(۱۳۷۴).کاوش های نظری در سیاست خارجی.تهران:موسسه علمی ،فرهنگی.
مجموعه مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی۱۳۷۹-۱۳۶۳ (۱۳۸۰)تهران: اداره کل تدوین و تنقیح قوانین و مقررات ریاست جمهوری.
مسجد جامعی،احمد(۱۳۷۳ ).مدیریت فرهنگ و رویارویی با دو نگرش.تهران: نشر کلمه.
مصباح یزدی،محمد تقی .معارف قرآن (۹): حقوق و سیاست در قرآن، قم: : مؤسسه‌ی آموزشی و پژوهشی امام خمینی.
مصباح یزدی،محمد تقی(۱۳۷۸).نظریه سیاسی اسلام.جلسه بیست و چهارم. قم: موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی.
مطهری،مرتضی(۱۳۷۱) .جهان بینی اسلام، وحی و نبوت.قم: صدرا
نهج البلاغه(۱۴۱۲).ترجمه صبحی صالح،.قم: موسسه دارالحجره.
واعظی،احمد(۱۳۷۸).حکومت دینی.قم: مرکز نشر اسرا.
وحید،مجید(۱۳۸۳).سیاست گذاری و فرهنگ در ایران امروز. چاپ اول.تهران:انتشارات باز.
وحید،مجید(۱۳۸۱).از فرهنگ سیاست گذاری تا سیاست گذاری فرهنگی. چاپ اول . تهران: مرکز بازشناسی اسلام و ایران.
وینست،اندرو(۱۳۷۱).نظریه های دولت.ترجمه حسین بشیریه.تهران: نشر نی
هاریت وارد(۱۳۶۰). قدرت های جهانی در قرن بیستم. ترجمه ی جلال رضایی راد. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
هربرت،اسپیرو(۱۳۸۵).توتالیتریسم.ترجمه هادی نوری.تهران: پردیس دانش.
یونسکو (۱۳۷۹).راهبردهای علمی توسعه فرهنگی.ترجمه محمد فاضلی.تهران: تبیان.
یونسکو(۱۳۸۰)صنایع فرهنگی (مانعی بر سر راه آینده فرهنگ).ترجمه مهردادوحدتی .تهران: نشر نگاه معاصر.
مقالات
ابوالقاسمی،محمد جواد(۱۳۸۲).”آسیب شناسی فرهنگی انقلاب اسلامی”،علوم سیاسی،اندیشه انقلاب اسلامی،شماره ۷ و ۸٫
اخوان کاظمی،بهرام (۱۳۷۹) .”آرمان های حکومت از دیدگاه امام علی(ع)” ،حکومت اسلامی ،شماره ۱۷
اصغری،محمود.”نقش دولت در پاسداری از فرهنگ دینی”، اندیشه،سال ۱۵، شماره ۶٫
افروغ،عماد.”نقش دولت در تامین حقوق فرهنگی و ارتقا امنیت فرهنگی”،پایگاه مجلات تخصصی نورمگز.
امین بیدختی،علی اکبر،نیکان پور محمدرضا(۱۳۸۶).”مفهوم شناسی و نگرشی بر ابعاد مهندسی فرهنگی”،علوم اجتماعی،مطالعات معرفتی در دانشگاه اسلامی،شماره ۳۵.
بی نام،”جایگاه زن در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران”،پایگاه مجلات تخصصی نورمگز.
پورحسین،مهدی،مهار قدرت سیاسی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران،حکومت اسلامی ،سال نهم،شماره ۳
پورسعید،فرزاد(۱۳۸۷).”امنیت انسانی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران”،فصلنامه مطالعات راهبردی،سال یازدهم،شماره ۳٫
توسلی نایینی،منوچهر(۱۳۸۵).”جایگاه و نقش قانون اساسی در مردم سالاری دینی”،پژوهش نامه انقلاب اسلامی،سال ششم ،شماره ۱۳٫
جمشیدی،مهدی(۱۳۸۹).”دولت دینی و مهندسی فرهنگ عمومی”،کیهان فرهنگی.
حجت زاده،سید عبدالحسین(۱۳۷۴).”بنیادهای فرهنگی و هویتی انقلاب اسلامی”،علوم اجتماعی،پژوهش نامه متین،شماره ۲۶٫
حسینی،احمد،کرامتی،آرش(۱۳۸۵).”چالش های پیش روی فعالیت های فرهنگی دستگاه ها و نهادهای دولتی فرهنگی”،دوهفته نامه مهندسی فرهنگی،شماره ۵٫
خاتمی،ابوالقاسم(۱۳۸۸).”درآمدی بر وظایف دولت دینی در برابر دین و اعتقادات مردم”،معرفت سیاسی،سال اول،شماره دوم.
خانمحمدی،یوسف(۱۳۸۶).”دولت و سیاست گذاری فرهنگی از دیدگاه امام خمینی”، مطالعات معرفتی در دانشگاه اسلامی،شماره ۳۴٫
خندان،علی اصغر،امیری،مسلم(۱۳۸۸).”درآمدی بر نقش فرهنگی دولت دینی”، معرفت سیاسی،سال اول،شماره اول.
خواجه سروری،غلام رضا(۱۳۸۲).”انقلاب اسلامی و هویت فرهنگی”،نامه پژوهش فرهنگی ،شماره ۲۲٫
صادقی،محمد.”همایش دولت اسلامی در گسترش فرهنگ امربه معروف ونهی از منکر”،پورتال علمی پژوهشی راه بهشت.
رشیدپور،علی،مرادی،علیرضا(۱۳۸۹).”چالش ها و آسیب های فراروی فرهنگ و مدیریت فرهنگی”،ماهنامه مهندسی فرهنگی،سال پنجم،شماره۴۷ و ۴۸ .
رضایی،عبدالعلی،”جایگاه دولت در برنامه ریزی فرهنگی و دامنه تاثیر گذاری آن ” (۱۳۸۸) .سایت راسخون،بخش مقالات.
زهیری،علیرضا(۱۳۸۲).”دولت اخلاقی در آرای سیاسی امام خمینی”،پژوهش نامه متین، شماره ۲۱٫
شیرودی،مرتضی(۱۳۸۲).”انتقاداتی بر لیبرال دموکراسی”،مجلات پایگاه حوزه،شماره ۱۱۲٫
– صادقی،محمد(۱۳۸۶).”همایش دولت اسلامی در گسترش فرهنگ امربه معروف ونهی از منکر”،متن سخنرانی،پورتال علمی پژوهشی راه بهشت.
صالحی امیری،سید رضا،عظیمی،امیر(۱۳۷۶).”جهانی شدن و سیاست فرهنگی جمهوری اسلامی ایران”،پژوهشنامه متین.
عباسی حسینی،ابراهیم(۱۳۷۱).”نقش دولت در فرهنگ“، مشکوت،ش ۳۵٫
عظیمی شوشتری،عباسعلی(۱۳۸۸).”اهداف و وظایف کلی دولت در اسلام“،معرفت سیاسی ،سال اول ،شماره اول.

روزگار سرزنش گر به او خـیانت کرده است پس کاسـه ی شراب بیمـاری و درد و رنـج را نوشیـده است .
شاعر در بیت نخست مادر خویش را در قبر به گوهری گرانبها و نایاب که در صندوقچه ای محافظت می شود تشبیه کرده است . تشبیه این بیت از نوع تشبیه مجمل موکد است که هی ، مشبه و دُرهٌ ، مشبه به و ادات تشبیه و وجه شبه در آن محذوف می باشند . در ادامه تیموریه با استعانت از فن استعاره از روزگاری که به مادرش خیانت کرده شکوه می کند . استعاره ی موجود در این بیت استعاره مکنیه است . مستعارله در آن الدهر می باشد و مستعارمنه آن انسان است که محذوف می باشد ؛ اما یکی از لوازم آن که سرزنش کردن است در بیت ذکر شده است .
عائشه بار دیگر از غم و اندوهی که روزگار بر او تحمیل کرده است داد سخن بر می آورد :
هَـــل راعَ قَلبَــکِ مَا لَقَــیتِ مِــن النَّوائِــــبِ و الکُــــرُوبِ ؟
إنَّ الـــوُجُــــودَ صَحــــیفَۀٌ مَـــــلَأی بّأســــرارِ القُـــــلُوبِ
خَلَفتَــــنی لِلـــــهَمِّ فِیــــهِ وَ لِلشَّــــــدائِدِ وَ الخُطُـــــوبِ
( تیموریه ؛ بی تا : ۷۶ )
ترجمه :
آیا مشکلات و غم هایی را که به تو رسید قلبت را ترساند ؟
همانا هستی روزنامه ای است ، پر از اسرار قلب ها .
مرا برای شداید و مشکلات بر جا گذاشتی .

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

عائشه در بیت آغازین مادرش را مورد خطاب قرار می دهد و از مشکلات و غم های زندگیش شکوه می کند . در بیت دوم روزگار را پر از حوادث تلخ و شیرینی می داند که آدمی آن را همواره در قلب و درون خویش جای می دهد . در این بیت روزگار به روزنامه ایی تشبیه شده است که اسرار زندگی در آن نهفته است . تشبیه موجود در این بیت تشبیه مفصل موکد است . الوجود ، مشبه و صحیفۀ ، مشبه به و ادات این تشبیه محذوف می باشد و ملأی بأسرار القلوب نیز وجه شبه این تشبیه می باشند .
۶-۴ ۰ استعاره در اشعار اومانیسمی صلاح عبدالصبور و عائشه تیموریه
اینک به بررسی استعاره در اشعار صلاح عبدالصبور و عائشه تیموریه می پردازیم :
۶-۴-۱ ۰ استعاره در اشعار صلاح عبدالصبور
عبدالصبور با توانایی شگرف و خاص خود در زمینه ی اومانیسم وتاثیر پذیری بیشتر آن از استعاره استعانت می جوید و در این زمینه گام های بسزایی بر می نهد . او با استمداد جستن از صناعات ادبی از جمله استعارات و تشبیهات کم نظیر در مورد اومانیسم ، خط فکری خویش را در این زمینه آن چنان وصف می کند که گویی وی از طرفداران حقوق بشر در عصر حاضر می باشد . از طرفی دیگر با مطالعه ی اشعار عبدالصبور مشخص می شود که وی در زمینه ی اومانیسم با افکار و عقاید فلسفی در وادی رمز گرایی گام می نهد لذا طبعا در این خصوص استعاره یکی از ابزاریست که وی در اشعارش بسیار از آن مدد می جوید .
از آن جایی که یکی از مهم ترین دغدغه های فکری عبدالصبور در جامعه ی انسانی خویش ، ظلم حکومت حاکم بر جامعه بوده است لذا وی همواره در اشعارش در پی تقویت روحیه ی انقلابی در اذهان مردم بود . در ابیات زیر به نمونه هایی از این اشعار اشاره می کنیم که وی با بهره گرفتن از استعاره و تشبیه در کنار یکدیگر این امر مهم را به صورت بارز و آشکار نشان می دهد .
لو أنَّنا کُنا کَغَضی شَجَرَۀِ
الشمسُ أرْضَعَتْ عُرُوقَنا معَاً
و الفجرُ رَوانا نَدیً معَاً
حین استَطلنا فَاعتَنقنا أذرُعا
و فی الربیعِ نکتَسی ثیابَنا الملونۀ
( عبدالصبور ؛ ۱۹۹۸ : ۱/۲۴۲ )
ترجمه :
اگر ما مانند شاخه ای شکسته درختی باشیم
خورشید رگ های ما را با هم سیراب نمود
فجر ما را با شبنم سیراب نمود
هنگامی که قد برافراشتیم و دست به گردن یکدیگر انداختیم
در بهار لباس های رنگارنگمان را می پوشی
شاعر در بیت نخست جامعه ی مظلوم بشری را به شاخه های شکسته ی درختی مانند می کند که زیر بار ظلم و ستم شانه خم کرده اند . تشبیه موجود در این بیت تشبیه مجمل مرسل است که أننا ، مشبه و غضی شجرۀ ، مشبه به و کاف ادات تشبیه است و وجه شبه در این تشبیه محذوف می باشد . شاعر در ادامه با استعانت از فن استعاره امید خویش را به پیروزی در مقابل در قالب شعر خویش ارائه می دهد . وی در بیت دوم خورشید را که منبع فروزان امید است به آب مانند نموده است که با تابشش درختان را سیراب می نماید . استعاره ی موجود در این بیت استعاره مکنیه است که الشمس ، مستعارله و آب باران ، مستعارمنه می باشد که حذف شده است ؛ اما یکی از لوازم آن که سیراب کردن است در این بیت ذکر شده است . در ادامه شاعر در بیت چهارم شاخه های درختان را به انسان هایی مانند می کند که با یکدیگر متحد شده اند . استعاره در این بیت از نوع استعاره مکنیه می باشد که غضی شجرۀ ، مستعارله است که در بیت آورده شده است و مستعارمنه آن یعنی انسان در این بیت حذف گردیده است ؛ اما از لوازمات آن یعنی قدبرافراشتن و دست در گردن یکدیگر انداختن ذکر شده است . در بیت پایانی شاعر
شاخه های پر شکوفه ی درختان را به لباس های رنگارنگ انسان مانند کرده است که استعاره موجود در این بیت استعاره مکنیه است که غضی شجرۀ در آن مستعارله می باشد و مستعارمنه آن انسان که محذوف است ؛ اما یکی از لوازم آن یعنی لباس پوشیدن در این بیت ذکر شده است .
از آن جایی که عبدالصبور در زندگی پرفراز و نشیب خویش سه مرحله ی اعتقادی را تجربه نمود و از مرحله ی ایمان به خداوند به مرحله ی کفر رسید و از مرحله ی کفر بار دیگر به ایمان و اعتقاد به خداوند رسید لذا در هر مرحله صاحب ابیات و اشعار بی شماری است . عبدالصبور در مرحله ی سوم از زندگیش که بار دیگر به خدا ایمان پیدا می کند اشعاری را می سراید که خود گواهی صادق بر این مسأله است .
و فی لَحظۀ
شعرتُ بجسمیَ المحمومِ یَنبِضُ مِثلَ قلبِ الشمسِ
شعرتُ بأننی امتلأت شِعابُ القلبِ بالحِکمۀِ
شعرتُ بأننی اصْبحتُ قدیساً
( عبدالصبور ؛ ۱۹۹۸ :۱/۱۷۷،۱۷۸ )
ترجمه :
در یک لحظه
در تن تبدار خود ضربانی چون دل خورشید را حس کردم
حس کردم که قلبم از حکمت انباشته شده
حس کردم که به قدیس تبدیل شده ام
شاعر لحظه ای که ایمان را در قلب خود احساس کرد ، این چنین به تصویر می کشد که گویی برای لحظه ای قلب پر تلاطم خویش را انباشته از حکمت می یابد . وی در بیت دوم ضربان قلبش را در آن لحظات به تپش پر نور قلب خورشید مانند می کند . تشبیه موجود در این بیت تشبیه مفصل مرسل است که در آن جسمی المحموم ، مشبه و قلب الشمس ، مشبه به و مثل ، ادات تشبیه و ینفض ، وجه شبه در این تشبیه است . از سوی دیگر کلمه ی قلب الشمس خود به تنهایی دارای استعاره است . استعاره ی موجود در آن استعاره ی مکنیه است که شاعر خورشید را به انسان مانند کرده است که الشمس ، مستعارله و انسان که مستعارمنه است محذوف شده ؛ اما یکی از لوازم آن یعنی قلب در این بیت آورده شده است .
عبدالصبور در ابیات زیر تنهایی انسان در اعصار مختلف را به تصویر می کشد که در هر دوره ای تکرار می شود و گریبان گیر هر فردی در جامعه ی امروز است .
أَواحَداتی ، فی السماءِ الأَخیرِ
أَلوبُ إلی غُرفَتی